Ο νόμος του Μακιαβέλι

Ξαφνικά, εκεί που ήσουν μια χαρά κι έτρωγες κι έπινες και λογαριασμό δεν έδινες, έρχεται μια κρίση, βγαίνουν κάτι άπλυτα στη φόρα, σκοτώνεται ένας πιτσιρικάς, γίνεται μια μικρή εξέγερση και από το πουθενά εμφανίζονται κάτι τύποι που τους θεωρούσες τελειωμένους για να σε ταράξουν στην αντιπολίτευση. Νιώθεις το βράχο του δικομματισμού να γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια σου, ενώ οι επενδυτές γκρινιάζουν και απειλούν ότι θα φύγουν. Τι κάνεις; 

Το σχέδιο είναι σατανικό, αντάξιο του φίλου μου του Νικολό Μακιαβέλι (που κάποτε απέκτησε τη ρετσινιά του δαίμονα γιατί ήξερε καλά τι έλεγε):

"Πάλι καλά που δεν είχαμε δημοσκοπήσεις στην εποχή μου..."

Πρώτα τρομοκρατούμε τον κόσμο με ένα πρωτοφανές ξέσπασμα βίας, το οποίο φροντίζουμε να διαστρεβλώσουμε με τη βοήθεια των φίλων μας των δημοσιογράφων. Μπάτσοι με ψυχολογικά προβλήματα, κουκουλοφόροι και «κουκουλοφόροι» σε αμόκ, παρακράτος και «αγανακτισμένοι» πολίτες, πυροβολισμοί, βόμβες και χειροβομβίδες, και για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που υποθάλπτει εξεγέρσεις.

Ο κόσμος το χάφτει με χαρακτηριστική ευκολία, αφού όχι μόνο δεν υπήρξε ευκαιρία για αντίλογο αλλά δόθηκε και έξτρα promotion στο ΛΑΟΣ. Καθώς και μπόλικο ξύλο και χημικά, για να ταΐζεται το τέρας… Το Ιππικό έχει αναλάβει την αποκατάσταση της τάξεως, υπό την ηγεσίαν του Συν/χη Πρετεντέρη και του Λοχία Σόμπολου. We will prevail!

Παράλληλα, στρέφουμε τον κόσμο της αριστεράς εναντίον της απειλής πρωτοκαθεδρίας ενός σύγχρονου και ΜΗ σταλινικού κόμματος. Στη συντονισμένη επίθεση συμμετέχει κι ο αναρχικός χώρος, που φοβάται καπέλωμα της αγωνιστικής αποκλειστικότητας (αλλά δεν τολμάει να απομονωθεί με ξεχωριστές πορείες όπως το ΚΚΕ). Το ΚΚΕ το βάζουμε να επιτίθεται κι από τα αριστερά κι από τα δεξιά, με ναυαρχίδα το θωρηκτό Κανέλη. Μπουμ!

Με το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος να παίρνει διαστάσεις επιδημίας, ρίχνουμε και τους ανανεωτικούς στο παιχνίδι. Ή τους αφήνουμε να δράσουν μόνοι τους, κατασταλτικά για την εύθραυστη ενότητα ενός πολυσυλλεκτικού πειράματος. Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμαστε την παρουσία τους για να τονίσουμε το γνωστό τροπάρι «δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ» (που έρχεται σε απόλυτη αντίφαση με τις κατηγορίες για «υποκίνηση σε στάση» αλλά δεν πειράζει…)

Τώρα μένουν οι Οικολόγοι, το τρελό ατού που δεν έχει καν πρόσβαση στα μέσα αλλά – και καλά – πάει να γίνει ψήφος διαμαρτυρίας στο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή να μπει κι αυτό στη μοιρασιά… Με δημοσκοπήσεις που τους δίνουν οριακή είσοδο στη Βουλή, οι Ο-Π είναι ο λαγός που το σύστημα ποντάρει ότι τελικά δεν θα τερματίσει. Έτσι ώστε να συγκεντρωθεί ένα υψηλότατο ποσοστό (μαζί με Κοντογιαννόπουλο-Μάνο και όλα τα γνωστά αριστερά σχήματα) που να φτάνει το 6-7%. Τι σημαίνει αυτό για τον τρέχοντα εκλογικό νόμο; Ευκολότερη αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα. Κι αν γίνει καμία στραβή και τερματίσουν οι Οικολόγοι, τους δίνουμε ένα υπουργείο χωρίς αρμοδιότητες και είμαστε άνετοι.

Κι ο Γιωργάκης είναι πλέον πρωθυπουργός…

Μπίνγκο! Για να προστατέψουμε από τη φθορά το ΠΑΣΟΚ, σταματάμε να ασχολούμαστε με το αν και πόσο τρώγονται μεταξύ τους και τους αφήνουμε ελεύθερους να ζητάνε εκλογές από κάθε παράθυρο. Και να μην κάνουν απολύτως τίποτα άλλο για να αντιπολιτευτούν την κυβέρνηση, πέρα από ρελάνς στις παροχές. Ο κόσμος νιώθει ανακουφισμένος που υπάρχει ελπίδα μέσα στο χάος…

Κι αν κάποιοι δεν πάνε να ψηφίσουν, ακόμα καλύτερα. Έχουμε προβλέψει να μην προσμετρώνται τα λευκά και τα άκυρα, οπότε χάρη μας κάνετε.

Και ο Τσίπρας; Η μεγάλη και ενωμένη Αριστερά; Τι συνέβη με αυτούς; Γιατί δεν τα κατάφεραν;

Ίσως να μην είναι ακόμα η ώρα τους, ίσως να μην είναι ακόμα αυτή η μορφή τους, ίσως να μην είναι αυτός ο τρόπος για να έρθει η ανατροπή. Το σίγουρο είναι ότι αν δεν βάλουμε και τους υπόλοιπους στο παιχνίδι (τους μικροαστούς, τους καναπεδάτους, τους λούμπεν, τους αστούς και την εργατιά), μόνοι μας δεν θα κάνουμε ποτέ τίποτα. Κι όταν λέω «μόνοι μας» δεν εννοώ «οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ» αλλά αυτό που κάποτε αποκαλούσαν «σύντροφο».

Ας ωριμάσουμε λίγο λοιπόν κι ας μάθουμε ότι αν γινόμαστε πιόνια εκείνου που θέλουμε να ρίξουμε, δεν θα τον ρίξουμε ποτέ.

 

Υ.Γ.1. Αν και διατηρώ ακόμα ελπίδες ότι αξίζει και μπορεί να γίνει μια τελευταία προσπάθεια μέχρι τις εκλογές.

Υ.Γ.2. Και το θέμα δεν είναι τα κουκιά, αλλά η δυνατότητα να πέσει ο δικομματισμός στο βαθμό που θα μιλάμε για ισότιμη συμμετοχή της αριστερής πολιτικής στη διακυβέρνηση της χώρας.