Λοιπόν, βαριέμαι να γράψω σοβαρό ποστ, γιατί δεν έχω ούτε πέντε μέρες που γύρισα από τις διακοπές και σκοπεύω να ξαναφύγω αύριο για ένα τετραήμερο. Αν πέρασα καλά; Πολύ καλά, ευχαριστώ. Τόσο καλά που δεν μπαίνω καν στον κόπο να ανεβάσω ταξιδιωτικό ρεπορτάζ με φωτογραφίες από υπέροχες παραλίες και μεγαλειώδη κατσάβραχα. Κάποια άλλη στιγμή ίσως, δεν μας κυνηγάει και κανένας…
Ναι, τις είδα τις φωτιές, αλλά αυτή τη φορά δεν κατσικώθηκα μπροστά στην οθόνη να ακούω για πύρινες λαίλαπες και να κλαίω, ούτε μου τη σβούριξε να καλέσω τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί. Τσαντίστηκα λίγο που μου γαμήσανε τη διάθεση μόλις γύρισα, αλλά ήμουν σε τέτοια νιρβάνα που δεν έβαζα άγχος με τίποτα. Κι ούτε πρόκειται να βάλω γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Μαλακισμένος λαός, μαλακισμένοι ηγέτες, μαλακισμένη μοίρα που τους περιμένει όλους, κρίμα τα δεντράκια και γαμώ το τσιμέντο και την ερημοποίηση. Τελεία.
Όχι, δεν σκοπεύω να παραστώ στη νερόβραστη επανάληψη της “συγκέντρωσης με τα μαύρα” που θα γίνει την Παρασκευή, γιατί σκοπεύω να είμαι σε κάποια παραλία εκείνη την ώρα. Και να ήμουν Αθήνα όμως, πάλι δεν θα πήγαινα. Γιατί τώρα πια το έμαθα το μάθημα μου και κατάλαβα ότι ούτε με βουβές διαμαρτυρίες, ούτε με μαύρα μπλουζάκια, ούτε με μούντζες στην άδεια Βουλή, ούτε με ηλεκτρονικές συλλογές υπογραφών, ούτε με μεγαλοστομίες για ενεργούς πολίτες και αναδασώσεις πρόκειται να αλλάξει κάτι. Του χρόνου πάλι τα ίδια θα έχουμε, πάλι τα ίδια θα λέμε, πάλι τα ίδια θα κάνουμε, πάλι οι ίδιοι θα είμαστε. Ας προσέχαμε.
Κατά τ’ άλλα, στα παπάρια μου. Και οι πολιτικές εξελίξεις, και η οικονομική κρίση, και η πανδημία γρίππης και όλα τα φοβερά και τρομερά που μας κάνουν τη ζωή μαύρη και μας εξοργίζουν. Είπαμε, σχεδιάζω να φύγω από αυτή τη χώρα σύντομα, και με λίγη καλή τύχη να πάψει να με νοιάζει οτιδήποτε πέρα από το να είμαι καλά εγώ και οι άνθρωποι που αγαπάω. Ποιος ξέρει; Ίσως καταφέρω να γίνω επιτέλους καπιταλιστής και να έρχομαι τα καλοκαίρια στα ελληνικά νησιά με ένα τεράστιο σκάφος φορτωμένο με γκόμενες και ρούμι. Ή έστω με ένα ταπεινό φουσκωτό και ένα ζευγάρι καλά βατραχοπέδιλα…
Όσο υπάρχουν ψάρια στο βυθό λοιπόν, εγώ θα φοράω τη μάσκα μου και θα τα χαζεύω να τρώνε το ένα το άλλο. Κι όταν σταματήσουν να υπάρχουν ψάρια, θα πάρω τα βουνά και θα αρχίσω να χαζεύω τα πουλιά και τα δέντρα. Κι όταν σταματήσουν να υπάρχουν πουλιά και δέντρα, θα είμαι αρκετά γέρος ώστε να κάθομαι κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα και να διηγούμαι στα εγγόνια μου φανταστικές ιστορίες με κεφαλόπουλα, γλάρους, αρμυρίκια και άλλα μυθικά τέρατα.
Πολύ καλά, ευχαριστώ είναι η απάντηση λοιπόν – όποια κι αν είναι η ερώτηση.
Υ.Γ. Πριν αρχίσετε να μου τη λέτε για το πόσο κυνικός μηδενιστής έγινα ξαφνικά και σας απογοητεύω, αναλογιστείτε τι κάνατε εσείς τόσο καιρό ώστε να μη φτάσουμε σ’ αυτή την κατάσταση. Αναρωτηθείτε αν θα σας κακόπεφτε ένα οικοπεδάκι κοψοχρονιά σε έναν λόφο που κάποτε ήταν δάσος. Προβληματιστείτε γιατί η ψήφος (ή η αποχή σας από την κάλπη) δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και σκεφτείτε σοβαρά μήπως η λύση είναι να σηκωθείτε κι εσείς να φύγετε αντί να μείνετε εδώ και να το ρίξετε στα σκληρά. Γιατί με τα μαλακά δεν παλεύεται με τίποτα πια η φάση…
ελεύθερος δικτυογράφος 
Δεν θα σου την πω, που έγινες μηδενιστής (αν έγινες), γιατί κατά βάθος ζηλεύω την ολύμπια αταραξία σου και τη θέλω και εγώ, τη φοβάμαι όμως κιόλας.
Και έτσι, πολύ απλά, θα συνεχίσω να σε ζηλεύω από τη μια, αλλά να προσπαθώ, από την άλλη, για εκείνη την ημέρα που δεν θα είμαστε πια μαλακισμένος λαός, αν έρθει κάποτε (σίγουρα δεν θα την δω εγώ πάντως). Σιγά και σιγά και χωρίς καμία ελπίδα, με μόνη πυξίδα την επιθυμία να μην αποκτήσω τη νοοτροπία του λαού αυτού.
Μια λοβοτομή θα με σώσει, το ξέρω, αλλά, παρακαλώ, μην με σώσετε.
Γουάτ αρ γιου ρε;
Αι Χελλένικ Γκαντ;
Έλα ρεσέ στο Σύνδαγμα, θα ‘χουμη και καινούργια μπλουζάκια!
Θα ‘χει τρελό γουστο! :-Ρ
«Αναρωτηθείτε αν θα σας κακόπεφτε ένα οικοπεδάκι κοψοχρονιά σε έναν λόφο που κάποτε ήταν δάσος»: Αααακριβώς!!!! Κι επειδή οι «άλλοι», οι «κακοί», μας ξέρουν, τα δάση δεν θα πάψουν ποτέ να καίγονται.
Δεν χρειάζεται λοβοτομή, μια βόμβα που εξαερώνει τους μαλάκες χρειάζεται, να μείνουν καμιά δεκαπενταριά άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα – μπας και τη γλιτώσει όση χλωρίδα και πανίδα μας απέμεινε (για καλό και για κακό θα φροντίσω να μην είμαι εδώ όταν θα πέσει η βόμβα, γιατί κάτι μου λέει ότι δεν θα είμαι ένας από τους δεκαπέντε τυχερούς).
Όσο για τις κραυγές (βουβές και μη), η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα…
Πόλσε,
γαμάτο το μπλουζάκι αλλά θα προτιμήσω το ουζάκι.
Αγησία,
δεν υπάρχει κράτος λέμε. Μόνο παρακράτος (το οποίο ψηφίζουμε, στηρίζουμε και ταΐζουμε).
Α, και κάτι ακόμα (copy-paste σχόλιο που άφησα στου pølsemannen):
«Νιώθοντας το βάρος της ιστορικής ευθύνης (καθότι η πατρότης της ιδέας για την πρώτη μαυροντυμένη συγκέντρωση δυστυχώς μου ανήκει), αντιπροτείνω μία εναλλακτική αισθητική παρέμβασις, η οποία ελπίζω να φέρει καλύτερα αποτελέσματα από αυτή την ανούσια ρεπετισιόν:
1. Παίρνουμε όλους τους βουλευτές, υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους, εργολάβους, οικοπεδοφάγους, ιδιοκτήτες σπιτιών σε καταπατημένες εκτάσεις, κομματικά διορισμένους στρατηγούς της πυροσβεστικής και υπεύθυνους πολιτικής προστασίας (χωρίς να ξεχνάμε τους αιρετούς και μη ιθύνοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης),
2. Τους πάμε (με το ζόρι αν χρειαστεί) στις καμμένες εκτάσεις,
3. Τους φοράμε πράσινα μπλουζάκια, καπελάκια και ταγεράκια,
4. Τους σκορπίζουμε έτσι ώστε να έχει ο ένας απόσταση 2-3 μέτρων από τον άλλον, και
5. Τους παλουκώνουμε.
E voilá! Εκεί που υπήρχε δάσος, υπάρχει και πάλι δάσος!»
Γεια σου Ελικα! 🙂
..αναρωτιόμουν τι να έγινες..
Να είσαι καλά και κοίτα να ανοίξεις δρόμο για τη τράμπα κατοίκων με τη Κίνα, που γράφει και ο αγαπητός Κάρολος! και γαμώ ΤΙΣ Ιδέες!!!
(και το παλούκωμα καλό, μόνο που τα «πεύκα» δεν θα έχουν κουκουνάρια)
Κατάφεραν να σε κάνουν κι εσένα να τα παρατήσεις, κρίμα! Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σε κατακρίνω, πολέμησες όσο μπορούσες, άλλωστε ποιός είμαι να ισχυριστώ ότι είμαι κατάφερα κάτι παραπάνω. Δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο όπως ονειρευόμαστε στα παιδικά μας χρόνια, ο δράκος είναι ανίκητος και το κάστρο είναι καμμένο. Σκόρπιες λέξεις, λόγια μόνο που πάνε κι έρχονται και ο αέρας σφυρίζει ανάμεσα στις στάχτες. Θα δανειστώ ξένα λόγια γιατί τα δικά μου είναι πολύ φτωχά:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Νίκος Γκάτσος
Μου αρέσει η δράση που προτείνεις…
Νεφ θα έρθω να σε δω στο νέο σου μετερίζι, όταν υπάρχουν λεφτά. Και μην ξεχνάς. Ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο είναι κάτι παραπάνω από μία απλή ελπίδα ή ένα όνειρο, που μπορεί να πεθάνει. Είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε άνθρωποι.
Εγώ πάλι, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μετά την απαξίωση των τελευταίων χρόνων, είναι ζήτημα χρόνου πότε θα βαρέσω μπιέλα κι εγώ και θα την κάνω από δω πέρα. Δεν παλεύεται αυτή η κατάντια.
sorry for bursting your bubble αλλά είδες τις φωτιές σε καναδά, αυστραλία κτλ?
άρα όπου και να πας ο πλανήτης καίγεται.
και μη μου πεις ότι τουλάχιστον εκεί θα τα αναδασώσουν γιατί θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια, για να μην πω αιώνες για να ξαναγίνουν δάση.
εκτός φυσικά κι αν μετακομίζεις σε άλλο πλανήτη οπότε πάω πάσο :Ρ
Πάει και το τριήμερο, μέσα τα κεφάλια τώρα. Για τα καλά…
@Rodia
Ακόμα εδώ είμαι, αποτοξινωμένος όσο χρειάζεται για να αφοσιωθώ σε νέες περιπέτειες.
@Φλύαρος
Ούτε παραιτημένος, ούτε νικημένος. Πιο ώριμος ίσως, πιο μπουχτισμένος σίγουρα, πιο ήρεμος οπωσδήποτε. Κοινώς, πήγα διακοπές και πολύ καλά έκανα 🙂
@arkin
Δεν την προτείνω σοβαρά αυτή τη «δράση», αν και εδώ που τα λέμε θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματική από όλες τις υπόλοιπες προτάσεις που παίζουν.
@inlovewithlife
Έτσι μ’ αρέσεις, πάντα αισιόδοξος. Όταν με το καλό καταφέρω να πάω στο νέο μου μετερίζι (προς το παρόν παραμένω κολλημένος εδώ), είσαι καλοδεχούμενος.
@Oneiros
Νόμιζα ότι έχεις ήδη βαρέσει μπιέλα 🙂 Και απορώ πώς αντέχεις και παραμένεις εδώ, αν και υποψιάζομαι ότι σε έχει απορροφήσει τόσο πολύ το διαδίκτυο ώστε να κινδυνεύεις να γίνεις λογισμικό…
Εγώ δε σε κατηγορώ ούτε για μηδενισμό, ούτε ατομισμό, ούτε ντεφετισμό, ούτε μποεμισμό γιατί η πολιτική μου διαίσθηση μου λέει πώς όλα αυτά είναι ένας συνωμοτικός ελλιγμός για να παραπλανήσεις το σύστημα και να το πολεμήσεις ακόμα πιο λυσσαλέα και αποτελεσματικά από την καινούρια σου πατρίδα και υποψήφιο εργατικό παράδεισο, ως πράχτορας στην υπηρεσία της λαϊκής επανάστασης και πάντα υπό το βάρος της ιστορικής ευθύνης που έχεις επωμιστεί.
Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω έναν περισσότερο τυπικό και πεπατημένο αγώνα, έχοντας εξαγγείλει την ίδρυση νέου απο-κόμματος, με αρχικά ΠΑΠ:
Πανελλήνιο Αντικαπιταλιστικό… Προγεφύρωμα
Κατ΄ αρχήν να είσαι πάντα καλά.
Και εγώ στην ίδια φάση με εσένα βρίσκομαι.
Μόλις ολοκλήρωσα παρατεταμένη περίοδο διακοπών με την οικογένειά μου.
Επιστροφή στην πόλη προσπαθώ να βρω πάλι τον παλιό εαυτό μου και να βάλω τη ζωή μου πάλι σε μια «δημιουργική» ρουτίνα.
Κρίμα να μην μπορούσε να συνεχίσει το καλοκαίρι κι άλλο.
Χαιρετίσματα και καλή επιτυχία σε ότι και να αποφασίσεις…
επηρεασμένη απο το σχόλιο του inlove withlife
και με ποιητική διάθεση
… «μην κοιτάς την ασχήμια
στα μάτια σου να λάμπει η αλήθεια των εξεγερμένων
και η απόφαση σου να χαράζεις δρόμο
και στα χείλη, τα πουλιά που σχηματίζονται να πετάνε προς την ελευθερία…»
όπου και να βρεθείς θα ανακατεύεις τον αέρα!