- Χορεύοντας στη βροχή
Χρειάστηκαν τρία μνημόνια, τόνοι χημικών κι ανελέητη προπαγάνδα για να κυματίσουν δίπλα-δίπλα οι σημαίες του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επίτευγμα. Με αυτό τον ρυθμό, μέχρι να ενωθεί και το μαυροκόκκινο μπλοκ μαζί τους θα είμαστε ήδη όλοι εξόριστοι σε ξερονήσια.
Γιατί όχι μόνο δεν επίκειται άμεσα κάποια λαϊκή επανάσταση που θα ανατρέψει το παρόν σύστημα εξουσίας και θα ακυρώσει την καταστροφική πολιτική του, αλλά αντιθέτως ο κόσμος ολοένα και περισσότερο απογοητεύεται, κλείνεται σπίτι του ή στρέφεται προς τον φασισμό. Κι εμείς; Εμείς αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε σοβαρή αυτοκριτική, κι απλά ρίχνουμε το μπαλάκι της ευθύνης στο πελατειακό κράτος του δικομματισμού, την τηλεοπτική αποβλάκωση και τη νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία. Ενώ δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τόσο καιρό κάτι κάνουμε λάθος.
Τα κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν χθες στο προφίλ που διατηρώ στο Facebook, κι έχουν σκοπό να αποτελέσουν τροφή για σκέψη – μπας και αναθεωρήσουμε επιτέλους τις στρατηγικές μας επιλογές και καταφέρουμε να κερδίσουμε μια παρτίδα που δείχνει ήδη χαμένη. Προφανώς και δεν διατείνομαι ότι έχω τη λύση στο τσεπάκι μου, ή ότι αν κινηθούμε όλοι προς την κατεύθυνση που οραματίζομαι θα σωθεί η Ελλάδα εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα. Ανοίγω απλά μια συζήτηση, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να έχει καταλήξει σε συμπεράσματα εδώ και αρκετά χρόνια.
http://www.facebook.com/elikas.metanastis/posts/455454171167830
Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο με 24ωρες και 48ωρες απεργίες, όταν τα μέτρα που ψηφίζονται στη Βουλή δεν είναι ούτε προσωρινά, ούτε συμβολικά. Όταν οι αποφάσεις της κάθε τρόικας πλήττουν ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν δύο μεροκάματα, ούτε να ρισκάρουν να απολυθούν. Για το τίποτα. Για να έχουν μετά να λένε ότι αγωνίστηκαν ενάντια στον ταξικό εχθρό, ο οποίος δεν απειλείται ούτε στο ελάχιστο από απεργίες-πυροτεχνήματα. Αντιθέτως, βγαίνει κερδισμένος κι από πάνω.
Όχι ότι θα πάθαινε και κάτι το μεγάλο κεφάλαιο από μία απεργία μεγαλύτερης διάρκειας. Η Ελλάδα δεν είναι κανένας βιομηχανικός κολοσσός, οπότε ακόμα κι αν για έναν μήνα πάγωναν τα πάντα οι μόνοι που θα ζημιώνονταν σοβαρά θα ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που θα αναγκάζονταν να βάλουν λουκέτο για να γλιτώσουν από τα χρέη. Χώρια που για να είναι εφικτή μια απεργία διαρκείας θα πρέπει να έχει στηθεί πρώτα ένας τεράστιος μηχανισμός έμπρακτης υποστήριξης, για να μπορούν οι απεργοί να ζήσουν τις οικογένειες τους.
Για τις πορείες δεν έχει νόημα να το συζητάμε καν. Έχουμε την απαίτηση να κατέβουν εκατομμύρια συμπολιτών μας στους δρόμους, μόνο και μόνο για να παρελάσουν κάτω από κομματικά πανό, να φωνάξουν ξύλινα συνθήματα έξω από άδεια κτίρια και να διαλυθούν πριν προλάβουν οι μπάτσοι να τους πνίξουν στα χημικά. Κι ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι όσοι και να διαδηλώσουν, τα δελτία ειδήσεων δεν πρόκειται να δείξουν τίποτα άλλο πέρα από τα βίαια επεισόδια που θα ακολουθήσουν. Και τα οποία είναι αναπόφευκτα από τη στιγμή που δεν μιλάμε για στατικές συγκεντρώσεις, αλλά για πορείες που πολύ δύσκολα περιφρουρούνται και πολύ εύκολα κόβονται στα δύο.
Είναι δε τουλάχιστον αφελές να ελπίζει κανείς ότι ένα ετερόκλητο κι ανοργάνωτο πλήθος τρομοκρατημένων ανθρώπων θα επιλέξει το δρόμο της βίαιης σύγκρουσης, και θα έχει πιθανότητες να ακυρώσει μια κοινοβουλευτική ψηφοφορία πετώντας πέτρες στους πάνοπλους κι αποκτηνωμένους μπράβους του καθεστώτος. Κι ενώ θα έχει δίπλα του ασφαλίτες και παρακρατικούς να παριστάνουν τους κουκουλοφόρους επαναστάτες…
Και τι θέλεις λοιπόν ρε φίλε; Να κάτσουμε σπίτια μας και να κλαίμε τη μοίρα μας;
Προφανώς και όχι. Θέλω να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, και να πάρει μαζί της και τους φασίστες που ξαμόλησε για να υπερασπιστεί τα προνόμια των αφεντικών της. Θέλω όμως και να μην εθελοτυφλούμε, να μην παραμυθιαζόμαστε τζάμπα ότι η επανειλημμένη εφαρμογή αποτυχημένων μεθόδων μπορεί κάποια στιγμή να φέρει αποτέλεσμα. Δεν θα φέρει. Ποτέ.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ζούμε στον 21ο αιώνα. Ο λαός δεν είναι πλέον μία άμορφη μάζα αγράμματων προλετάριων, και ειλικρινά θεωρώ άκρως προσβλητικό το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της αριστεράς εξακολουθεί να του φέρεται λες και είναι. Ας εκμεταλλευτούμε τις γνώσεις και τις ικανότητες που έχει ο καθένας μας, ας αξιοποιήσουμε δημιουργικά τα νέα μέσα, ας αφήσουμε τις κεντρικές πλατείες κι ας πιάσουμε τις συνοικιακές. Ας δοκιμάσουμε όχι απλά να διαμαρτυρηθούμε για να ασκήσουμε πολιτική πίεση σε ανδρείκελα με εξαγορασμένες συνειδήσεις, αλλά να βρούμε τον τρόπο να τους ξεφορτωθούμε, να τους καταδικάσουμε και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Εργαζόμενοι εντατικά και συλλογικά για να χτίσουμε έναν κόσμο που θα κρατήσει για δεκαετίες, κι όχι απλά αρνούμενοι να δουλέψουμε για μερικές ώρες (ενώ παράλληλα θα γκρινιάζουμε επειδή για άλλη μια φορά η συμμετοχή στις πορείες και τις απεργίες δεν ήταν αυτή που ονειρευόμασταν).
http://www.facebook.com/elikas.metanastis/posts/455540681159179
Κι επειδή όντως ακούγεται λίγο σαν αόριστο ευχολόγιο η τελευταία παράγραφος του προηγούμενου ποστ, ορίστε ένα υποθετικό παράδειγμα:
Έστω ότι κάποιοι παίρνουν την πρωτοβουλία να στήσουν έναν μηχανισμό συλλογικής υποστήριξης εργαζομένων σε ενδεχόμενη απεργία μακράς διαρκείας. Που σημαίνει συσσίτια, είδη πρώτης ανάγκης, περίθαλψη, κλπ. Για όλους. Σε κλίμακα χώρας, ακόμα κι ο πιο καλολαδωμένος κομματικός μηχανισμός θα γονάτιζε, κι επιπλέον δεν θα μπορούσε με τίποτα να συγκεντρώσει τους απαραίτητους πόρους. Σωστά;
Δες το τώρα σαν πρότζεκτ για crowd sourcing. Κάνεις έρευνα, θέτεις στόχους, αναζητάς συνεργάτες, οργανώνει ο καθένας τον τομέα του, χτίζονται ομάδες, ανεβαίνουν σελίδες, διαδίδεται, στρατολογούνται εθελοντές, συγκεντρώνονται δωρεές και προμήθειες, οργανώνεται τοπικό δίκτυο, κλπ. Κάτι σαν ΕΑΜ 2.0, στο πιο εξειδικευμένο και ειρηνικό. Και με απαραίτητη προϋπόθεση ότι κυριαρχεί επαγγελματισμός, διαφάνεια κι αξιοκρατία.
Και πόσοι χρειάζονται για να εφαρμοστεί τέτοιο μεγαλεπήβολο σχέδιο; Λιγότεροι από όσους κατεβαίνουν σε μία μεσαίου μεγέθους πορεία, και για συνολικά λιγότερο χρόνο από αυτόν που οι περισσότεροι από αυτούς αφιερώνουν για να δραστηριοποιηθούν πολιτικά στην καθημερινότητα τους. Αρκεί να σχεδιαστεί ένα λειτουργικό μοντέλο όπου θα μπορεί ο καθένας να αξιοποιήσει τις ατομικές του δυνατότητες, κι όχι απλά να είναι μια μονάδα μέσα στο πλήθος. Ανθρώπινο δυναμικό, που λένε και οι καπιταλιστές. Οι οποίοι βέβαια πληρώνουν για να το εκμεταλλευτούν.
Καλό μάνατζμεντ θέλει κυρίως. Και καλό μάρκετινγκ. Το οποίο θα συμβάλει τα μέγιστα για να εμπνεύσει στον γενικό πληθυσμό πίστη και αισιοδοξία υπέρ της επίτευξης ενός κοινού στόχου. Ενός κοινού καλού, στο οποίο σταδιακά θα θέλουν να συνεισφέρουν λίγο-πολύ όλοι.
Κι αυτό είναι κάτι που κανένας ναζιστικός τραμπουκισμός δεν μπορεί να συναγωνιστεί.
Υ.Γ. Επαναλαμβάνω ότι το παράδειγμα είναι υποθετικό. Πιθανόν να μην είναι η καλύτερη λύση μια γενική απεργία διαρκείας, και οι επιπτώσεις της θα ήταν πράγματι τρομακτικού μεγέθους για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Όποια και να είναι η αφορμή όμως, αυτό που μετράει κατά τη γνώμη μου είναι το να δείξει τα δόντια του ένα κίνημα που προβαίνει σε ουσιαστικές πράξεις και δεν αρκείται σε συμβολικές διαμαρτυρίες.
ελεύθερος δικτυογράφος 
Εξυπακούεται ότι ήδη υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, κάποιες από αυτές μάλιστα αρκετά καλά οργανωμένες και ουσιαστικές. Απ’ όσο γνωρίζω όμως, καμία δεν έχει πανελλαδική εμβέλεια, ενώ πολλές είναι αυτές που η διακριτή πολιτική τους ταυτότητα αποτρέπει τη συμμετοχή ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Κι επαναλαμβάνω, δεν μιλάμε για ετεροπροσδιορισμένες κινήσεις διαμαρτυρίας (αντι-μνημονιακές, αντι-καπιταλιστικές, αντι-φασιστικές). Καλές και άγιες, αλλά δεν αρκούν ούτε για αστείο.
ΓΕΛΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ!
Πέρα από το τρολάρισμα (για το οποίο το Twitter μας φτάνει και μας περισσεύει), θέλεις να επιχειρηματολογήσεις πού ακριβώς θεωρείς ότι πάσχει το σκεπτικό μου και γιατί αυτό μπορεί να κάνει τις πέτρες να γελάνε;
Πρόσεξε, αν αρχίσεις απλά να γράφεις ότι είμαι μαλάκας γιατί έτσι, θα στα σβήσω.
μπράβο γατούλη, πάλι νιαούρισες και σείστηκαν τα βουνά
Και να το κάνω πιο συγκεκριμένο το παράδειγμα αν θέλετε. Τι χρειάζεσαι για να ταΐσεις έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε καθημερινή βάση; Χέρια και προμήθειες κυρίως. Και χρήματα φυσικά. Και μεταφορικά μέσα επίσης, σκεύη, χώρους για αποθήκευση και διανομή, δίκτυο ενημέρωσης, ηλεκτρικό ρεύμα, πόσιμο νερό και πολλά άλλα.
Εφόσον μιλάμε για μία γειτονιά, είναι οριακά εφικτό να στηθεί το εγχείρημα από έναν μικρό πυρήνα αποφασισμένων που θα πείσουν έναν μεγαλύτερο κύκλο ευαισθητοποιημένων να το διαδώσουν και να συμμετάσχουν. Και να το κάνουν χύμα, φέρνοντας ταπεράκια ο καθένας από το σπίτι του ή κάνοντας έρανο πόρτα-πόρτα για να συγκεντρώσουν υλικά και χρήματα. Όχι πολλά. Και όχι για πολύ.
Αν όμως θέλεις να ταΐσεις έναν πραγματικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε ολόκληρη τη χώρα ταυτόχρονα, απαιτείται ένας σοβαρότερος σχεδιασμός, που μπορεί να περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα: υγειονομικό έλεγχο, γραφείο κίνησης, λογιστήριο, τμήμα χορηγιών, γραφείο τύπου, μεταφραστές, δικηγόρους, μάγειρες, βοηθούς, αφισοκολλητές, γραφίστες, κλπ. Ουσιαστικά, μιλάμε για την οργανωτική δομή μιας μεγάλης επιχείρησης, μόνο που δεν βγάζει κανείς οικονομικό κέρδος.
Τα εργαλεία για να στηθεί κάτι τέτοιο υπάρχουν και διδάσκονται στα πανεπιστήμια. Το εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό περισσεύει. Όσο για τα δίκτυα, είναι πολλά: από πολιτικά σχήματα και συνδικάτα μέχρι ενορίες (δεν είναι όλοι οι παπάδες φασίστες), κι από τοπικές εφημερίδες και μπλογκς μέχρι το σύνολο των social media. Ακόμα και οι ομογενείς θα μπορούσαν να συνεισφέρουν, κάνοντας δωρεές για να στηρίξουν τον δίκαιο αγώνα των συμπατριωτών τους – και με προϋπόθεση ότι δεν θα κάνει κουμάντο κάποια μυστήρια κολεκτίβα με αλφάδια και σφυροδρέπανα που θα τους τρομάξουν.
Τα οφέλη μιας τέτοιας κίνησης είναι άπειρα. Βοηθάς ανθρώπους να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια, στήνεις υποδομές που πιθανόν να σου χρειαστούν για μετά, οικοδομείς κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης στις τοπικές κοινωνίες, προκαλείς θετική δημοσιότητα, κι εξαφανίζεις την όποια επιρροή είχαν καταφέρει να ασκήσουν οι φασίστες. Οι οποίοι προσπαθούν μεν να στήσουν ανάλογους μηχανισμούς (και καλά, μόνο για Έλληνες), αλλά πιο πολύ το κάνουν για να πουλήσουν προπαγάνδα και λιγότερο για να παρέχουν στήριξη σε όσους την έχουν πραγματικά ανάγκη.
Οι απεργίες θα μπορούσαν να είναι πολύτιμες, όχι όμως με τον τρόπο που γίνονται. (Έχω γράψει γι’ αυτό στο http://itia.ntua.gr/blog/2010/12/15/aksia-tis-apergias/.) Σκέψου αν όποτε απεργούσε η ΕΡΤ (δεν είναι λίγες οι φορές) δούλευαν όλοι και μετέδιδαν αυτό που εκείνοι ήθελαν να μεταδώσουν αντί αυτό που τα αφεντικά τους θέλουν να μεταδώσουν – η κυβέρνηση θα είχε πέσει εδώ και μήνες.
Η αλληλεγγύη απαραίτητη, και μάλιστα κι εγώ συμφωνώ ότι είναι η μόνη λύση (http://itia.ntua.gr/blog/2012/11/05/solidarity/). Το να γίνει όμως σε μεγάλο και οργανωμένο επίπεδο είναι αρκετά δύσκολο. Ένας λόγος είναι ότι θα προσπαθήσουν να το σφετεριστούν διάφορα κόμματα, ή να το μολύνουν οι (παρα)κρατικοί. Σε μεγάλο βαθμό έτσι έγινε και με το κίνημα των πλατειών.
Είναι δύσκολο να βρεθεί λύση σ’ αυτά τα προβλήματα. Μέχρι τότε όσο μπορούμε πρέπει να στηρίζουμε (συναισθηματικά αν μη τι άλλο) τους γύρω μας, και να ζητάμε στήριξη από αυτούς. Όταν είμαστε μαζί με άλλους φοβόμαστε λιγότερο, και μόνο όταν φοβόμαστε λιγότερο θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά.
Εύκολο σίγουρα δεν είναι. Κι αυτό όχι τόσο επειδή ένα πανελλήνιο δίκτυο αλληλεγγύης είναι περίπλοκο και απαιτεί τρελές εργατοώρες, αλλά επειδή οι κινηματικές διαδικασίες είναι μολυσμένες από κάθε λογής μεταπολιτευτικά σύνδρομα: συνελεύσεις όπου ο καθένας αγορεύει επί παντός επιστητού, κλίκες που προωθούν τα μικροπολιτικά και συντεχνιακά τους συμφέροντα, δυσκίνητοι και παρωχημένοι μηχανισμοί, φετιχισμός της στείρας καθαρολογίας και της συμβολικής διαμαρτυρίας χωρίς αντίκρυσμα. Τη στιγμή που το know how του σωστού crisis management όχι μόνο υπάρχει, αλλά έχει εξελιχθεί σε επιστήμη. Ας ρωτήσουμε και τα «Αμερικανάκια», που όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τυφώνες μια χαρά ξέρουν να οργανώνουν μια ολόκληρη κοινωνία για να συνεργαστεί αποτελεσματικά και γρήγορα.
Κλειδί κατά τη γνώμη μου είναι το να θέτουμε κάθε φορά συγκεκριμένους κι εφικτούς στόχους. Το να λες «θέλω να γκρεμίσω το σύστημα» ή «θέλω κοινωνική δικαιοσύνη για όλους» δεν είναι στόχος, αλλά αγνή πρόθεση που δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις για να την υλοποιήσεις. Ενώ αν πεις «θέλω να μοιράσω ξυλόσομπες και καυσόξυλα σε νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν πετρέλαιο θέρμανσης» έχεις ένα χειροπιαστό project με πολύ ξεκάθαρες ανάγκες και αρμοδιότητες. Ιδού η Ρόδος λοιπόν…
Όπως έγραψα κι αλλού μόνη λύση ο πόλεμος της γειτονιάς. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δήμο, σε κάθε δρόμο, να μην τολμάει, να τρέμει να εμφανιστεί κάποιος από τους υπεύθυνους πολιτικούς. Έτσι, έφυγε ο ένας πρωθυπουργός, έτσι ασκήθηκε πίεση για εκλογές. Μόνη λύση ο πόλεμος της γειτονιάς.
Μεταφορικός και όχι κυριολεκτικός ελπίζω ότι είναι ο πόλεμος που ονειρεύεσαι, αν και ο ένας δεν αποκλείει τον άλλον. Όπως και να’χει, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει δεν θεωρώ ότι ένας «αμυντικός» στόχος (να μην τολμάει να εμφανιστεί ένας πολιτικός στις γειτονιές) λέει τίποτα. Δεν μπορείς να συσπειρώσεις τους κατοίκους λέγοντας τους να έχουν το νου τους μην περάσει κάνας Πάγκαλος για να τον κράξουν. Πρέπει να τους εμπνεύσεις να προβούν σε πράξεις με θετικό πρόσημο, και να οικοδομήσουν κάτι μαζί. Αλλιώς, τους παραδίδεις στα χέρια των Ναζί, που ξέρουν πολύ καλύτερα από όλους μας πώς να υποδαυλίζουν το συλλογικό μίσος και να το οικειοποιούνται για τους δικούς τους σκοπούς.
Συγχαρητήρια για την ψύχραιμη προσέγγιση φίλε μου.
Μερικές σημειώσεις από το κείμενό σου:
1. Στόχος: Να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση.
2. Τρόπος: Γενική απεργία διαρκείας.
3. Προϋπόθεση: Croud sourced μηχανισμός συλλογικής υποστήριξης εργαζομένων (και ανέργων και πληθυσμού γενικότερα).
Προσθέτω για να προχωρήσει η συζήτηση:
Η υποστήριξη του πληθυσμού σε ενδεχόμενη γενική απεργία διάρκειας πχ. ενός μήνα απαιτεί:
α) Αντίστοιχες προμήθειες τροφίμων, καυσίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για κάθε νοικοκυριό
ή
β) Δυνατότητα real time ανεφοδιασμού και διανομής των αγαθών κατά τη διάρκεια της απεργίας.
Δεδομένου οτι θα υπάρξει φυσική ή τεχνητή έλλειψη καυσίμων λόγω της απεργίας, το β ίσως είναι δύσκολο, εκτός και αν υπάρξει τροφοδοσία από κρατικές ή άλλες αποθήκες.
Ερωτήσεις:
1. Ποιος θα πληγεί περισσότερο από μια απεργία διαρκείας; Το σύστημα ή ο πληθυσμός; (ας υποθέσουμε οτι το σύστημα έχει καλύτερη πρόσβαση σε πόρους και δεν πρόκειται να παραιτηθεί απλά επειδή 1 εκατομμύριο άνθρωποι απεργούν)
2. Εάν σκοπός της απεργίας είναι η διακοπή της πρόσβασης του συστήματος σε φυσικούς και ανθρώπινους πόρους, μήπως θα ήταν σκόπιμη η στόχευση/απεργία/μπλοκάρισμα συγκεκριμένων εγκαταστάσεων/υπηρεσιών και όχι όλων;
3. Ποιοι άλλοι μη-βίαιοι τρόποι (εκτός από απεργίες) έχουν εφαρμοσθεί με επιτυχία για ανατροπή αντίστοιχων καθεστώτων; Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να έχουν αποτέλεσμα;
Σταματάω εδώ για τώρα και επικροτώ:
1. ας αφήσουμε τις κεντρικές πλατείες κι ας πιάσουμε τις συνοικιακές.
2. μην παραμυθιαζόμαστε τζάμπα ότι η επανειλημμένη εφαρμογή αποτυχημένων μεθόδων μπορεί κάποια στιγμή να φέρει αποτέλεσμα.
3. να θέτουμε κάθε φορά συγκεκριμένους κι εφικτούς στόχους.
Ευχαριστώ. Όπως σημειώνω και στο κείμενο, η γενική απεργία διαρκείας είναι υποθετικό παράδειγμα. Συμφωνώ μαζί σου ότι είναι αποτελεσματικότερο να γίνονται στοχευμένες απεργίες εκεί που πονάει το σύστημα εξουσίας και όχι εκεί που πονάει τον πολίτη. Αν και σαφώς θα προτιμούσα να διοχετεύεται η κοινωνική αγανάκτηση σε συλλογικούς στόχους που θα φτιάξουν υποδομές αντί να γκρεμίζουν τις υπάρχουσες. Όχι απλά για να προσφερθεί ελεημοσύνη στους αναξιοπαθούντες της κρίσης, αλλά για να υποκατασταθεί εν μέρει ο κρατικός μηχανισμός, καθώς και για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Π.χ. μαζεύεις άνεργους και μη για να στήσεις κοινωνικά ιατρεία σε όλη την επικράτεια, και παράλληλα ψάχνεις τρόπους να κάνεις το εγχείρημα οικονομικά βιώσιμο και μη κερδοσκοπικό. Το ίδιο με παραγωγή ενέργειας, πολιτισμού, παιδείας, ή ακόμα και δικαιοσύνης. Ενέχει περίεργους κινδύνους βεβαίως μια τέτοια στρατηγική, αλλά τώρα πια δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.
Λες λίγα αλλά σημαντικά!
1. να διοχετεύεται η κοινωνική αγανάκτηση σε συλλογικούς στόχους που θα φτιάξουν υποδομές αντί να γκρεμίζουν τις υπάρχουσες
ή αν δεν φτιάξουν, τουλάχιστον να γκρεμίζουν τις υπάρχουσες υποδομές (ή καλύτερα κομματικές δομές) που πρέπει να γκρεμιστούν (πχ. κόμματα στα πανεπιστήμια/στα νοσοκομεία/στο συνδικαλισμό ή οπουδήποτε υπάρχουν και «λεηλατούν»)
2. να υποκατασταθεί εν μέρει ο κρατικός μηχανισμός, καθώς και για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Καλό. Δηλαδή να ενισχυθεί ο ρόλος της Τοπικής αυτοδιοίκηση με πρωτοβουλίες Δήμων, πολιτών ή και των δυο; Συνεπώς μείωση της εξάρτησης από το κεντρικό κράτος που δικαιολογεί μια μείωση των φόρων που καταβάλεις σε αυτό για υπηρεσίες που πλέον δεν προσφέρει/έχουν υποκατασταθεί. (βλ. κρατίδια / πόλεις-κράτη;)
Υπαρκτό παράδειγμα1:
Κάτοικοι ορεινού χωριού αναλαμβάνουν την πυροπροστασία γειτονικού δάσους κατά τους θερινούς μήνες (επίβλεψη όχι κατάσβεση) που κανονικά είναι δουλειά της Πυροσβεστικής και στην οποία τοποθετείται ένα μέρος του «anti-fire budget».
Αν υποθέσουμε ότι η κρατική δαπάνη για πρόληψη/επίβλεψη ισούται με το 0.01% των φόρων που πληρώνουμε, τότε εφόσον η συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία παρέχεται πλέον από κατοίκους του συγκεκριμένου χωριού, αυτοί θα μπορούσαν να ζητήσουν μείωση του φόρου που πληρώνουν κατά 0.01% (λέμε τώρα..)
Υπαρκτό παράδειγμα2:
Κάτοικοι γειτονικού χωριού προσλαμβάνουν για 15ευρώ/σπίτι/μήνα άνθρωπο για νυκτερινές περιπολίες τον οποίον ειδοποιούν μέσω κινητού για άμεση επέμβαση/εκφοβισμό ληστών και ειδοποίηση της αστυνομίας σε περίπτωση ανάγκης.
Ίδιο με πριν, αλλά εδώ πάμε σε υπηρεσίες φύλαξης, αστυνόμευσης, χρυσής αυγής που πάλι υποκαθιστούν κάτι για το οποίο το κράτος πληρώνεται αλλά δεν κάνει.
Αντίστοιχα παραδείγματα ίσως να μπορούν να βρεθούν και σε κοινωνικά ιατρεία/παντοπωλεία, εκπαιδευτικά δίκτυα, τοπικά νομίσματα/δίκτυα ανταλλαγών/αλληλεγγύης κτλ
Παιδεία, βασικές υπηρεσίες υγείας, τοπικής ασφάλειας, πολιτισμού και γενικότερα:
Υπηρεσίες με μικρές απαιτήσεις σε πανάκριβες υποδομές, εντάσεως εργασίας ή πληροφορίας, υποκαθίστανται ευκολότερα.
Η ενέργεια είναι πιο περίπλοκο ζήτημα για επίλυση σε επίπεδο δήμου ή νομαρχίας (περιφέρειας;)
Όπως επίσης η δικαιοσύνη και η εθνική ασφάλεια.
Συγγνώμη για την έκταση της απάντησης – ελπίζω να ήταν ουσιαστική:)
Για μισό λεπτό. Εδώ συζητάτε πως μία οργανωμένη μειοψηφία θα επιβάλει την θέλησή της (έστω και ειρηνικά) στην πλειοψηφία;
Διότι αν μιλάμε για μειοψηφία, το βρίσκω αντιδημοκρατικό (για να εκφραστώ σεμνά). Αν μιλάμε για πλειοψηφία, θα ήθελα να μάθω: ποιά νούμερα αθροίζετε;
@1Q4you
Σε καλό δρόμο είσαι, συνέχισε. Δεν είναι απαραίτητο να εμπλακούν θεσμοθετημένοι φορείς ωστόσο. Αλίμονο αν για να υλοποιηθεί μια πρωτοβουλία εξαρτάται από τα πολιτικά παιχνίδια του κάθε αντιδημάρχου. Χώρια που οι παραδοσιακοί μηχανισμοί συνήθως πάσχουν από ευελιξία κι αξιοπιστία.
Σε θέματα που αφορούν περιπολίες, κλπ θέλει προσοχή γιατί ξαφνικά κάποιοι άνθρωποι θα γίνουν μπάτσοι και α) θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται ανάλογα, β) θα αρχίσουν να συγκρούονται με τους θεσμικούς και μη ανταγωνιστές τους, συμβάλοντας σε περαιτέρω αποσταθεροποίηση. Από την άλλη, όντως υπάρχει θέμα ασφάλειας, και δεν γίνεται να το αφήσουμε στα χέρια των Ναζί και του ολοένα πιο αυταρχικού αλλά και ανίκανου κράτους. Ένα δίκτυο neighborhood watch δεν έβλαψε ποτέ κανέναν βέβαια, αν και είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν άνθρωποι που θα το παρομοιάσουν με τη Στάζι.
@Dpurpler
Δεν είμαι σίγουρος ότι σχολιάζουμε στο ίδιο ποστ. Για ποια επιβολή μιλάς; Αν αποφασίσουμε δέκα, εκατό ή χίλιοι άνθρωποι να μοιράσουμε φτηνές πατάτες χωρίς μεσάζοντα ή να στήσουμε ένα κοινωνικό ιατρείο, εναντίον ποιας πλειοψηφίας κινούμαστε και γιατί χρειαζόμαστε την άδεια της; Κι από πού κι ως πού το ποιοι και πόσοι είμαστε πρέπει να αντιστοιχεί σε ποσοστά κομμάτων ή δυναμική συγκεκριμένου πολιτικού χώρου; Καμία σχέση. Δεν αθροίζω «δικούς μας» και «δικούς τους», αντιθέτως μιλάω για προσπάθειες όπου δεν περισσεύει κανένας. Κι όπου όποιος θέλει συνεισφέρει, όπως και όσο μπορεί. Οργανωμένα.
Ακόμα όμως κι αν μιλάμε για ένα ευρύ και περίπλοκο πρόγραμμα κοινωνικής αλληλεγγύης, από τη στιγμή που δεν παρανομούμε έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε ο,τι θέλουμε. Ακριβώς γιατί έχουμε δημοκρατία. Ακόμα. Μόνο εκεί που θα μπαίνουμε στα χωράφια της Δικαιοσύνης ή της αστυνομίας θα τίθεται θέμα νομιμοποίησης, γιατί ο,τι και να κάνουμε θα συνιστά πράξη επιβολής (βίαιης ή μη). Το να στήσουμε σχολεία όμως εκεί που η κυβέρνηση τα καταργεί ή τα αφήνει να ρημάξουν, καμία ανάγκη νομιμοποίησης δεν έχει. Ούτε τυπικής ούτε ηθικής.
Το όλο ζήτημα είναι πώς θα εκμεταλλευτούμε το ανθρώπινο δυναμικό που θα έχουμε στη διάθεση μας με βέλτιστο τρόπο. Έτσι ώστε να κατεβάσει ιδέες και να κατεβάσει το κόστος. Υγιής επιχειρηματικότητα. Τόσο υγιής που δεν κοιτάζει να συσσωρεύει κέρδη, αλλά απλά να είναι βιώσιμη και ωφέλιμη για την κοινωνία. Της οποίας θα αποτελεί οργανικό κομμάτι.