Ανοιχτή Επιστολή

Αναδημοσίευση από New Diaspora, μόλις 19 ώρες πριν τη λήξη της εκστρατείας χρηματοδότησής μας (crowdfunding) στο Indiegogo.

Από τότε που ξέσπασε η κρίση, πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την Ελλάδα, την οικονομία της, τους πολιτικούς της και τους πολίτες της. Υπάρχει όμως μια πλευρά της ιστορίας που παραμένει αφανής. Μία διαρκώς αυξανόμενη μερίδα ανθρώπων που μοιάζει αποκλεισμένη από τον δημόσιο διάλογο. Αυτοί που έφυγαν.

Είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Μετακόμισα στο Άμστερνταμ τον Οκτώβριο του 2009, όταν ακόμα λεφτά υπήρχαν και η δημοκρατία μας δεν γνώριζε αδιέξοδα. Δεν τα βρήκα όλα ρόδινα, και υπάρχουν ακόμα αρκετά πράγματα που δυσκολεύομαι να συνηθίσω. Αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι μετανιώνω που έφυγα.

Στην αρχή ήρθα σε επαφή με τους παλιούς. Έλληνες που ζουν στην Ολλανδία πάνω από δεκαετία, μιλάνε τη γλώσσα κι έχουν φτιάξει τη ζωή τους εδώ. Λίγοι σχετικά. Αργότερα γνώρισα και τους πιο πρόσφατους – κυρίως παιδιά που είχαν έρθει για κάποιο μεταπτυχιακό, βρήκαν καλές δουλειές κι αποφάσισαν να μείνουν.

Και μετά άρχισαν να καταφτάνουν ο ένας μετά τον άλλον. Στρατιές ολόκληρες. Κάποιοι απ’ αυτούς θα τα καταφέρουν, ενώ κάποιοι άλλοι δεν έχουν καμία ελπίδα να προσαρμοστούν και να βρουν τις ευκαιρίες που αρχικά ονειρεύονταν. Αν και μερικοί από τους νεοφερμένους μπορεί να κάνουν την έκπληξη. Ίσως γιατί αν δεν την κάνουν, ξεμένουν πια από επιλογές…

Είναι αμέτρητες οι ιστορίες των Ελλήνων που έφυγαν στο εξωτερικό – είτε αφού ξέσπασε η κρίση είτε πριν. Και κάθε ιστορία είναι διαφορετική, αν και υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σε όλες: φύγαμε από μία χώρα που σήμερα μοιάζει να βρίσκεται υπό διάλυση. Και όλοι μας έχουμε αφήσει πίσω ανθρώπους που αγαπάμε.

Και τι μπορούμε να κάνουμε γιαυτό; Από εδώ που είμαστε, ούτε να ψηφίσουμε δεν μας αφήνουν. Και το να οργανώνουμε διαδηλώσεις μερικών δεκάδων ατόμων στις πόλεις που μένουμε δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ποιος ξέρει; Ίσως η θεραπεία-σοκ που εφαρμόζεται στην Ελλάδα τελικά να δουλέψει. Ίσως ο φασισμός να μην ανέβει ποτέ στην εξουσία. Ή ίσως να το έχει κάνει ήδη. Χρειάζονται πολλές οπτικές γωνίες για να δει καθαρά κανείς μέσα σ’ αυτό το χάος.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το πιο βασικό, αυτό που πάντα αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της συλλογικής μας ταυτότητας: το να μοιραζόμαστε ιστορίες. Ιστορίες για το ποιοι είμαστε, τι κάνουμε εδώ που βρεθήκαμε, πώς βλέπουμε την κατάσταση στην πατρίδα μας, και πώς μπορούμε να συνεργαστούμε μεταξύ μας για να παρέμβουμε και να καταπολεμήσουμε τη μαυρίλα. Αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν τελικά αποφασίσουμε ότι θέλουμε να φτιάξουμε τις ζωές μας αλλού και να επιστρέφουμε στην Ελλάδα μόνο για διακοπές.

Αυτός είναι ο λόγος που στήνουμε τη New Diaspora, και που ζητάμε την ενεργή συμμετοχή όλων όσων θέλουν να ψηλαφήσουν μαζί μας τις πτυχές αυτού του πρωτοφανούς νεομεταναστευτικού φαινομένου. Μπορούμε να συνεισφέρουμε όλοι από κάτι – χρόνο, ενέργεια, δημιουργικότητα και χρήματα, προκειμένου να χτίσουμε το δικό μας μέσο επικοινωνίας και δικτύωσης. Έναν χώρο ανεξάρτητο, πολυσυλλεκτικό και πολυπρόσωπο, που απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό και δεν φοβάται να αναμετρηθεί με αρνητικά στερεότυπα και άβολες αλήθειες. Έναν χώρο για να συσπειρωθούμε.

Ήρθε η ώρα να πούμε τη δική μας ιστορία. Και θα συνεχίσουμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακούγεται, ό,τι και να γίνει.

Σας ευχαριστώ θερμά για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μας δείξατε μέχρι τώρα.

Νίκος Σταμπουλόπουλος

Υ.Γ. Υπάρχει μεγάλη ιστορία πίσω από το λογότυπο της New Diaspora. Διάφοροι άνθρωποι ανακατεύτηκαν, κι έκανα και μερικές δοκιμές κι εγώ. Τελικά, κατέληξα να κάνω αυτό που κάθε άλλος Έλληνας θα έκανε: ζήτησα από τη μητέρα μου να το φτιάξει. Α, κι έκλεψα τον τίτλο αυτής της κατηγορίας ποστ από τον πατέρα μου. Είμαι υπόχρεος και στους δύο, και γι’ αυτό.

 

New Diaspora – the trailer from New Diaspora on Vimeo.

Όλες οι φωτογραφίες είναι πνευματική ιδιοκτησία της εταιρείας Spiral Move.