Spoiler

Πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε δυο βδομάδες βέβαια, αλλά αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι ο Σύριζας πάει να βγει πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση. Όχι αυτοδύναμη βέβαια, αλλά συνεργασίας με ΔΗΜΑΡ (που αποκλείεται να απαρνηθεί καρέκλες για να σύρει τη χώρα σε τρίτο γύρο εκλογών και να καταντήσει εξωκοινοβουλευτικό ανάθεμα).

Μια χαρά βγαίνουν τα κουκιά, το έχω καρατσεκαρισμένο – κι ας λένε οι δημοσκοπήσεις ό,τι γουστάρουν. Και την τελευταία φορά, από 5 μέχρι 10 μονάδες κάτω τον έβγαζαν τον Σύριζα – ενώ στους άλλους έπεσαν σχετικά μέσα. Όλως τυχαίως. Αλλά δεν τους δούλεψε το μανιπουλάρισμα τότε, κι ούτε θα τους δουλέψει τώρα.

Και πώς είσαι τόσο σίγουρος ρε φίλε;

Ψυχολογία. Μέχρι τις 6 Μαΐου, η προοπτική να υπάρξει κάποιος άλλος πέρα από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που θα διεκδικήσει την εξουσία ανήκε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Με μόλις 2,07% διαφορά από την γκρεμοτσακισμένη ΝΔ, ο Σύριζας απέδειξε ότι μπορεί να γίνει. Και άρχισε να συσπειρώνει κόσμο από παντού. Αριστερούς, κομμουνιστές, πασόκους, νεοδημοκράτες, οπαδούς του Καμμένου, οικολόγους, τα πάντα όλα. Μέχρι κι από τη Χρυσή Αυγή μπορεί να παίρνει ψήφους – ηλιθίων που δεν είχαν ιδέα τι ψήφιζαν τότε κι ούτε φυσικά έχουν ιδέα τι ψηφίζουν τώρα. Απλά ακολουθούν το ρεύμα όπως όλοι. Για να ξεβρωμίσει ο τόπος… Ας όψεται ο δικομματισμός που φρόντισε να τον βρωμίσει και να εθίσει τους Έλληνες ψηφοφόρους σε σωτήρες, πόλωση και μειοψηφικές αυτοδυναμίες.

Τον σφυροκόπησαν από παντού τον Σύριζα. Τι ανεύθυνο τον είπαν, τι λαϊκιστή, τι συνεργό της 17Ν, τι ότι θα μας γυρίσει στη δραχμή, θα μας πάρει τα σπίτια, θα μας σφάξει με τα κονσερβοκούτια. Το ότι άντεξε τέτοια επίθεση και αύξησε τα ποσοστά του αντί να καταρρεύσει σημαίνει ότι ο κόσμος που τον στηρίζει νιώθει πως δεν έχει τίποτα να χάσει εδώ που έφτασε. Ότι είναι αποφασισμένος να ξεφορτωθεί τον ταπεινωμένο πρώην δικομματισμό και να δοκιμάσει κάτι ριζικά διαφορετικό. Κι αυτό είναι απλά μια κοινωνική τάση που όταν φουσκώνει ξεσπάει. Δεν υποχωρεί, ό,τι τρικ και να σκαρφιστούν τα μέσα μαζικής εμμηνόπαυσης.

Απέναντι του, ο Τσίπρας έχει τους πιο αποδυναμωμένους αντιπάλους που θα μπορούσε να ελπίσει ποτέ. Από τη μία ένα βουτηγμένο στη διαπλοκή και την ανυποληψία πασοκικό κατεστημένο, όπου το όνομα “Παπανδρέου” είναι πλέον βρισιά στο στόμα των ψηφοφόρων και το όνομα “Βενιζέλος” δεν σημαίνει απολύτως τίποτα θετικό και για κανέναν (παρά μόνον για τον ίδιο). Κι από την άλλη, ένα συνοθύλευμα από φθαρμένα τηλεοπτικά είδωλα μιας ζέουσας από σκάνδαλα δεξιάς και μιας χαίνουσας από μίσος ακροδεξιάς. Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό από το οποίο πάθαμε πρόσφατα δηλητηρίαση κι ακόμα μας πιάνουν καούρες κάθε φορά που το θυμόμαστε. Με αρχηγό έναν υποταγμένο λούζερ, που μπροστά στο επαναστατικό σφρίγος του Αλέξη μοιάζει με σερβιτόρο σε κυλικείο νεκροταφείου. Και δεν έχει άλλωστε να μας προσφέρει τίποτα άλλο πέρα από μια νερόβραστη παρηγοριά…

Το δε άλλοτε ομόσταβλο αντίπαλο δέος είναι σκιά του εαυτού του – ένα ΚΑΠΗ γεμάτο παλιούς κουκουέδες που γκρινιάζουν, κουνάνε το δάχτυλο και λένε όχι σε όλα. Χωρίς να έχουν να προτείνουν τίποτα πέρα από την καρτερική αναμονή άλλης μια οδυνηρής ήττας. Ο Καμμένος φαίνεται να είναι πυροτέχνημα με ημερομηνία λήξης, το ίδιο και κομψευόμενοι δικτατορίσκοι τύπου Τζήμερου. Κι η Χρυσή Αυγή έκανε το κομμάτι της, αλλά διαπερνώντας κόσμο με σπαθιά δεν θα καταφέρει να αναχαιτίσει την κάθετη πτώση της. Αν και μάλλον θα μπει στη Βουλή, και μετά άντε να κηρυχτεί παράνομη.

Και πες ότι γίνεται πρωθυπουργός ο Αλέξης, κι αντί για χώρα παραλαμβάνει ναρκοπέδιο. Τι θα συμβεί μετά;

Το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα των όψιμων υποστηρικτών του Σύριζα προέρχεται από τη δυσαρεστημένη βάση του ΠΑΣΟΚ κι ενδεχομένως ελπίζει σε αναβίωση των έρλι έιτις δεν συνεπάγεται ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ούτε ότι ο Τσίπρας επιθυμεί να το κάνει. Ο οποίος Τσίπρας προφανώς κι έχει αρχίσει να πασοκίζει λίγο στο επικοινωνιακό κομμάτι, γιατί ξέρει (και το λέει κιόλας) ότι δεν έγινε όλος ο κόσμος Σύριζα από τη μία μέρα στην άλλη. Από τη στιγμή που απευθύνεται σε ευρύτερη κοινωνική βάση και διεκδικεί να κυβερνήσει είναι επιβεβλημένο να το κάνει όμως – είτε μας αρέσει είτε όχι.

Πέρα από το επικοινωνιακό σκέλος, ο κίνδυνος να μεταμορφωθεί άμεσα ο Σύριζας σε ΠΑΣΟΚ είναι ανύπαρκτος για τρεις κυρίως λόγους: α) δεν υπάρχει σάλιο για να αρχίσει όργιο διορισμών κι αναθέσεων, β) ο Τσίπρας εξακολουθεί να είναι κόκκινο πανί για όλο το κατεστημένο – από τη Λαγκάρντ μέχρι τον Καψή, γ) αν το ήθελαν τόσο πολύ τα στελέχη του, θα είχαν ακολουθήσει το δρόμο της Δαμανάκη και του Βούγια εδώ και καιρό. Μην τρελαθούμε ότι ο Παπαδημούλης άφησε τους υπόλοιπους ανανεωτικούς να φύγουν κι έμεινε στον Σύριζα επειδή προέβλεπε ότι έτσι θα υπουργοποιηθεί πιο γρήγορα. Κι αν το έκανε, μαγκιά του.

Για πρώτη φορά στην ιστορία μας λοιπόν, παίζει να δούμε μια αριστερή κυβέρνηση σε δράση. Χωρίς ισχυρό κομματικό μηχανισμό μεν, με ισχυρή λαϊκή εντολή δε. Μια αριστερά που θα επιχειρήσει να πάει κόντρα σε πολλούς και διάφορους κραταιούς και διεφθαρμένους, οι οποίοι όχι μόνο θα απωλέσουν μερικά από τα προνόμια τους αλλά κινδυνεύουν μέχρι και να δουν τις περιουσίες τους να δημεύονται. Αν και η απονομή δικαιοσύνης προαπαιτεί την εξυγίανση του δικαστικού συστήματος και τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας – πράγμα καθόλου εύκολο κι εξαιρετικά επικίνδυνο στις μέρες μας.

Ακριβώς επειδή κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας το χρέος και κάτω από τα πόδια μας το έδαφος είναι σαθρό, όσες διαπραγματεύσεις και να κάνει ο Τσίπρας, στην πορεία θα βάλει λίγο νερό στο κρασί του. Έχοντας απέναντι του πανίσχυρα διεθνή συμφέροντα και ελάχιστους σύμμαχους θα εξαναγκαστεί να υποχωρήσει σε αρκετά, απογοητεύοντας τον σκληρό πυρήνα των αριστερών ψηφοφόρων του. Αν δεν το κάνει όμως, δεν θα του μένει άλλη επιλογή από το να ζητήσει δημοψήφισμα για να μας βγάλει από το Ευρώ, να παρασύρει μαζί του ολόκληρη την Ευροζώνη και να προκαλέσει τέτοιο χάος που θα αναγκαστεί να φύγει από ταράτσα με τηλεμεταφορά.

Σε περίπτωση που καταφέρει να σταθεροποιήσει κάπως την οικονομία και να επαναφέρει – σε βάθος χρόνου έστω – υποτυπώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, ο Αλέξης θα γίνει λαϊκός ήρωας και θα κινδυνεύει να την ακούσει όπως ο Τσάβες. Για να φτάσει μέχρι εκεί όμως, θα πρέπει η μερική ανακατανομή του πλούτου που ευαγγελίζεται να αφήνει περιθώρια κέρδους στο κεφάλαιο και να μην έχει ρεβανσιστικό χαρακτήρα. Κακά τα ψέματα, αν αύριο κάποιος βάλει στη φυλακή όλους τους φοροφυγάδες και διαπλεκόμενους, δεν θα μείνει ανοιχτή στην Ελλάδα επιχείρηση με προσωπικό άνω των 15 ατόμων. Κάπως πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί το μαγαζί, και το ξήλωμα του πελατειακού κράτους θα πάρει χρόνια. Αν επιτευχθεί ποτέ.

Σε περίπτωση που ο Σύριζας πατήσει τη μία ή την άλλη πεπονόφλουδα και δεν τα καταφέρει, αυτό που μας περιμένει θα είναι χειρότερο κι από τους πιο σκοτεινούς εφιάλτες του Μανδραβέλη. Γιατί πέρα από την εξαθλίωση και την εγκληματικότητα, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα θα εξακολουθούν να σφαδάζουν στο καναβάτσο και το μετά την Αλέκα ΚΚΕ το πολύ να καταφέρει να πιάσει κάνα δεκάρι τοις εκατό στις μελλοντικές δημοσκοπήσεις. Τι μένει; Η πατριωτική λύση. Με Βορίδη αρχηγό, Τζήμερο αυλικό και Μιχαλολιάκο κολαούζο. Ή κάποιον παρόμοιο συνδυασμό – δεν παίζουν και τόσο ρόλο τα πρόσωπα. Από τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία μετατράπηκε σε ντεμέκ ακροδεξιό κόμμα και οι νεοφιλελεύθεροι δεν τραβάνε, μόνο ένας εθνικιστικός ολοκληρωτισμός θα μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό των πεινασμένων. Το αν η βίαιη καταστολή που θα επιφέρει θα προέλθει μέσω πραξικοπήματος ή άλλης οδού είναι δευτερεύον. Και όχι, αν ο Σύριζας τα σκατώσει δεν πρόκειται να δούμε επανάληψη του ίδιου έργου με κάποιο άλλο αριστερό σχήμα στη θέση του. Όχι για τα επόμενα 30-40 χρόνια τουλάχιστον.

Για να μη γίνει ποτέ αναπόφευκτη μια τόσο ζοφερή προοπτική λοιπόν, καλούμαστε όχι απλά να ψηφίσουμε μαζικά Σύριζα (κι ας μας τη σπάει ώρες-ώρες), αλλά να αλλάξουμε νοοτροπία και να τον στηρίξουμε στο έργο του έμπρακτα, συλλογικά και χωρίς να περιμένουμε άμεσο αντάλλαγμα. Δεν θα μας διορίσει την κόρη ο Δραγασάκης, αλλά αν τον βοηθήσουμε ίσως δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να πάψει να είναι άνεργη. Ούτε θα κατατροπώσει το παρακράτος ο Σκουρλέτης αν δεν απαιτήσουμε δυναμικά την εξάρθρωση του εμείς οι ίδιοι. Ο δε Αλέξης Τσίπρας, για να μπορέσει να ορθώσει ανάστημα σε καγκελάριους και να παζαρέψει όρους που θα επιτρέπουν ανεξαρτησία και ανάκαμψη, πέρα από το ότι θα πρέπει να έχει βελτιώσει τα αγγλικά του, θα πρέπει να έχει από πίσω του έναν ολόκληρο λαό που θα απαιτεί ελευθερία, ισότητα κι αλληλεγγύη. Ή αδελφοσύνη αν προτιμάτε.