Το νεκροταφείο των μπλογκς και οι τεθλιμμένοι νεωκόροι

Νομίζω ότι ακόμα τους ονομάζουν aggregators (προφέρεται αγκρεγκέιτορ, όπως αλιγκέιτορ) και για τους περισσότερους από εμάς ήταν λίγο κόλλημα όταν τους ανακαλύψαμε – κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε. Η ιδέα ενός site όπου καταχωρούνται όλα τα ελληνόφωνα μπλογκς και βλέπεις σε πραγματικό χρόνο τους τίτλους των ποστ που ανεβάζουν είναι ομολογουμένως καλή, αν και σίγουρα κλεμμένη από το εξωτερικό. Άσε που πια υπάρχουν ούτε κι εγώ ξέρω πόσοι τέτοιοι αγκρεγκέιτορς, αρ-ες-ές και  ό,τι άλλο γουστάρεις. Μόνο που είναι τελείως διαφορετικό πράγμα το να φιλοξενούνται κάπου δυο-τρεις χιλιάδες μπλογκς από το να έχουν συσσωρευτεί σε μια λίστα καμιά σαρανταριά χιλιάδες. Όχι για τεχνικούς λόγους τόσο, όσο για το γεγονός ότι πάρα μα πάρα πολλά από τα μπλογκς που έχουν κατά καιρούς δημιουργηθεί είναι πλέον ανενεργά. Καπούτ.

Εγώ έχω έξι αν θυμάμαι καλά, και από τα δύο που χρησιμοποίησα εκτεταμένα μόνο το ένα λειτουργεί σήμερα. Υποθέτω ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για πολλούς άλλους, χώρια που αρκετοί κουράστηκαν και τα παράτησαν στην πορεία, ενώ πιθανολογώ ότι η πλειοψηφία ασχολείται πλέον από ελάχιστα έως καθόλου με το ευγενές σπορ της δικτυογραφίας. Ανοίγεις ένα όταν γίνεται μόδα, και μετά το παρατάς – τζάμπα είναι στο κάτω-κάτω. Σχεδόν κανένας μας δεν μπαίνει στον κόπο να σβήσει τα μπλογκς του όμως, αφήνοντας έτσι ένα ίχνος ελπίδας ότι κάποτε μπορεί και να επιστρέψει για να τους ξαναδώσει ζωή. Ή επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που λέει ότι απλά μας αρέσει να κρατάμε τα επιτεύγματα μας βαλσαμωμένα στο διηνεκές, για να καμαρώνουμε που κάποτε κι εμείς υπήρξαμε πρωτοπόροι μπλόγκερς. Μη χέσω.

Δεν με απασχολεί και τόσο το αν μας έφαγε το facebook, το twitter ή το playstation. Αυτό που μετράει είναι ότι πριν καλά-καλά ακουστούμε, δείχνουμε να σωπάσαμε. Πάνε πια οι ένδοξες μέρες που τα κανάλια έκαναν νούμερα με τα καμώματα μας. Πάνε πια οι συγγραφείς κι οι ποιητές που τους διάβαζαν χιλιάδες. Ξεφούσκωσαν τα κινήματα και τα καλοπιάσματα των πολιτικών αρχηγών. Ξεθώριασαν οι μύθοι για τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους που ξαφνικά βρέθηκαν να έχουν δημόσιο λόγο και άποψη (και επομένως επιρροή). Μπλόγκερ τώρα είναι ο Τατούλης. Ή ο κάθε φελλός που ανεβάζει τσόντες με πονηρά λογοπαίγνια για τίτλους. Ή ο κάθε τραμπούκος που γαβγίζει  ασυναρτησίες για να βγάλει το άχτι του. Μικρό το κακό. Άλλωστε, ο όρος «μπλόγκερ» ποτέ δεν σήμαινε και τίποτα ξεχωριστό, γιατί να σημαίνει τώρα;

Φυσικά, όσοι επιμένουν να γράφουν κάτι που -οι ίδιοι έστω- θεωρούν αξιόλογο, αν είναι να μείνουν θα μείνουν. Συνεχίζοντας και βλέπουμε. Δεν είμαστε και με το ένα πόδι στον τάφο άλλωστε – κι ας μας περικυκλώνουν διαδικτυακά φαντάσματα. Πλάκα-πλάκα, οι βάσεις δεδομένων των αγκρεγκέιτορς πρέπει να θυμίζουν ολοένα και περισσότερο το σύμπαν στο οποίο ζούμε: Το μεγαλύτερο μέρος τους αποτελείται από σκοτεινή ύλη. Από μπλογκς που κάποτε έλαμψαν, δικτυογράφους που ξέφυγαν από την τροχιά τους και πάγωσαν στο διαστρικό κενό, νεφελώδεις σκέψεις που έμειναν μετέωρες και μαύρες τρύπες υποχρεώσεων που δεν επέτρεψαν περαιτέρω ενασχόληση με τέτοια πράγματα. Έχουμε και κρίση, μην το ξεχνάμε. Το είπε και στις ειδήσεις.

Στο μεταξύ, κάποιοι από εμάς έχουν αρχίσει και εξαργυρώνουν τη συμμετοχή τους  στο μοναχικό μετερίζι του blogging με διάφορους τρόπους. Είτε γράφοντας επί πληρωμή, είτε βρίσκοντας συντροφιά για το βράδυ, είτε κάνοντας ταξιδάκια networking στας Ευρώπας. Καλά κάνουν, μπορεί κι εγώ αύριο να κάνω κάτι ανάλογο αν μου τη βαρέσει. Δεν θα είναι και η πρώτη φορά…

Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι ούτε στην πολιτική ούτε στα μέσα οι θίασοι και τα μπουλούκια μπορούν να υποκαταστήσουν πλειοψηφίες. Υποτίθεται πως τις εκπροσωπούν ενδεχομένως, προκειμένου να έρθουν σε συναλλαγή με την πραγματική εξουσία – που δεν είναι άλλη από μία μειοψηφία με ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και μπάτσο με γιλέκο στην είσοδο.

Φυσικά, ανάλογα με το ποιοί απαρτίζουν έναν τέτοιο θίασο, μπορεί να αποδειχτεί επιτυχημένη η παράσταση που θα ανέβει (στις Βρυξέλλες ή στις Βερσαλίες, το ίδιο κάνει) και το κοινό να χειροκροτήσει ικανοποιημένο. Μέχρι εκεί όμως. Αν περιμένουμε να μας λύσουν τα προβλήματα οι εκάστοτε προσκεκλημένοι ευρωβουλευτών είμαστε μακριά νυχτωμένοι. Και το λέω αυτό χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσω ή να προσβάλλω όσους έδωσαν το παρών στη συγκεκριμένη επίσκεψη. Αλλά κυρίως σεβόμενος τη μνήμη των νεκρών μας.