Ο πόλεμος της φωτιάς

 

Κίτρινο φως. Άρρωστο. Απόκοσμο. Μοιάζει με έκλειψη ηλίου, μόνο που μυρίζει παντού καμένο. Ο ουρανός άχρωμος – ούτε καν γκρίζος. Στάχτες αιωρούνται στον αέρα και αποκαΐδια προσγειώνονται απαλά στα πεζοδρόμια και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Από το απέναντι μπαλκόνι, ένας Πακιστανός μετανάστης με κοιτάζει. Το βλέμμα του φανερώνει οίκτο. Κάτω στο δρόμο, οι περαστικοί περπατούν σκυφτοί, αμίλητοι. Κάποιοι βουρκώνουν. Μπορεί να φταίει και η κάπνα. Δε μπορείς να αναπνεύσεις πια σ’ αυτή την πόλη. Ούτε να κοιμηθείς μπορείς. Κλείνεις τα μάτια σου και βλέπεις φλόγες. Ακούς ουρλιαχτά. Κραυγές ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί. Με τα παιδιά στην αγκαλιά. Αιχμάλωτοι της πυρκαγιάς μέσα στα σπίτια τους, στα χωράφια τους, στα χωριά τους, στα δάση τους. Στον τόπο τους. Στον τόπο. Απανθρακώθηκαν λένε οι ειδήσεις. Λες και πρόκειται για ξύλα, όχι για ανθρώπους. Δολοφονήθηκαν ίσως είναι πιο κατάλληλη λέξη. Όπως και τα δάση, τα χωριά, τα κτήματα και τα ζώα. Δολοφονήθηκαν. Εν ψυχρώ. Από ποιούς όμως;

 

Ακούγεται η θεωρία ότι δεχόμαστε επίθεση από κάποιον αόρατο και υποχθόνιο εξωτερικό εχθρό. Ποιόν όμως; Ποιός είναι τόσο ηλίθιος ώστε να θέλει να κάψει μια χώρα που τα καταφέρνει να καεί μια χαρά κι από μόνη της; Ποιός μπορεί να θέλει να καταλύσει ένα κράτος που είναι ήδη ανοργάνωτο και διεφθαρμένο; Από πού κι ως πού αποκτήσαμε ξαφνικά εχθρούς που μας επιβουλεύονται ως έθνος; Κι έστω ότι τους αποκτήσαμε – γιατί η ανίκανη κυβέρνηση μας δεν τους έχει κηρύξει ήδη τον πόλεμο και δε μας έχει καλέσει σε επιστράτευση; Τι σκατά περιμένει; Να βομβαρδίσουν την Ακρόπολη; Άσε που ένας πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος για να αναβάλλει τις εκλογές…

 

Καλύτερα να μην παραμυθιαζόμαστε με εθνικιστικές φαντασιώσεις και θεωρίες συνομωσίας όμως. Φοβάμαι πως δεν υπάρχουν άλλοι βάρβαροι πέρα από εμάς τους ίδιους. Και τους αλήτες που μας κυβερνούν.

 

Βγαίνουν και μιλάνε όλοι για έγκλημα. Λες και υπάρχει καμία αμφιβολία. Όπου υπάρχει έγκλημα όμως οφείλει να υπάρξει και τιμωρία. Παραδειγματική και σκληρή, απάνθρωπη όσο το ίδιο το έγκλημα. Δε μιλάω για μερικούς φουκαράδες που πήραν ένα χαρτζηλίκι για να ρίξουν ένα αναμμένο στουπί σε κάποιο ξέφωτο. Μιλάω για τους ηθικούς αυτουργούς. Τους ουσιαστικούς αυτουργούς. Αυτούς που έχουν κίνητρο για το έγκλημα και άλλοθι κάποιο κοσμικό πάρτι στη Μύκονο. Αυτούς που θα διεκδικήσουν μερίδιο από τα καμένα, αυτούς που θα ανοικοδομήσουν και θα «αξιοποιήσουν» τις πληγείσες περιοχές. Αυτούς που έκαψαν την Ελλάδα. Για ένα οικόπεδο. Για ένα «φιλέτο». Για ένα συγκρότημα κακόγουστων πολυτελών κατοικιών μέσα στα καμένα και στα φαντάσματα. Για τα χρήματα. Πολλά ή λίγα, ελάχιστη σημασία έχει. Για τα λεφτά γαμώ το κέρατό μου. Κάηκε μια ολόκληρη χώρα και δολοφονήθηκαν τόσοι άνθρωποι επειδή κάποιοι θέλουν να βγάλουν περισσότερα λεφτά.

 

Ξέρουμε ποιοί είναι. Κι αν δεν ξέρουμε, είναι πολύ εύκολο να τους βρούμε. Αρκεί να περιμένουμε να δούμε ποιοί θα αποπειραθούν να καρπωθούν έστω και ένα στρέμμα καμένου δάσους. Ποιοί θα αρχίσουν να μπαζώνουν και να χτίζουν. Με άδειες από την πολεοδομία ή χωρίς, τη σιωπηλή στήριξη της όποιας κυβέρνησης ή της εκκλησίας, οι επίδοξοι καταπατητές καλά θα κάνουν να έχουν ολόκληρο στρατό από μπράβους μαζί τους. Γιατί αυτή τη φορά δε θα περιμένουμε κανένα μαχαίρι να φτάσει σε κανένα κόκαλο. Αυτή τη φορά το μαχαίρι θα το κρατάμε εμείς. Και θα εκδικηθούμε για την χειρότερη μεταπολεμική καταστροφή που γνώρισε η Ελλάδα. Ενωμένοι και αποφασισμένοι. Για όλα.

 

Όσα φάγατε, φάγατε κύριοι. Το γεύμα σας τελείωσε όμως. Από εδώ και πέρα, κανένας σας δεν θα μπορεί να κοιμάται πλέον ασφαλής.

 

Αφού αποφασίσατε ότι θέλετε πόλεμο, θα τον έχετε.

…………………………………………………………………………..

Update (26/8/07, 02:05)

Φτάνει πια η κοροϊδία. Τετάρτη απόγευμα συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Βουβή. Χωρίς συνθήματα και μούντζες. Η σιωπή μας θα είναι εκκωφαντική.

Διαδώστε το.