Ο μικρός καθημερινός ναζισμός που περνάει απαρατήρητος

Posted on 11 Ιουλίου, 2017 by Elikas
Screen Shot 2017-07-11 at 23.05.40
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι ο μικρός καθημερινός ναζισμός του συνοικιακού κομμωτηρίου που παίζει μεσημεριανάδικα είναι πολύ πιο επικίνδυνος κι από ολόκληρο τάγμα ούγκανων που κραδαίνουν μαχαίρια και ρόπαλα. Το ίδιο ισχύει για τον μικρό καθημερινό ναζισμό του να αποκαλείς «λαθρομετανάστες» ανθρώπους που επιβίωσαν από βομβαρδισμό και αγριεμένο πέλαγος, κι όχι από κάποιο τηλεοπτικό κωλοπαίχνιδο σε εξωτική παραλία.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι οι χούντες δεν προκύπτουν επειδή κάποιος βλαμμένος συνταγματάρχης αποφάσισε να κατεβάσει τανκς στους δρόμους (με τις ευλογίες της CIA, πάντα), αλλά επειδή υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν ήδη υποστεί πλύση εγκεφάλου κι έχουν πειστεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι καλή ιδέα.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι ο φασισμός δεν είναι απλά μια πολιτική ιδεολογία που καπηλεύεται τον πατριωτισμό (χωρίς να εκπορεύεται από αυτόν όμως), αλλά ένα ολόκληρο σύστημα αξιών με το ολόδικο του αφήγημα, πολιτισμικό στίγμα, star system κι έναν αφοσιωμένο μηχανισμό προπαγάνδας που τα προωθεί ακούραστα και συστηματικά. Ένα σύστημα που κανακεύει λαούς με διαστρεβλωμένες ιστορίες εθνικών μεγαλείων, υποτιθέμενη ανωτερότητα της φυλής, καθώς και μίσος, τρόμο και διχασμό για όποιον είναι διαφορετικός ή τολμάει να αμφισβητήσει τα θέσφατα. Αλλά και ένα σύστημα που πασπαλίζει τα σκατά με μπόλικο γκλίτερ, για να αστραποβολούν και να ταΐζονται πιο εύκολα στο αχόρταγο κόμπλεξ του νεοέλληνα.

Ο φασισμός είναι πάντα μαύρος και συντηρητικός, αν και μονίμως συνδέεται με μια κάργα σεξιστική βλαχογκλαμουριά για την απαραίτητη αποβλάκωση του πόπολου. Για όποιον δεν θυμάται ή δεν τα πρόλαβε, η χούντα δεν ήταν μόνο Λεωνίδες και τσολιάδες. Είχε και κιτς μιούζικαλ, σοφτ πορνό κι ένα γενικότερο καρακατσουλιό, που πήγαινε χέρι-χέρι με τη νοοτροπία «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Αυτό το μοντέλο Ελληνάρα «νομοταγή πολίτη», που φιλάει χέρια παπάδων με την ίδια ευκολία που βάζει στην τσέπη του φακελάκια με μαύρο χρήμα και καταπατεί δασικές εκτάσεις, αυτή η μικροαστική ηθική που κακολογεί «τη λεσβία» για το κοντό της κούρεμα «που προκαλεί», αλλά δεν κολώνει να χορέψει τσιφτετέλι πάνω σε τραπέζι νυχτερινού κέντρου ξεβράκωτη, ουδέποτε αμφισβητήθηκε από κανέναν κυβερνώντα, ίσως γιατί οι κυβερνώντες ήταν ίδιοι και απαράλλαχτοι, χώρια που τους συνέφερε να χειραγωγούν ηλίθιους που ονειρεύονται να χτίσουν πισίνες με λεφτά που έβγαλαν στο χρηματιστήριο. Ναι, ο καπιταλισμός και ο φασισμός είναι όντως συγκοινωνούντα δοχεία, κι αυτό αποδεικνύεται επιστημονικά και αρκετά εύκολα. Επίσης, η νοοτροπία αυτή είναι διαταξική, και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ότι η καγκουριά κι η κατινιά συναντώνται μόνο στους πτωχούς. Τη γιδίλα που έχω δει σε σπίτια και συμπεριφορές δήθεν αστών δεν την έχω συναντήσει πουθενά αλλού.

Ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός από την άλλη, όπου εφαρμόστηκε, είχε χίλια κακά και σε κάποια περιστατικά μπορεί να ξεπέρασε σε βιαιότητα ακόμα και τους ναζί, αλλά είναι τελείως άλλο πράγμα, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με κεντροαριστερές κυβερνήσεις που υπογράφουν μνημόνια, και το δικό του κιτς πολιτισμικό στίγμα δεν είναι καθόλου μα καθόλου κυρίαρχο στη σημερινή Ελλάδα. Τα μανιφέστα με τις σηκωμένες γροθιές της ακροαριστερής εργατιάς (που δεν μαχαιρώνει κανέναν) τα διαβάζουν ελάχιστοι και ασχολούνται μαζί τους ακόμα λιγότεροι. Τα Survivor, τα κουτσομπολίστικα, τα πρωινάδικα, τους Μπογδάνους, τους Μπουμπούκους, τις Σκατιάνες και τα φτιαχτά ρεπορτάζ για «αγανακτισμένους κατοίκους» (που μετά από χρόνια καταδικάζονται για ναζιστική επίθεση με μαχαίρι σε μετανάστες, αλλά οι δημοσιογράφοι δεν ήξεραν τότε αυτό που ήξεραν και οι πέτρες) τα παρακολουθούν εκατομμύρια. Και τα καταπίνουν αμάσητα, σχηματίζοντας όχι απλά πολιτική άποψη βασισμένη σε ψευδή πληροφόρηση, αλλά και ηθική πυξίδα για το τι είναι ΟΚ να κάνεις προκειμένου να επιβιώσεις και να είσαι νικητής. Προκειμένου να ξεφύγεις από τον βούρκο της κρίσης και να γίνεις κι εσύ επιτυχημένος. Διάσημος.

Αν δεν ηττηθεί η μονοκρατορία των ιδιωτικών ΜΜΕ και του αφηγήματος που -εδώ και δεκαετίες- κατασκευάζουν, το μέλλον μας διαγράφεται τέρμα ακροδεξιό και ιδιαίτερα βίαιο. Με πολλή μπάλα και τσόντα, εννοείται. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο λάθος στρατηγική για μια κυβέρνηση που έχει έστω και ψήγματα προοδευτικής σκέψης μέσα της από το να συμπορευτεί με όλο αυτό το σκυλολόι, προσπαθώντας απλά να το φέρει με το μέρος της και χωρίς να προσπαθήσει να αλλάξει τελείως το αφήγημα. Δεν φαίνεται να έχει και πολύ χρόνο στη διάθεση της.

Posted in παραμυθακια, υπεροψιες, αγριαδες | Tagged , , , , , | Σχολιάστε

Όταν η κουτάλα συνάντησε το ρόπαλο

Posted on 27 Ιουνίου, 2017 by Elikas

ΧΑ-Ντορα-Παναγιωταρος

Πρώτα απ’ όλα, διευκρινίζω ότι η εικόνα από πάνω είναι φωτοσοπιά. Το αυθεντικό εξώφυλλο έχει για κεντρική φωτογραφία κουκουλοφόρους μέσα σε καπνούς από χημικά. Το τρυφερό ενσταντανέ της Ντόρας με τον Παναγιώταρο είναι αληθινό όμως, κι όλα τα υπόλοιπα είναι ακριβώς όπως εμφανίστηκαν στην επίσημη σελίδα του Λαϊκού Συνδέσμου της Χρυσής Αυγής.

Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι απόλυτα ακριβής βέβαια. Αυτό που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Politico, ήταν:

Screen Shot 2017-06-26 at 16.15.09

«Η βία έχει προέλθει σχεδόν αποκλειστικά από την αριστερά τα τελευταία χρόνια».

Και κάπως έτσι, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (για να ξεσκονίζουμε σιγά-σιγά την καθαρεύουσα μας) ξεπλένει κοτζάμ υπόδικη νεοναζιστική οργάνωση, λέγοντας ότι «είναι σαν να μην υπάρχουν». Περιθωριοποιημένοι και απαξιωμένοι που δεν ενοχλούν πια κανέναν, παρά τα εκατοντάδες ντοκουμέντα που αποδεικνύουν το τελείως αντίθετο για ένα κόμμα που μπήκε τρίτο στη Βουλή με 7% και δεν φαίνεται να έχει υποστεί σημαντικές απώλειες στην εκλογική επιρροή του.

Κλαίμε ακόμα τον Μπακογιάννη (και καλά κάνουμε, δεν το ειρωνεύομαι καθόλου), καταδικάζουμε τη βομβιστική επίθεση στον Παπαδήμο (και επίσης καλά κάνουμε), αλλά ο Τεμπονέρας δεν μετράει για κάποιον λόγο (που τον δολοφόνησε πρόεδρος τοπικής ΟΝΝΕΔ και όχι χρυσαυγίτης). Ο χουντικός νεολαίος Βορίδης κράταγε αυτοσχέδιο τσεκούρι γιατί πήγαινε να κόψει ξύλα με την παρέα του στο κέντρο της Αθήνας. Ο Γρηγορόπουλος ήταν τυχαίο περιστατικό κι ο Φύσσας καβγαδάκι μεταξύ ακραίων. Πώς είναι οι χούλιγκαν των ομάδων που δέρνονται μεταξύ τους και μπορεί να τραβήξει κανείς μαχαίρι κάποια στιγμή; Έτσι ακριβώς δεκάδες άοπλοι μετανάστες και αντιφασίστες καταλήγουν κάθε τρεις και λίγο στο νοσοκομείο από πεσίματα χρυσαυγιτών. Ο Σαχζάτ Λουκμάν κατέληξε στο νεκροτομείο, αλλά ήταν αλλοδαπός και πέρασε ντούκου.

Τον δε νεοδημοκράτη βουλευτή Νίκο Δένδια δεν τον βάρεσε πριν από μόλις κάνα μήνα και κάτι μέσα στο κοινοβούλιο ο Ηλίας Κασιδιάρης. Που είχε δείρει μπροστά στις κάμερες την Κανέλη, γιατί απλά είναι ευέξαπτος κι αυτό δεν σχετίζεται καθόλου με τη σβάστικα που έχει τατουάζ στον ώμο του (της έβαλε και περικοκλάδες νομίζω πρόσφατα για φερετζέ). Και ο Τζήμερος, που επίσης σήκωσε πρόσφατα χέρι σε γυναίκα (μπροστά σε δεκάδες ανεξάρτητους μάρτυρες, είτε υπάρχει βίντεο είτε όχι), είναι κεντρώος λέει. Και να μην πιάσουμε τα ΜΑΤ επί δεξιάς και συγκυβέρνησης με ΠΑΣΟΚ, που έδερναν και ψέκαζαν αδιακρίτως εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές, συχνά άφηναν τους μπάχαλους να αλωνίζουν και με κάποιους έκαναν τσιγαράκι παρέα λες και γνωρίζονταν από παλιά. Που μέχρι και διακριτικά S.S. είχαν βάψει μερικοί ματατζήδες στο κράνος τους με μαρκαδόρο, και έδερναν κόσμο μαζί με τους χρυσαυγίτες.

Ακόμα και σήμερα που έχουμε κυβέρνηση της αριστεράς (λέμε τώρα), τα τάγματα εφόδου κάνουν ανενόχλητα βόλτες στις πόλεις μας και οι αρχηγοί τους τραγουδούν σε κεντρικές πλατείες απαγορευμένους στη Γερμανία ναζιστικούς ύμνους. Κανένα περιθώριο και καμία αμελητέα ποσότητα λοιπόν. Χώρια το ότι οι νεκροί και οι σακατεμένοι δεν πρέπει να μπαίνουν στο ζύγι, γιατί εκεί για να το εξισορροπήσουν οι δεξιοί θα αρχίσουν να λένε ότι «ένας δικός μας μετράει για δέκα ή εκατό άπλυτους», και αυτό είναι αληθινή ατάκα που γράφτηκε στα σόσιαλ κατά κόρον με αφορμή την πίκρα για το ναυάγιο του πρόσφατου «Παραιτηθείτε». Οι δε μνήμες που ξυπνάει μια τέτοια λογική οδηγούν κατευθείαν στο Δίστομο…

Καμία βία λοιπόν από τα δεξιά. Αριστεροί μόνο. Μαδούρο, που κατεβαίνει ο άλλος σε αντικυβερνητική διαδήλωση και πινει κοκτέιλ, τρώει σουβλάκια και δεν τον πειράζει κανείς. Εναλλακτική πραγματικότητα τελείως.

ΧΑ ταγμα εφοδου

Και οι τρομοκράτες, κύριε; Η Μαρφίν; Τα ξεχάσαμε όλα αυτά;

Καθόλου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδίδει στο σύνολο της αριστεράς τη βία που ασκούν μικρές αυτόνομες ομάδες αγνώστων. Οι περισσότεροι αρκούνται σε πετροπόλεμο, μολότοφ και κάνα καμένο τρόλεϊ στο τσακίρ κέφι. Και μισούν βαθύτατα τη συστημική αριστερά της κωλοτούμπας και των μνημονίων, αλλιώς δεν θα έσπαγαν τίποτα. Οι πιο σκληροπυρηνικοί που φτάνουν να βάλουν βόμβες σε δέματα μπορεί και να έχουν διαβάσει μαρξιστικές αναλύσεις κάποτε, αλλά αυτό δεν τους κάνει τίποτα συγκεκριμένο απολύτως, γιατί όπως αποδείχτηκε και με τη 17Ν είναι 5-10 άνθρωποι που δρουν κρυφά και εντελώς αποκομμένα από το κοινωνικό σύνολο. Άσε που οι σημερινοί wannabe τρομοκράτες δηλώνουν αντιεξουσιαστές ή αντάρτες πόλης, που ακούγεται και πιο ηρωικό. Άντε να περιστοιχίζονται κι από άλλα 50 ή 100 κολλητά συντρόφια που είναι κι αυτά μέσα στη φάση, κανείς τους αριστερός φυσικά. Κάποιοι απ’ αυτούς στάνταρ ασφαλίτες και χαφιέδες στο μεταξύ, είπαμε ότι έχουμε γερή κληρονομιά από δεξιό παρακράτος. Το ευρύτερο φαν κλαμπ μερικών χιλιάδων, που δεν ξέρει καν ποιοι είναι από πίσω και δεν έχει κάποια συμμετοχή σε παράνομες ενέργειες δεν μετράει προφανώς, αλλιώς θα πρέπει να φυλακίσουμε αύριο μισό εκατομμύριο ομοϊδεάτες του Ρουπακιά. Και κανείς σώφρων άνθρωπος δεν ονειρεύεται κάτι τέτοιο, κι ας έχουμε να κάνουμε με φασίστες.

Το χειρότερο είναι ότι το 7% των Ελλήνων πολιτών που είναι και στηρίζουν φασίστες σιγοντάρεται από ένα απροσδιόριστο αλλά σημαντικό ποσοστό δεξιών, κεντρώων ή ακόμα και πρώην σοσιαλδημοκρατών (εκλεπτυσμένος τρόπος για να χαρακτηρίσεις πασόκους), οι οποίοι έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί σε βαθμό που φλερτάρουν άγρια με την πιο βαριά κι αρρωστημένη μορφή ακροδεξιάς που υπάρχει: τον ναζισμό.

Άνθρωποι που δηλώνουν φιλελεύθεροι μοιράζουν ψόφους, καρκίνους, αγγούρια, φλόκια, απειλούν ανοιχτά να κάνουν φόνο και πραξικόπημα ή προτρέπουν σε βασανιστήρια κι όποια άλλη πράξη βίας βάζει ο νους σου. Καθημερινά. Κατά της φανταστικής στρατιάς των έμμισθων συριζοτρόλ, που όσο και κάποιοι από αυτούς να είναι εξίσου ταλιμπάν του πληκτρολογίου με τους άλλους, είναι τελείως ειρωνικό να πολεμάς τον λαϊκισμό με ακόμα περισσότερο και ακόμα χυδαιότερο λαϊκισμό. Όπως ήταν κάργα ειρωνική η φωτογράφηση του Κυριάκου με τους αγρότες που κάθονται σε δεμάτια από σανό, και τον ίδιο να κρατάει γκλίτσα μπας και τον συνδέσουμε με την περήφανη κατούνα του πατέρα του. Η οποία είναι εξαιρετικά πιθανό να είχε ανοίξει κεφάλια στα ένδοξα νειάτα της, ενώ τον Κυριάκο δεν τον έχω να έχει δείρει ποτέ κανέναν. Μια ζωή βάζει άλλους να κάνουν τη βρωμοδουλειά για λογαριασμό του.

Κουλης-γκλιτσα

Μιλάμε για την απόλυτα ανεύθυνη και αντιπατριωτική στάση που μπορεί να υιοθετήσει κανείς στο μεταξύ. Πάνω που έκλεισε η δεύτερη αξιολόγηση και οι νεοφιλελεύθεροι δανειστές συγχαίρουν την κυβέρνηση για τις επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις της, πάνω που αρχίζουν να γίνονται κάποιες ξένες επενδύσεις και αχνοφαίνεται η προοπτική οικονομικής ανάπτυξης, πάνω που κερδίζει έδαφος η πιθανότητα ουσιαστικής απομείωσης του ελληνικού χρέους και επιστροφής στις διεθνείς χρηματαγορές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλλιεργεί αβάσιμους φόβους για ένα πλασματικό καθεστώς γενικευμένης ανομίας και δυσφημίζει τη χώρα όσο μπορεί, προφανώς με την ελπίδα να επιδεινωθεί η κρίση για να καρπωθεί αυτός και η παράταξη του τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να επιστρέψει η περιβόητη κουτάλα της εξουσίας στα χέρια τους, καθώς και το ρόπαλο της βίας στα χέρια του ακροδεξιού παρακράτους.

Το μίσος κι ο εθνικός διχασμός έχουν χτυπήσει κόκκινο λοιπόν, με συντηρητικούς πολιτευτές (κάποιους από αυτούς σεσημασμένους χουντικούς) και δήθεν έγκριτους αρθρογράφους σε συστημικά μέσα να λένε διάφορα τερατώδη και εμφυλιοπολεμικά, ενώ ο Μπογδάνος καλεί να συλληφθούν 10.000 άνθρωποι επειδή γράφουν στο ίντερνετ πράγματα που τον προσβάλουν. Tough luck, Κωνσταντίνε. Ελευθερία του λόγου σημαίνει ότι δεν έχεις αποκλειστικό προνόμιο στο να εκφράσεις δημόσια την τρικυμία που κουβαλάς στο κρανίο σου. Έχουν φωνή και άλλοι, κι αυτό λέγεται δημοκρατία. Όχι Νέα Δημοκρατία βέβαια, πρόκειται για απλή συνωνυμία.

Έχουμε φτάσει πια λοιπόν στο σημείο να αθροίζουμε δεξιούς, κεντρώους και δήθεν φιλελεύθερους μαζί με τους φασίστες;

Η αλήθεια είναι ότι παρά τα όσα ζοφερά περιγράφω παραπάνω, δεν έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει διχαστεί τόσο ώστε να υπάρξει η κρίσιμη μάζα που θα υποστηρίξει μια δημοκρατική εκτροπή. Γιατί εκεί πάει το πράμα όταν στήνεις σκηνικό έντασης, ενθαρρύνεις συνδικαλιστές μπάτσους να κάνουν εκδήλωση στην πλατεία Εξαρχείων για να προκληθούν επεισόδια, κάνεις πλάτες σε μαφιόζους που εμπλέκονται σε υποθέσεις εμπορίας ναρκωτικών και γενικά επιστρατεύεις μια ρητορική μίσους, που -όση αριστεία του Χάρβαρντ κι αν κουβαλάει μαζί της- κακοφορμίζει μέρα με τη μέρα και μετατρέπεται σε λούμπεν και δυσώδη φασισμό.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προσκαλέσω τους πολίτες που θεωρούν ότι ανήκουν στο «δημοκρατικό τόξο» (που δεν συμπεριλαμβάνει την αριστερά για κάποιον λόγο) να οργανώσουν μαζική διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία της ΝΔ στο Μοσχάτο, απαιτώντας να χαμηλώσουν οι τόνοι και να ξεριζωθούν από το κόμμα τα ζιζάνια της ακροδεξιάς πριν ξεφύγει το πράγμα τελείως κι έχουμε αποσταθεροποίηση του πολιτεύματος. Αμφιβάλω πολύ ότι θα το κάνουν, αλλά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι μια μέρα θα τους κρίνει η Ιστορία για την επιλογή τους να κάνουν τα στραβά μάτια στην τυφλή βία της ακροδεξιάς. Που ζει και βασιλεύει, δυστυχώς, όσο και να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Posted in αγριαδες, εξοδοι κινδυνου | Tagged , , , , , | 2 Σχόλια

Καθημερινή δόση χουντίλας

Posted on 22 Ιουνίου, 2017 by Elikas
Χαντζοπουλος-21η Απριλιου
Δεν κατηγορούμε την Καθημερινή επειδή είναι δεξιά εφημερίδα. Πάντα ήταν δεξιά εφημερίδα και μπράβο της. Ωστόσο, η Ελένη Βλάχου είχε την αξιοπρέπεια να την κλείσει όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, γιατί δεν δεχόταν να της επιβάλλουν λογοκρισία οι Συνταγματάρχες.

Έκτοτε, η Καθημερινή έχει απομακρυνθεί πολύ από τα δημοκρατικά ιδεώδη στα οποία πίστευε η ιστορική εκδότρια της, που ήταν μεγαλοαστή και δεξιά μέχρι το κόκαλο.

50 χρόνια μετά τη γενναία απόφαση της Ελένης Βλάχου να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε εθνικόφρονες δικτάτορες, η εφημερίδα της έχει κάνει στροφή 180° και φλερτάρει ανοιχτά πια με τον φασισμό. Ο Καλύβας μας εξηγεί με επιστημονικοφανή (αλλά τελείως μπακαλίστικο) τρόπο ότι η Χούντα έκανε περισσότερο καλό παρά κακό και σιγά, πώς κάνουμε έτσι. Ο Πάσχος μας επιτίθεται επειδή ασκήσαμε άδικη κριτική στον Καλύβα και άρα ονειρευόμαστε Βόρειες Κορέες και Βενεζουέλες. Ο Θεοδωρόπουλος βρίζει χυδαία οποιονδήποτε δεν συχνάζει στο Κολωνάκι και δεν είναι αστός και άριστος σαν τα μούτρα του. Ο Κασιμάτης μισεί τις φεμινίστριες, τους γκέι, τους μουσουλμάνους, τους αριστερούς και σχεδόν όλους τους υπόλοιπους. Ο Ζούλας γκρινιάζει για την ασχήμια των γκράφιτι στο βίντεο κλιπ της Μαρίνας Σάττι, που δεν υπάρχουν τέτοιες μουτζούρες σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις (τουλάχιστον στις γειτονιές που επισκέπτεται εκείνος). Ο Μπάμπης… εντάξει, μετά από εκείνο το «σοβαρή Χρυσή Αυγή» που είχε πει στον ΣΚΑΪ δεν μας νοιάζει και ιδιαίτερα τι σκατά λέει ο Μπάμπης. Και όλοι μαζί εκτοξεύουν λάσπη στην κυβέρνηση της παλαβής αριστεράς, που παρά τα εύσημα που παίρνει από ΔΝΤ και Σόιμπλε για τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που υλοποίησε πιο αποτελεσματικά από τους προκατόχους της, είναι νεοσταλινικό καθεστώς που πρέπει να ανατραπεί πάση θυσία – ακόμα και με πραξικόπημα.

Κάπου έχει χαθεί το μέτρο, αλλά λόγω κεκτημένης ταχύτητας και αντικομμουνιστικών αντανακλαστικών, πολλοί που όντως είναι κεντροδεξιοί και δημοκράτες (λιγοστεύουν ανησυχητικά δυστυχώς) δεν συνειδητοποιούν ότι η κληρονομιά που άφησε πίσω της η Ελένη Βλάχου δεν υπάρχει πια. Τη θέση της έχει πάρει ένας ακροδεξιός προπαγανδιστικός μηχανισμός, που η μόνη διαφορά που έχει από Μακελειά και Στόχους είναι ότι ακόμα παριστάνει τον εστέτ και κοσμοπολίτη, μεταμφιέζοντας τη φασιστική ρητορική του σε φιλελεύθερο ελιτισμό. Του κώλου.

Αν δεν επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις σε όσους κηρύττουν μίσος και προτρέπουν σε αποσταθεροποίηση πολιτεύματος, μια ωραία πρωία θα μάθουμε ότι έγινε μια νέα «Εθνοσωτήριος Επανάστασις», και οι αρθρογράφοι της Καθημερινής θα έχουν ήδη έτοιμα τα κείμενα τους για να μας δικαιολογήσουν πόσο απαραίτητη ήταν και πόσο επωφελής θα αποδειχτεί για όσους από εμάς είναι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, κι όχι τίποτα μπολσεβίκοι τεντιμπόηδες που θέλουν να μας ρίξουν στα βράχια.

Και όχι, η ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι είναι ΟΚ να προσπαθείς να εκφασίσεις μια ολόκληρη κοινωνία, ούτε ότι μπορείς να προσβάλεις τη μνήμη όποιου γουστάρεις.

Ελενη Βλαχου
Posted in παραμυθακια, υπεροψιες | Tagged , , , , | Σχολιάστε

14 φωτογραφίες από μια επανάσταση που δεν ήρθε στο ραντεβού της

Posted on 21 Ιουνίου, 2017 by Elikas

Δεν κατεβήκατε και κάτσατε στους καναπέδες σας, αλλά κατέβηκα εγώ για σας.

Συμπτωματικά εντελώς, αυτό το μπλογκ κλείνει σήμερα δέκα χρόνια ζωής, οπότε αναπόφευκτα το φωτογραφικό μου αφιέρωμα στη φετινή συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» αποκτά επετειακό χαρακτήρα. Δεν γράφω πια εδώ, αλλά συνεχίζω κυρίως στο Facebook και στο Twitter. Τελευταίο μου ποστ ήταν πέρσι τέτοια εποχή, πάλι με αφορμή το πρώτο φιάσκο του Ισκάρ Αζίφ, του Τσουκαλαδάκη και του άλλου που νομίζω ότι τον λένε Αλφρέντο (φέτος τον έμαθα). Και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ βεβαίως, που επισήμως δεν διοργάνωσαν τίποτα, ενθάρρυναν ωστόσο τους οπαδούς τους να κατέβουν στη συγκέντρωση και να ρίξουν τη λαομίσητη κυβέρνηση Τσίπρα. Ειρηνικά εννοείται. [Σπόιλερ αλέρτ] Δεν τα κατάφεραν.

Παίζει να είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζω ή βιντεοσκοπώ διαδήλωση (ο Θεός να την κάνει) και δεν τράβηξα ματατζήδες. Ίσως γιατί ήταν κομπάρσοι, ίσα-ίσα για την απίθανη περίπτωση που θα έκανε κάνας τρελός ντου στη Βουλή. Όπως θα δείτε παρακάτω, δεν ήταν τόσο θερμό το κλίμα ώστε να ευνοήσει επεισόδια, και οι μπάχαλοι προτίμησαν να αράξουν στο άβατο τους και να μην εμφανιστούν ποτέ. Βροχή δεν έριξε, το μετρό ανοιχτό ήταν, τα κανάλια και τα ενημερωτικά site λύσσαξαν να μας το υπενθυμίζουν, οι φιλελέδες και αγνοί λαϊκοί δεξιοί έκαναν χαμό στα σόσιαλ, αλλά κοίτα να δεις που ζήτημα είναι να μαζεύτηκαν χίλιοι άνθρωποι όλοι κι όλοι από τις 8.30 μέχρι τις 9 που ήμουν εκεί. Στις 10.15 που ξαναπέρασα δεν υπήρχε ψυχή, κι η Αμαλίας είχε δοθεί και πάλι στην κυκλοφορία. Αλλά ας αφήσω καλύτερα τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους. Αναδημοσίευση μόνο με αναφορά στην πηγή και ενεργό λινκ, παρακαλώ, κι αν θέλει κανείς τις φωτογραφίες χωρίς υδατογράφημα ας επικοινωνήσει.

Παραιτηθειτε 02Απογευματινή χαλαρουίτα, παρέα με τους τσολιάδες.

Παραιτηθειτε 03Τη σημαία την κουνάω μωρέ, αλλά πώς δουλεύει αυτός ο διάολος;

Παραιτηθειτε 04Νεολαία Ισκάρ. Φώναξε ρυθμικά «αλήτες!» και δεν τον ακολούθησε κανείς. Κάτι πέθανε μέσα του εκείνη τη στιγμή.

 Παραιτηθειτε 05Μέγα πάθος…

Παραιτηθειτε 06…κι ευτυχώς που δεν είχε μέγα πλήθος, αγάπη μου, δεν τον μπορώ τον όχλο και το ξέρεις.

Παραιτηθειτε 07Οι συνήθεις περαστικοί και τουρίστες. Δεν ταλαιπωρήθηκαν ιδιαίτερα από την παρουσία των διαδηλωτών.

Παραιτηθειτε 08«ΔΕΝ είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας!» Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, κι ας έχει κερδίσει εκλογές. Τον μπάρμπα τον ρώτησε; Δεν τον ρώτησε. Άρα δεν είναι.

Παραιτηθειτε 09Ο Ήρωας.  Μπλε σακάκι με καφέ δερμάτινα μπαλώματα στους αγκώνες και μούσι Αλ Κάιντα. Βγαίνει και σε μοϊκάνα.

Παραιτηθειτε 10Δεν ήταν και πολύ εύκολο να εντοπίσεις έναν άριστο μέσα σε τόση πλέμπα, εδώ που τα λέμε.

Παραιτηθειτε 11Η μάνα της Τασώς Καβαδία, υποθέτω. Κάτι φαίνεται να την χάλασε, άγνωστο τι.

Παραιτηθειτε 12Κι ο άλλος ήρωας, ο κολαγόνος. Παρακαλούσε τον κόσμο να  αφήσει τα πηγαδάκια και να πάει προς το πανό στον Άγνωστο, για να φανεί μπούγιο και να μην το κάνουμε φώτοσοπς για να τους κοροϊδέψουμε εμείς τα έμμισθα τρολ. Ο αποσβωλομένος αριστερά δεν ξέρω τη φάση του, αλλά φαίνεται να είναι καλή.

Παραιτηθειτε 13Τζίφος.

Παραιτηθειτε 14Αναδουλειές. Και τρε μπαναλιτέ, από το περσινό απερόλ σπριτζ στην τσίκνα. Ίου!

Παραιτηθειτε 01Με το κεφάλι ψηλά. Έκανα το καθήκον μου για την πατρίδα, σειρά των άλλων πάλι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερα. Κατέβηκα για σαφάρι αριστείας και γραφικότητας, για να δω τον Άδωνι να κάνει χειραψίες με ξυλοπόδαρους και τον Λοβέρδο να χορεύει τσάμικο με τον Τζήμερο. Για να δω τον Ισκάρ καβάλα σε άλογο, ζωσμένο με φυσικλίκια. Κάτι. Αυτό που αντίκρυσα δεν ήταν καν θλιβερό. Ήταν ασήμαντο, αδιάφορο, καθημερινό. Ψόφιο όσο ένα υπόλειμμα από πατημένο περιστέρι στην άκρη του δρόμου. Σε ψιλοαηδιάζει, αλλά το προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου.

Γιατί έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να ασχολείσαι με ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι πολιτισμένοι και γι’ αυτό δεν τους ψεκάζει η σταλινική κυβέρνηση. Που -όσα στραβά κι αν έχει- αν ήταν όντως σταλινική κανείς απ’ όλους αυτούς που βρέθηκαν απόψε στο Σύνταγμα δεν θα ήταν ελεύθερος τώρα. Και οι κοντινοί συγγενείς τους θα είχαν συλληφθεί επίσης ή θα είχαν φακελωθεί και θα τους παρακολουθούσαν. Όπως στη Χούντα, που δεν ήταν φασιστερή αλλά ακροδεξιάρα μαύρη.

 

 

Posted in παραμυθακια | Tagged , , , , | 7 Σχόλια

Κόμματα, χρώματα και πολιτικά πτώματα

Posted on 16 Ιουνίου, 2016 by Elikas

Ελάχιστοι φίλοι μου το ξέρουν γιατί σε ελάχιστους το έχω πει. Ως τώρα. Αλλά πάνε κοντά εννιά χρόνια πια, πολλά έχουν συμβεί ενδιάμεσα, και νομίζω ότι δεν έχει και πολύ νόημα να συνεχίζω να προσποιούμαι τον άσχετο.

Τον καλοκαίρι του 2007 κάηκε το σύμπαν, όπως θυμάστε όλοι. Και κάηκαν και άνθρωποι ζωντανοί στην Ηλεία. Ακούγαμε λοιπόν τον κύριο Πολύδωρα να αγορεύει καμαρωτός για τον  “στρατηγό άνεμο”, βλέπαμε τον κύριο Ζαχόπουλο μπροστά από τον καρβουνιασμένο Κρόνιο Λόφο της Αρχαίας Ολυμπίας να δηλώνει “κάτι δέντρα κάηκαν” και δακρύζαμε και θυμώναμε που η πολιτεία τα έχει κάνει τόσο σκατά, οι οικοπεδοφάγοι κάνουν ό,τι γουστάρουν, κάποιες οικογένειες θρηνούν νεκρούς και σιγά μην αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη για όλη αυτή την τραγωδία.

Ήμουν φρέσκος μπλόγκερ ακόμα, και μαθητευόμενος μάγος στην υπηρεσία της ήδη τεράστιας δύναμης του διαδικτύου. Και μόλις τρεις μήνες πριν είχα πάρει μια πρωτοβουλία εν θερμώ και με πλήρη άγνοια κινδύνου: την online διαμαρτυρία “Για την Αμαλία”, με αφορμή τον θάνατο της καρκινοπαθούς μπλόγκερ Αμαλίας Καλυβινού, που είχε το σθένος να καταγγέλει μέχρι το τέλος της τα φακελάκια, τους αλμπάνηδες γιατρούς και τα μύρια όσα κακά του ελληνικού συστήματος υγείας. Προ κρίσης. Ανταποκρίθηκε πάνω από η μισή μπλογκόσφαιρα τότε, αναρτώντας ένα κείμενο που είχαμε συντάξει σε δημόσια διαβούλευση και είχαμε μεταφράσει σε επτά γλώσσες. Και μετά διαλυθήκαμε, γιατί κάποιοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη δυναμική που δημιουργήθηκε για να προωθήσουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα στο όνομα μιας κοπέλας που ποτέ δεν μας γνώρισε και ποτέ δεν μας έδωσε την άδεια να κάνουμε οτιδήποτε για να τιμήσουμε τη μνήμη της.

Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι πραγματικά άσχημο και εξοργιστικό λοιπόν, με έπιανε ένας ψυχαναγκασμός να αναλάβω δράση που ήξερα μεν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ίσως και να κατάφερνε να τον ταρακουνήσει λίγο. Κι έτσι στις 26/8/07, στις 2:05 το πρωί, κι αφού είχα μιλήσει στα τηλέφωνα και στα τσατ με έναν σωρό ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο ομαδικό μπλογκ “Αναδάσωση”, κάλεσα στην πρώτη μου διαδήλωση.

Μαύρα μπλουζάκια. “Εκκωφαντική σιωπή”.

Χωρίς πανό, ντουντούκες, μούντζες, μπάχαλα, ελληνικές σημαίες, τίποτα. Τη λέξη “ακομμάτιστα” δεν την χρησιμοποιούσαμε τότε, αλλά πραγματικά αυτό ήταν που έπεισε τόσο κόσμο να κατέβει σε μια διαφορετική συγκέντρωση, που μάζεψε συνολικά πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες άτομα στο Σύνταγμα, κι άλλους τόσους συνολικά σε καμιά εικοσαριά και βάλε κεντρικές πλατείες της υπόλοιπης Ελλάδας. Τρεισίμιση μόλις μέρες μετά το αρχικό κάλεσμα, και σε μια εποχή όπου το Facebook δεν το είχαν ανακαλύψει και πολλοί στην Ελλάδα, το Twitter το ήξεραν μια χούφτα άνθρωποι, και γενικά πολύ λίγοι Έλληνες έμπαιναν στο ίντερνετ για κάτι παραπάνω από ένα mail και μία τσόντα.

Πρωτοσέλιδο παντού την άλλη μέρα, αλλά σκοτάδι όσον αφορά τους εμπνευστές της πρωτότυπης (αν μη τι άλλο) εκείνης συγκέντρωσης. “Το κίνημα των μπλόγκερς” έλεγαν τότε στα τηλεπαράθυρα… (και δεν έχεις υπάρξει ποτέ μπλόγκερ αν δεν κάγχασες διαβάζοντας μόλις αυτή τη φράση). Είχε προηγηθεί βέβαια η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα (η οποία οργανώθηκε μέσω SMS από κάποιους άλλους), αλλά αυτό πρέπει να ήταν το πιο γκράντε ντεμπούτο που μπορούσαν να κάνουν τα κοινωνικά δίκτυα στον χώρο της κινηματικής δράσης στην Ελλάδα. Από τα κάτω. Από κανέναν. Από κάποιον τύπο με αστείο ψευδώνυμο, που αρνήθηκε να βγει να μιλήσει στα κανάλια για να πάρει τη δόξα, γιατί 1ον) καταλάβαινε ότι κανένας δεν κατέβηκε για εκείνον, ούτε επειδή το ζήτησε εκείνος, και 2ον) γιατί λόγω δουλειάς ήξερε ήδη πόσο σαρκοβόρα είναι η έκθεση στη δημοσιότητα. Κι έτσι γείωσα κανονικά κάτι δημοσιογράφους που είχα γνωρίσει στις υπαίθριες συνελεύσεις που γίνονταν εκείνη την εποχή της αθωότητας, όπου αυτό που μας ένοιαζε ήταν να βρούμε σπόρους για να ξαναφυτρώσει κάποτε δάσος εκεί που κάηκε.

Ομολογώ ότι η ξαφνική δύναμη που συνειδητοποίησα ότι είχα στα χέρια μου με τρόμαξε. Δεν ήμουν πολιτικός, ούτε είχα ή έχω υπάρξει μέλος κάποιου κόμματος ή έστω συλλογικότητας, και πολύ αμφιβάλλω αν θα με δεχόντουσαν κιόλας. Φιλοδοξία να κάνω καριέρα μαϊντανού πάνω σε οικολογικά ζητήματα για τα οποία δεν γνώριζα την τύφλα μου δεν είχα. Το ίδιο και να παριστάνω τον ειδήμονα στις κοινωνικές επιπτώσεις του διαδικτύου, όπου θα έγραφε κάτω από τη φάτσα μου “μπλόγκερ” και θα έπρεπε να εξηγήσω υπομονετικά σε κάποιον αδαή κρετίνο ότι το ίντερνετ δεν είναι μόνο πειρατεία, ιοί και παιδική πορνογραφία.

Κι ας υπήρχαν δυνάμεις από μεγάλο κομμάτι του πολιτικού φάσματος που στήριξαν τη “συγκέντρωση με τα μαύρα”, κι ας αναμετέδωσαν το κάλεσμα μέχρι και ο Σεργουλόπουλος με τη Μπακοδήμου από την εκπομπή τους στο MEGA, κανένας δεν τους το ζήτησε. Και παρ’ όλα αυτά μαζέψαμε τόσους και τόσους, που ένιωθαν και αμήχανα όσοι προέρχονταν από την αριστερά, γιατί έτσι που στέκονταν όρθιοι και βουβοί δεν ήξεραν τι να κάνουν οι άνθρωποι. Θυμάμαι μάλιστα ότι κάποια στιγμή μια παρέα παιδιών πήγε να κάνει δρώμενο καίγοντας συμβολικά ένα μικρό κλαράκι μπροστά στον Άγνωστο, και βρήκαν ευκαιρία τα παρατεταγμένα (και εξίσου αμήχανα) ΜΑΤ να πετάξουν μερικές κρότου-λάμψης. Και τότε άρχισε σύσσωμο το μαυροντυμένο πλήθος να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” και στο τσακ δεν έπεσε ξύλο γιατί οι αντιεξουσιαστές το μόνο που κουβάλαγαν μαζί τους ήταν πλαστικά μπουκάλια με νερό. Και πολλή οργή. Ο Γρηγορόπουλος ζούσε ακόμα βέβαια, και μόλις είχε αρχίσει να συχνάζει στα Εξάρχεια παρέα με το φιλαράκι του τον Ρωμανό…

Κάποιοι μας κατηγόρησαν ότι ήμασταν απολιτίκ lifestyle πανηγυράκι πριν γεννηθούν καν οι Ατενίστας. Άλλοι μας επιτέθηκαν επειδή ήμασταν ανώνυμοι (που ήμασταν ψευδώνυμοι και έχει διαφορά, αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα αυτό καλύτερα). Μας συνέδεσαν με αριστερούς, με πασόκους, με αναρχικούς (το μεγαλύτερο μαύρο μπλοκ που έχει υπάρξει ποτέ, πλάκα-πλάκα) και με χαζοβιόληδες οικολόγους που δεν ξέρουν ποιο είναι το καλό της πατρίδας τους (η ανάπτυξη με κάθε κόστος φυσικά, τι άλλο;)

Εννοείται ότι δεν θα κατάφερνα τίποτα έτσι και ήμουν μόνος μου. Και ούτε έτσι καταφέραμε τίποτα δηλαδή, αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε από έναν διαφορετικό δρόμο. Συνεχίσαμε όπως και για όσο καιρό συνεχίσαμε με ένα αυτοδιαχειριζόμενο οικολογικό portal, μέχρι που τσακώθηκαν όλοι με όλους, κουράστηκε το πράγμα και σιγά-σιγά το αφήσαμε να ατονήσει. Κι εγώ έφυγα στο μεταξύ έξω, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση και αφήσει πίσω της άλλου τύπου αποκαΐδια.

Κάποιοι παραμένουμε φίλοι, με άλλους έχουμε χαθεί τελείως. Ούτε που ξέρω αν και τι ψηφίζουν τώρα. Ούτε που με νοιάζει. Μέχρι σήμερα κανένας μας δεν βγήκε μπροστά για να εξαργυρώσει τη συμμετοχή του στην πρωτοβουλία αυτή. Και όχι, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για αυτό, γιατί ακόμα και τώρα που καταπιάνομαι με άλλου τύπου κοινωνικό έργο μέσω διαδικτύου, προσπαθώ να κάνω τη δική μου παρουσία όσο πιο διακριτική γίνεται. Όχι γιατί είμαι σεμνός και ταπεινός, αλλά γιατί αυτό που προέχει είναι τα αληθινά κινήματα πολιτών να γεννιούνται από τη μήτρα της ιστορίας, και όχι από τύπους που βγαίνουν σέλφι με τον Άδωνι για να καρπωθούν την όποια επιτυχή έκβαση (ή να επωμιστούν το γιγάντιο φιάσκο, αφού είναι παντελώς ανίκανοι να κατανοήσουν ότι δεν δουλεύει έτσι το πράγμα).

Α, και επίσης όλα αυτά καλό είναι να ενώνουν πολλούς και διαφορετικούς για έναν κοινό σκοπό με θετικό πρόσημο, αντί να τους διχάζουν για μαλακίες. Που κάτι πήγε να γίνει με τους Αγανακτισμένους (κανονικό και πραγματικά μαζικό κίνημα, όχι πυροτέχνημα της στιγμής), αλλά πνίγηκαν στο ξύλο και τα χημικά, και είχαν άλλωστε ήδη καταδικαστεί να αποτύχουν με τόσο καπέλωμα που είχαν φάει απ’ όλες τις μεριές και τόση ανερμάτιστη γραφικότητα στον πολιτικό λόγο που προσπαθούσαν να αρθρώσουν. Σήμερα, κανένας δεν φαίνεται να έχει τον μηχανισμό να βγάλει τόσο κόσμο στους δρόμους, ιδίως όταν καλεί σε συμβολικές 24ωρες απεργίες και συμβατικές πορείες όπου όλοι παρελαύνουν φωνάζοντας τα δικά τους συνθήματα και κρατώντας τα δικά τους πανό, και μετά σκάνε μύτη από το πουθενά τύποι με κουκούλες και πέτρες, για να έχουν δικαιολογία οι μπάτσοι να επιτεθούν σ’ εκείνους που διαδηλώνουν ειρηνικά…

Να σχολιάσω κάτι περαιτέρω για τους διοργανωτές της χθεσινής παρωδίας των #παραιτηθείτε δεν αξίζει τον κόπο, ειλικρινά. Μόνο να συμπληρώσω ότι εμείς δεν ναυλώσαμε κανένα πούλμαν τότε, και το αίτημα μας δεν ήταν να ρίξουμε κάποια κυβέρνηση (που ούτως ή άλλως μετά από λίγες βδομάδες επανεξελέγη τάζοντας πεντοχίλιαρα στους πυρόπληκτους). Το αίτημα μας, που δεν προλαβαίναμε να το συζητήσουμε και να το συμφωνήσουμε εγκαίρως και γι’ αυτό προτιμήσαμε την αόριστη απειλή της βουβής οργής, ήταν να αρχίσει να αλλάζει επιτέλους κάτι σε αυτό τον γαμημένο κόσμο – που οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαν ιδέα πόσο πιο γαμημένος μπορούσε να γίνει στο μέλλον.

Αποτύχαμε, αλλά τουλάχιστον οργανώσαμε την πρώτη και μεγαλύτερη πραγματικά ακομμάτιστη και αυθόρμητη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι τότε φορέσαμε μαύρα μπλουζάκια και σταθήκαμε σιωπηλοί απέναντι από τη Βουλή είμαστε εξίσου περήφανοι για αυτό, ανεξάρτητα από το ποιος είχε την ιδέα πρώτος και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά.

1 σχόλιο

Υποταγή

Posted on 22 Απριλίου, 2016 by Elikas

Jeroen

Νέα «προληπτικά» μέτρα ζητάει το Eurogroup, σε αγαστή σύμπνοια με το ΔΝΤ, που φαίνεται ότι ξεπέρασε τις όποιες διαφορές είχε με τη γερμανική ηγεσία και την ΕΚΤ. Αν όντως είχε ποτέ, δηλαδή.

Η αντίδραση στην Ελλάδα, αναμενόμενη όσο και θλιβερή.

Από τη μία, οι εκ δεξιών επικριτές της κυβέρνησης προσπαθούν να μας πείσουν ότι επί δικής τους διακυβέρνησης υπήρχε success story κι ότι οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν αυτοί που απερίσκεπτα κατέστρεψαν μια οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης. Το γεγονός ότι τα νούμερα του Eurostat λένε εντελώς άλλα δεν φαίνεται να τους προβληματίζει. Ούτε το ότι το success story τους ήταν τόσο successful ώστε τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε ο κόσμος προτίμησε να ψηφίσει για δεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στην υστερική κινδυνολογία των καναλιών, τα capital controls και το γενικό αίσθημα διάψευσης για ένα μνημόνιο που όχι μόνο δεν σκίστηκε αλλά απέκτησε και απογόνους. Κι έτσι οι άνθρωποι που ουδέποτε μπήκαν στον κόπο να διαπραγματευτούν οτιδήποτε με τους δανειστές, βυθίζοντας μας σε μια μακροχρόνια ύφεση έπειτα από κατάρρευση της φούσκας που οι ίδιοι δημιούργησαν, περιμένουν ότι για κάποιον λόγο θα εξεγερθούμε εναντίον του Αλέξη με μοναδικό σκοπό να φέρουμε στην εξουσία τον Κυριάκο. Που θα κάνει ακριβώς τα ίδια και χειρότερα φυσικά, χωρίς καν να διατείνεται ότι παλεύει ενάντια σε τρόικες και τα ρέστα.

Από την άλλη, οι εξ αριστερών επικριτές της κυβέρνησης καγχάζουν για άλλη μια αποτυχία του νεομνημονιακού Τσίπρα, που αφού πρόδωσε τις αριστερές αρχές του καλά να πάθει που διασύρεται στας Ευρώπας, και καλά να πάθουν και όσοι τρώνε σανό και τον πίστεψαν. Εξακολουθούν βέβαια να μη μας λένε από τι αποτελείται η φοβερή και τρομερή εναλλακτική τους λύση – πέρα από αφηρημένες μεγαλοστομίες για ταξική πάλη, ηρωική έξοδο από Ευρώ και ΕΕ, εκτύπωση χαρτονομισμάτων με μηδενικό αντίκρυσμα και κρατικοποίηση τραπεζών που μονίμως ανακεφαλαιώνονται και μονίμως στερεύουν από ρευστό. Απλά θα ακολουθήσουμε το ένα και μοναδικό ορθό δόγμα (του οποίου την πατρότητα διεκδικούν καμιά δεκαριά αριστερές παρατάξεις – λαϊκά κινήματα όλες τους), και θα μας σώσει ένα απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο που απέτυχε παταγωδώς όπου εφαρμόστηκε και σήμερα δεν υπάρχει καλά-καλά ούτε στην Κούβα. Κι όλα αυτά με δεδομένο ότι μιλάμε για μια χώρα με περιορισμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές, κατεστραμμένες ή/και ξεπουλημένες υποδομές και νευραλγική γεωστρατηγική θέση εν μέσω συγκυρίας ενός εντεινόμενου πολέμου στη Μέση Ανατολή και μιας πρωτοφανούς προσφυγικής κρίσης για την οποία αποτελούμε σταυροδρόμι. Απλά θα πιστολιάσουμε τους δανειστές λοιπόν, θα σκίσουμε χρέη και μνημόνια, θα χορτάσουμε την πείνα μας με φανφάρες και συνθήματα περί αλληλεγγύης, και θα οικοδομήσουμε την κομμουνιστική μας ουτοπία χωρίς να ξεσπάσει εμφύλιος ή να δεχτούμε εισβολή από κανέναν. Γουάου, που θα έλεγε κι ο Βαρουφάκης.

Τους κατά φαντασίαν αναρχικούς, που απλά νομίζουν ότι αν κάψει ο καθένας μας από ένα ΑΤΜ και πετροβολήσει έναν μπάτσο θα καταργηθεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός και θα το ρίξουμε όλοι στην αυτοδιαχείριση, δεν τους υπολογίζω καν. Ούτε τους νεοναζί φυσικά, που θεωρούν ότι οικονομική πολιτική είναι να πνίγεις πρόσφυγες που παλεύουν να διασχίσουν τα σύνορα και ποσώς ενδιαφέρονται να πάρουν από τους Έλληνες δουλειές που δεν υπάρχουν.

τσακαλωτος

Αυτό που επιμένουμε να αγνοούμε είναι οι πραγματικοί λόγοι που η πλευρά των δανειστών αντιστέκεται τόσο σθεναρά στην επίτευξη μιας συμφωνίας, που -εκ πρώτης όψεως- κινείται στο μονοπάτι που εκείνοι χάραξαν και φέρνει τα αποτελέσματα που εκείνοι ευαγγελίζονταν. Αφού η Ελλάδα ξεπέρασε τις προσδοκίες και μετέτρεψε το έλλειμμα σε πλεόνασμα, αφού εφάρμοσε τα σκληρά μέτρα που απαιτούνταν για μια επιτυχημένη έκβαση της αξιολόγησης, αφού ο Τσίπρας έχει μαζευτεί και δεν κάνει το σόου που έκανε πριν από έναν χρόνο (διεκδικώντας μείωση χρέους και οριστικό τέλος στην πολιτική λιτότητας), γιατί τόση αδιαλλαξία; Τι έχουν να κερδίσουν οι κερατάδες έτσι και κοπούν κι άλλο μερικές συντάξεις ή απολυθούν κάποιοι επιπλέον εργαζόμενοι;

Το σωστό ερώτημα είναι τι έχουν να χάσουν έτσι και παραδεχτούν ότι μια αριστερή (έστω και κατ’ όνομα) κυβέρνηση τα καταφέρνει καλύτερα από τους φιλελεύθερους (απλή συνωνυμία) προκατόχους της. Και η απάντηση είναι «τα πάντα».

Σε μία Ευρώπη που κλυδωνίζεται από αυξανόμενη ύφεση, προσφυγικές ροές, κλειστά σύνορα, διασπαστικές τάσεις, εθνικιστικούς παροξυσμούς, οικονομικά σκάνδαλα και τρομοκρατικές απειλές, ακόμα κι ένα ασθενικό success story μιας κυβέρνησης που κάποια στιγμή τόλμησε να αμφισβητήσει τα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να σημαίνει ολοκληρωτική καταστροφή για όσους κρατούν σήμερα τα σκήπτρα της εξουσίας. Η μόνη λύση που έχουν στα χέρια τους Μέρκελ, Λαγκάρντ, Γιουνκέρ, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ και σία είναι η απόλυτη ταπείνωση του κάθε Τσίπρα και όλων όσων εκπροσωπεί (ή έστω εκπροσωπούσε κάποτε). Γι’ αυτό επιμένουν σε παράλογα μέτρα που θα φθείρουν ανεπανόρθωτα την όποια λαοφιλία του έχει απομείνει, παράλληλα εξαναγκάζοντας τον να υποταχτεί σε απανωτούς εκβιασμούς. Μέχρι να ανατραπεί, ή να γίνει στα μάτια των δικών τους ψηφοφόρων άλλος ένας συμβιβασμένος σοσιαλδημοκράτης που ακολουθεί δεξιά πολιτική.

Και ως τώρα το σχέδιο τους πετυχαίνει μια χαρά, γιατί αντί να βάλουμε πλάτη και να αρχίσουμε τα #this_is_a_coup όπως πέρσι, απλά μουντζώνουμε, πετάμε ένα απαξιωτικό «όλοι ίδιοι είναι» και κοιτάζουμε να βρούμε κάνα φτηνό εισιτήριο για να ψάξουμε δουλειά σε χώρες που ο καπιταλισμός δίνει ακόμα ευκαιρίες σε σκλάβους. Αρκεί να μη σηκώνουν κεφάλι…

Σχολιάστε

Ζόμπι Απόκαλιπς

Posted on 13 Μαρτίου, 2016 by Elikas
Idomeni Greece 2016

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης.

Έστω ότι είσαι ο ταξικός εχθρός ο ίδιος. Εγχώριος, αλλά ακόμη καλύτερα ξένος. Ευρωπαίος κατά προτίμηση, ψιλοαριστοκράτης (φλώρος, αλλά όχι σαν τα βλαχαδερά τα δικά μας), χωμένος στα πόστα εξουσίας της χώρας σου με σκοπό να απομυζείς εσύ και το παρεάκι σου δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο του όποιου πλούτου. Τον οποίο έχετε συσσωρεύσει κάπου Τρινιντάντ και Καϊμάν γωνία τον περισσότερο, με απόλυτη διαφάνεια και νομιμότητα φυσικά. Ή σχεδόν απόλυτη. Και από την πολλή διαπλοκή και απληστία τα έχετε κάνει σκατά, και τώρα σκάνε οι συνέπειες η μία μετά την άλλη. Σε αντίστοιχη φάση με τα δικά μας δηλαδή – φούσκες, δάνεια, κόντρα δάνεια, περικοπές, διαδηλώσεις, άνοδος εθνικισμού, αριστερά μέτωπα που διασπώνται (εξαιρετικά πρωτότυπο), διαπραγματεύσεις και σύνοδοι, πρόσφυγες να συρρέουν κατά χιλιάδες, κλπ. Το μόνο που πραγματικά αλλάζει είναι η γλώσσα που μιλάνε οι ξανθιές στην τηλεόραση. Αυτά που λένε είναι τα ίδια.

Είσαι αυτός ο τύπος λοιπόν, ο πολυεκατομμυριούχος και Ιλλουμινάτος τουλάχιστον. Και είσαι πιεσμένος από πολλές μπάντες. Γιατί έχεις ποντάρει χοντρά λεφτά και το πράγμα ξεφεύγει ανεξέλεγκτα, πάει για διάλυση το όλο κοινοτικό οτιδήποτε, και αν αγριέψουν κι άλλο τα πράγματα (που για εκεί πάνε) καμία επένδυση δεν είναι σίγουρη και κανένα νόμισμα ασφαλές. Στ’ αρχίδια σου εσένα οι πνιγμένοι κι οι βομβαρδισμένοι. Το συμφέρον σου κοιτάς, άντε και της κάστας σου.

Ποιο είναι το συμφέρον σου λοιπόν; Να το παίξεις δύσκολος αλλά να πάρεις τελικά όλο αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό σε περίοδο λιτότητας που δεν το χρειάζεσαι; Κι άντε να τους ενσωματώσεις μετά, σκορπώντας λεφτά σε κοινωνικά κράτη και αηδίες. Να αρχίσεις να τους πυροβολείς στην ψύχρα μεσοπέλαγα θα φανεί άσχημα στα φώτα έτσι και αποκαλυφθεί, που όλο και κάποιος μαλάκας με smartphone αποθανατίζει τη σκηνή, παντού, πάντα.

Η καλύτερη λύση είναι να βαφτίσεις το προσφυγικό Ζόμπι Απόκαλιπς. Πιάνουν κώλους, κουβαλάνε ψείρες και φτύνουν αίμα, παίζει να είναι και τζιχαντιστές ανάμεσα τους, μην ξεγελιέστε από τα παιδάκια θα πεθάνουμε όλοι. Κλείνεις σύνορα και το περιορίζεις στην Ελλάδα, που έχει την ατυχία να βρίσκεται πέρα από το τείχος – όπως οι Wildlings στο Game of Thrones, αλλά χωρίς καθόλου γίγαντες. Ούτως ή άλλως η οικονομία της πήγαινε σκατά, μας χρωστούσε και δεν έπαιζε να μας τα ξαναδώσει, ευκαιρία να κάνουμε συναλλαγή με κάτι άλλο λοιπόν. Μωρά που γεννιούνται στις λάσπες ας πούμε. Για κάθε χίλια που κλαίνε θα στέλνουμε 50 σκηνές, 100 φουσκωτά στρώματα, 10 κιβώτια γάλα και 5 σελέμπριτις (για να φωτογραφηθούμε κι εμείς με κάποιον). Και για τουρισμό θα δούμε τι θα κάνουμε φέτος, μάλλον για Ταϊτή μας βλέπω πάλι.

Αυτό που μετράει είναι να κρατηθούν τα ζόμπι μακριά. Οι φτωχοί. Οι άθλιοι. Οι κουρελήδες. Κι εμείς στο καστράκι μας, να φοράμε τη μπέρτα μας και να βγαίνουμε τις νύχτες να ρουφάμε μικροαστικούς λαιμούς, για να την πέσουμε χορτάτοι στο φερετράκι μας όταν ξημερώσει. Ζωάρα οι απέθαντοι, αν και μας προκαλούν κάποια σχετική ανησυχία οι λυκάνθρωποι που μαζεύονται πια στα δάση σε αγέλες. Είναι πολύ λαϊκοί και μπρουτάλ, ωστόσο χρήσιμοι. Α ναι, έχουμε και μούμιες. Τις προσκυνάμε ενίοτε, ή έστω πηγαίνουμε στα κοκτέιλ πάρτι τους.

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς απέναντι σ’ αυτή την αφήγηση τρόμου; (την οποία υπεραπλούστευσα όσο πιο κυνικά μπορούσα, αλλά στον αληθινό κόσμο είναι πολύ πιο ωμή κι αμείλικτη, πιστέψτε με).

Τι κάνουμε απέναντι σ’ αυτόν τον ανάλγητο μαλάκα λεφτά και τις χιλιάδες κόπιες του; Απέναντι σε όλη αυτή τη διεφθαρμένη κλίκα κακομαθημένων ηλιθίων που την είδαν φεουδάρχες και τον καραγκιόζη δίπλα που το πάει για Σουλεϊμάν; Πόλεμο; Επανάσταση; Συγκεντρώσεις ειρηνικής διαμαρτυρίας; Μπάχαλα για να περνάει η ώρα; Διαβήματα και ανακοινώσεις σε έντονο ύφος; Άλλο ένα μποϊκοτάζ που δεν θα πιάσει με τίποτα; Ένα δημοψήφισμα ή μια συλλογή υπογραφών μήπως;

Το μόνο αποτελεσματικό που μπορώ να σκεφτώ είναι μια κόντρα αφήγηση. Που υπάρχει ήδη δηλαδή, με όλες τις ωραίες ιστορίες για χιλιάδες Έλληνες που αψήφησαν μια πολυετή κρίση και βρήκαν κάτι να μοιραστούν με τους πρόσφυγες. Τρόφιμα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, τα πάντα. Στα νησιά, κάποιοι άλλοι έχουν αφήσει πίσω τους δουλειές και σπουδές και βουτάνε να σώσουν παιδιά. Χωρίς να τους νοιάζει ούτε να γίνουν πλούσιοι, ούτε διάσημοι.

Και υπάρχουν και οι άλλες ιστορίες φυσικά, με τις γουρουνοκεφαλές και τα στρατόπεδα, τα στιβαγμένα κορμιά στις πλατείες και τα λιμάνια, τα χημικά στα σύνορα, κι όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου μαζεμένη σε μια χώρα που από ψηλά μοιάζει με μούντζα. Θα τις πούμε κι αυτές, αλλά αυτό που προέχει είναι να πούμε μια ιστορία που θα εμπνεύσει και θα ενώσει ξανά την Ευρώπη, αντί να την αφήσει να βουλιάζει πιο βαθιά στο μίσος που απειλεί να την κατακερματίσει.

Το οφείλουμε σ’ αυτό το μωρό, κι όλα τα μωρά του κόσμου. Που δεν είναι καθόλου ζόμπι βέβαια, ούτε αυτά ούτε οι γονείς τους. Κι ας είναι κατατρεγμένοι, μισοπνιγμένοι, πεινασμένοι και φοβισμένοι. Κι ας φοράνε κουρέλια και κουνάνε ικετευτικά τα χέρια προς το μέρος μας σαν να προσπαθούν να μας πιάσουν. Δεν τρώνε μυαλά οι άνθρωποι. Που και να έτρωγαν, πάλι πεινασμένοι θα έμεναν σ’ αυτή την κωλοήπειρο.

1 σχόλιο

Στην Ελλάδα του Παντελή

Posted on 19 Φεβρουαρίου, 2016 by Elikas

Θα μπορούσε κάλλιστα να πρόκειται για το ριμέικ κάποιας παλιάς ελληνικής ταινίας: Το λαϊκό παιδί που έγινε πλούσιο και διάσημο με τα τραγούδια του, μπήκε στα σαλόνια της καλής κοινωνίας, λατρεύτηκε και κακολογήθηκε όσο λίγοι, πικράθηκε βαθιά και κατέληξε να φύγει αναπάντεχα, όταν το ακριβό του αυτοκίνητο έπεσε με υπερβολική ταχύτητα σε μια σιδερένια μπάρα. Ο ορισμός του μελοδράματος. Μόνο που αυτός ο διάττοντας αστέρας ήταν πραγματικός…

Ο Παντελής έζησε το απόλυτο Greek Dream σε μια εποχή που οι περισσότεροι από εμάς είδαν τις δουλειές τους να χάνονται, τους μισθούς τους να κόβονται και τα αδέλφια τους να φεύγουν μετανάστες. Δεν έφταιγε εκείνος για όλα αυτά βέβαια. Ούτε χρέη μας φόρτωσε ο άνθρωπος, ούτε μνημόνια υπέγραψε, ούτε τίποτα. Απλά καβάλησε το κύμα και έφτασε να συμβολίζει μια ολόκληρη Ελλάδα, που σκορπάει περιουσίες σε λουλούδια, χορεύοντας πάνω σε τραπέζια νυχτερινών κέντρων σαν να μην υπάρχει αύριο. Η Ελλάδα του Παντελίδη, που -σε αντίθεση με τον ίδιο- ζει και βασιλεύει.

Εντελώς ανεξάρτητα από το σε ποιους άρεσε η μουσική του και σε ποιους όχι, εντελώς ανεξάρτητα από το αν αυτά που έλεγε ή έπραττε εκτός πίστας ήταν σωστά ή λάθος, το τραγικό τέλος του 32χρονου σταρ σηματοδοτεί ένα κομβικό σημείο στην ιστορία ενός ολόκληρου πολιτισμού, που έφτασε να γίνει κυρίαρχος πολύ πριν ο Παντελίδης βρεθεί στο προσκήνιο: λαϊκοπόπ νταλκάδες και άφθονη γκλαμουριά, εντυπωσιοθηρικά ταμπλόιντ και μεσημεριανάδικα, νονοί της νύχτας και παραφουσκωμένοι μπράβοι – με τα ποτάμια του Chivas να ρέουν άφθονα και τις κόκες να αφήνουν υπολείμματα σε τυλιγμένα πενηντάευρα. 150 χιλιόμετρα την ώρα έγραψε το κοντέρ της Μερσεντές σύμφωνα με την αστυνομία, και ούτε ο οδηγός ούτε οι δύο όμορφες κοπέλες που τον συνόδευαν φορούσαν ζώνη ασφαλείας. 8:30 η ώρα το πρωί στην παραλιακή, μετά από πρόβα και γερό ξενύχτι. Ζωάρα – που το νήμα της κόπηκε απότομα όμως.

Οι ίδιοι άνθρωποι που τον ανέδειξαν σε σταρ τώρα μετατρέπουν σε λαϊκό θέαμα τον θάνατο του. Ένας από αυτούς ξυλοκοπήθηκε από συγγενείς του εκλιπόντος, στην προσπάθεια του να τρυπώσει στο νοσοκομείο με κρυφή κάμερα. Τα κοράκια όμως είναι σμήνος ολόκληρο, και τίποτα δεν μπορεί να τα αποθαρρύνει από τέτοια ευκαιρία για τσιμπούσι. Οι θρήνοι της μάνας πουλάνε όσο και οι φωτογραφίες με τα καλλίγραμμα πόδια της κοπέλας που χαροπαλεύει στην εντατική ακρωτηριασμένη. Στο μεταξύ, σελέμπριτις έχουν αρχίσει ήδη να παρελαύνουν από τηλεπαράθυρα δηλώνοντας συγκλονισμένοι, οι επαγγελματίες κουτσομπόλες αύριο θα υπαινιχθούν εθισμό σε αλκοόλ, και οι τσαρλατάνοι πανελίστες θα βγάλουν αυθαίρετες διαγνώσεις για ψυχολογικά προβλήματα που οφείλονται σε τρέχα-γύρευε τι συνταρακτικές αποκαλύψεις.

Αυτό το Σαββατοκύριακο, περικυκλωμένοι από στίβες λουλουδιών και αναθυμιάσεις αλκοόλ, οι εκλεκτοί συνάδελφοι του Παντελίδη θα τραγουδήσουν συγκινημένοι ένα από τα σουξέ του, με τα κινητά των θαμώνων να βιντεοσκοπούν τη μυσταγωγία των αναμμένων αναπτήρων μπροστά στην πίστα – για μερικά παραπάνω RIP και like στο Facebook. Όσο για το Twitter, εκεί ήδη διαγωνίζονται ποιος θα πει τη μεγαλύτερη χοντράδα, γιατί αυτό που μετράει είναι τα 15 δευτερόλεπτα που θα σου πάρει να ξεχάσεις τους 140 χαρακτήρες ανώνυμης κακεντρέχειας που μόλις διάβασες.

Το πρωί της Κυριακής θα μπουν όλοι στα αυτοκίνητα τους μεθυσμένοι και θα αρχίσουν να τρέχουν σαν τρελοί για να ξορκίσουν το κακό. Που συμβαίνει μόνο στους άλλους, όπως και η κρίση που έχει μετατρέψει τους ανθρώπους γύρω μας σε ζόμπι. Ζόμπι που επειδή δεν είχαν ποτέ τα λεφτά ή την όρεξη να πάνε να ακούσουν τον Παντελίδη από κοντά, τώρα θα κατασπαράξουν το πτώμα του με την ησυχία τους μπροστά στις οθόνες τους.

Α ρε Παντελή, άδικα χάθηκες γαμώτο. Η Ελλάδα σου ήταν αυτή που έπρεπε να πεθάνει, όχι εσύ.

Παντελιδης

 

Posted in ...και πολλα αλλα, εξοδοι κινδυνου | 2 Σχόλια

Ζε σουί Σαρλί α λα καρτ

Posted on 30 Ιανουαρίου, 2016 by Elikas

Πρετεντέρης-Σαρλί

Κατέβηκα κι εγώ στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της απόφασης του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου να ματαιώσει τις τελευταίες τέσσερις παραστάσεις του θεατρικού έργου «Ισορροπία του Nash».

Δεν το έκανα γιατί είμαι φαν του Σάββα Ξηρού, αν και προφανώς δεν συμφωνώ με τον βασανισμό ακόμα και του χειρότερου εγκληματία. Άλλωστε, το έργο απλά συμπεριλαμβάνει κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Ξηρού, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι ενστερνίζεται το σύνολο των απόψεων του – πόσο μάλλον ότι προάγει την τρομοκρατία. Επίσης, συμπεριλαμβάνει αποσπάσματα από κείμενα του Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος δεν δολοφόνησε ποτέ κανέναν.

Δεν πρόλαβα να δω τη συγκεκριμένη παράσταση, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για την καλλιτεχνική της αξία. Μπορεί να είναι αριστούργημα ή μπορεί να είναι μια βλακεία και μισή, αλλά αυτό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην όλη συζήτηση. Όπως δεν παίζει ρόλο το γεγονός ότι χρηματοδοτήθηκε από έναν δημόσιο οργανισμό, ο οποίος κρίνεται με βάση το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα των παραστάσεων που ανεβάζει, και όχι με βάση τις προκαταλήψεις του κάθε άσχετου για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να είναι τέχνη.

Το κατέβασμα μιας θεατρικής παράστασης λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε σε ανθρώπους που -εντελώς αυθαίρετα- θεώρησαν ότι προσβάλει τη μνήμη των θυμάτων της 17Ν είναι ξεκάθαρη λογοκρισία. Η δε δικαιολογία ότι υπήρξαν απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας των συντελεστών της παράστασης έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τη ρητορική περί τρομοκρατίας, αφού το να υποκύπτεις σε εκβιασμούς σε κάνει ακούσιο συνεργό τρομοκρατών και όχι πολέμιο τους. Ιδίως όταν φτάνουν να απειλούν ότι θα επιτεθούν με ρουκέτες και σφαίρες για να σταματήσουν μια παράσταση που -εν μέρει- αναφέρεται στην ιστορία κάποιου που καταδικάστηκε επειδή έριχνε ρουκέτες και σφαίρες.

Και ναι, το ίδιο θα έλεγα έτσι και κατέβαινε μια παράσταση βασισμένη στα (κατά πάσα πιθανότητα ανορθόγραφα) απομνημονεύματα του Ρουπακιά ή του Κορκονέα. Το ίδιο θα έλεγα έτσι και λογοκρινόταν μια ταινία όπου κάποιος θα υποδυόταν τον Χίτλερ, τον Πολ Ποτ ή τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το ίδιο θα έλεγα έτσι και απαγορευόταν η έκδοση ενός βιβλίου με κείμενα του Οσάμα Μπιν Λάντεν ή του Άντερς Μπρέιβικ. Γιατί σε ένα ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος του 21ου αιώνα είναι αδιανόητο να αμφισβητείται η ελευθερία λόγου. Οποιουδήποτε.

Επιπλέον, μιλάμε για καλλιτεχνική έκφραση, όχι για προπαγάνδα. Και η ιστορία της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι γεμάτη βία και φρίκη: Ο Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του και πήδηξε τη μάνα του, και κάθε χρόνο καταχειροκροτείται στην Επίδαυρο. Το ίδιο και η Μήδεια, που έσφαξε εν ψυχρώ τα παιδιά της. Ο Ριχάρδος ο Τρίτος ήταν ένα κάθαρμα, ο Οθέλλος συζυγοκτόνος κι ο Ρασκόλνικοφ κοινός δολοφόνος. Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ απολάμβανε βιασμούς και μαστιγώματα, ο Μακ Κιθ ήταν μαχαιροβγάλτης και ο Φάουστ είχε συναλλαγές με τον Σατανά. Κανείς τους όμως δεν είναι τόσο τερατώδης όσο ένας απαίδευτος ηλίθιος που θα είχε την απαίτηση να απαγορευτεί το μισό κλασικό ρεπερτόριο επειδή περιέχει αναφορές σε εγκληματικές πράξεις.

Je suis Charlie φώναζαν πριν από έναν χρόνο όλοι όσοι πρόσφατα βυσσοδομούσαν στα κανάλια και στις εφημερίδες, απαιτώντας να κατέβει η σκανδαλώδης παράσταση που δεν είδαν. Υποτίθεται ότι το έκαναν επειδή φιμώθηκε βίαια η ελευθερία λόγου, κι όχι επειδή οι δολοφόνοι του Charlie ήταν τζιχαντιστές. Υποτίθεται ότι μένουν Ευρώπη, και όχι στο Ιράν ή τη Βόρεια Κορέα. Υποτίθεται ότι είναι οπαδοί του Διαφωτισμού, και όχι άξεστοι χωριάτες που κραδαίνουν δαυλούς και δικράνια.

Αν αποφασίζουν οι εν δυνάμει θιγόμενοι για το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι, αύριο δεν θα μπορούμε να μιλάμε για το παλαιστινιακό δράμα από φόβο μη θεωρηθούμε αντισημίτες, ούτε όμως και για το Ολοκαύτωμα, από φόβο μη φέρουμε σε δύσκολη θέση του Γερμανούς εταίρους μας. Μεθαύριο δεν θα τολμάμε να μιλάμε πια για οτιδήποτε, πέρα από ανώδυνα και βαρετά πράγματα που δεν ενοχλούν αλλά ούτε και αφορούν κανέναν. Θα ανεβάζουμε μόνο Γκόλφω στα θέατρα, που παίζει να θεωρηθεί και κομματάκι σεξιστική εδώ που τα λέμε.

Ή έχουμε ελευθερία λόγου και την υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου (ακόμα κι όταν αυτό που λέγεται μας εξοργίζει), ή δεν έχουμε. Ζε σουί Σαρλί α λα καρτ δεν παίζει.

Ισορροπία του Νας -Ελάτε να στηρίξετε με την παρουσία σας την πραγματοποίηση παράστασης στις 31/1.

charlie-hebdo-sulla-199393

2 Σχόλια

Πρώτη φορά ίδια μυαλά

Posted on 26 Ιανουαρίου, 2016 by Elikas

1 year syrizaΣυμπληρώθηκε χρόνος λοιπόν. Πρώτη φορά αριστερά. Ή μάλλον όχι, πρώτη φορά Αριστερά (με κεφαλαίο «Α», για να τιμήσουμε τους αγώνες και τις μεγάλες ιστορικές ήττες της). Και πάλι όχι, γιατί αυτή δεν είναι αληθινή Αριστερά, ούτε καν παρωδία αριστεράς με μικρό «α». Με το ζόρι μπορεί να θεωρηθεί συγγενής της κεντροαριστεράς (την οποία κανείς δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να γράψει με κεφαλαίο «Κ»). 

Και ποια είναι η μία και μοναδική αληθινή Αριστερά, τότε; Αυτή του Κουτσούμπα ή αυτή του Λαφαζάνη; Μήπως αυτή που εκπροσωπούν τα δεκάδες κομμουνιστογενή παρακλάδια της εξωκοινοβουλευτικής ανυπαρξίας; Και πόσο γνήσια κι ασυμβίβαστη μπορεί να παραμείνει στην προσπάθεια της να κατακτήσει την εξουσία με ψήφους πρώην πασόκων, νυν συριζαίων και παντός είδους ρεφορμιστών; Για να μη μιλήσουμε για τους αμύητους απολιτίκ, που αδυνατούν να διακρίνουν τις ανυπέρβλητες ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα σε λενινιστές, τροτσκιστές, μαοϊκούς και λουξεμπουργκιανούς…

Βέβαια, για πολλούς η λέξη «αριστερά» σημαίνει τεμπέληδες συνδικαλιστές που κλείνουν δρόμους φωνάζοντας ξύλινα συνθήματα, ολοκληρωτικά καθεστώτα που κατέρρευσαν πριν από δεκαετίες και σκουριασμένα κονσερβοκούτια που απειλούν ακόμα και σήμερα τους δημοκράτες νοικοκυραίους με τέτανο. Για πολλούς, ο όρος «αριστερά» ήταν και παραμένει βρισιά, ταμπέλα μιας αποτυχημένης ιδεολογίας που διεκδικεί παράλογα πράγματα και λαϊκίζει στην προσπάθεια της να ρίξει ολόκληρες χώρες στα βράχια.

Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό ας πούμε, που όχι μόνο δεν γράφεται με κεφαλαίο «Φ», αλλά στην εγχώρια εκδοχή του δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την παραδοσιακή δεξιά της πατρίδας, της θρησκείας και της ρεμούλας. Μια δεξιά αφοσιωμένη στην προάσπιση των συμφερόντων της ελίτ που διασκεδάζει πετώντας λουλούδια στον Παντελίδη με λεφτά που έκλεψε από το κράτος που τόσο πολύ μισεί. Μια δεξιά που όχι μόνο διόγκωσε το χρέος και μας οδήγησε στα μνημόνια, αλλά που επί δεκαετίες διόριζε αβέρτα τους ψηφοφόρους της και μοίραζε δουλειές στους κουμπάρους της, και τώρα έχει το θράσος να μιλάει για κομματοκρατίες και σοβιετίες.

Ποιος χέστηκε για τις ταμπέλες και τις επετείους τους λοιπόν; Πραγματικά, τι νόημα έχει όλο αυτό το παιχνίδι των λέξεων, όταν ούτε ένα μικρό κομμάτι του πολιτικού φάσματος δεν είναι αυτό που διατείνεται ότι είναι στις διαφημιστικές μπροσούρες του;

Αριστεροί που κάνουν γαργάρα ταπεινωτικά μνημόνια εναντίον αριστερών που εκτονώνουν το επαναστατικό τους μένος με 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που δεν απειλούν κανέναν.

Σοσιαλιστές που αναπολούν τις εποχές που ξόδευαν καπιταλιστικές επιδοτήσεις σε ακριβά αμάξια παρκαρισμένα έξω από αυθαίρετες βίλες, με αρκετούς από αυτούς σήμερα να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι πάντοτε ήταν συριζαίοι (και δυστυχώς να γίνονται πιστευτοί).

Κεντρώοι που θεωρούν ότι η φράση «καρκίνο σε όλη την οικογένεια Παπανδρέου και Μητσοτάκη» είναι ώριμος και μετριοπαθής πολιτικός λόγος.

(Νεο)φιλελεύθεροι που εξακολουθούν να στηρίζουν το Ποτάμι που στερεύει, γιατί η σωστή η αριστεία θα προκύψει μόνον όταν χωθούν στην εξουσία τα αμόρφωτα τσιράκια Βαλκάνιων μεγαλομαφιόζων.

Κεντροδεξιοί που πιστεύουν ότι ένα καλό βιογραφικό πρέπει να συνοδεύεται από τόνους κρατικοδίαιτης οικογενειοκρατίας, δωρεάν εξοπλισμό γραφείου κι έναν γραφικό νοσταλγό της χούντας για αντιπρόεδρο του κόμματος που αποδεδειγμένα συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία και επιδείνωση της οικονομικής κρίσης.

Δεξιοί πατριώτες που αντιστάθηκαν σθεναρά στα μνημόνια και τις νεοταξικές συνωμοσίες, αλλά στην πορεία κατέληξαν να συγκυβερνούν με αριστερούς που εφαρμόζουν ξενόφερτα μνημόνια (και στεναχωρούν και τους παπάδες με τα σύμφωνα συμβίωσης).

Αναρχικοί που περιορίζουν τις επετειακές εξεγέρσεις τους σε 3-4 οικοδομικά τετράγωνα μιας αθηναϊκής γειτονιάς, την οποία αντιμετωπίζουν με ιδιοκτησιακή νοοτροπία. Ενίοτε εκφράζουν την αλληλεγγύη τους δέρνοντας συντρόφους τους κατά λάθος.

Ακόμα και οι ναζί που έχει αυτή η χώρα είναι ντροπή για το Τρίτο Ράιχ, που, αν μη τι άλλο, δεν έμεινε στην ιστορία επειδή πουλούσε προστασία σε επαρχιακά κωλάδικα και κλαψούριζε στα δικαστήρια ότι δεν έχει σχέση με μαχαιροβγάλτες. 

Να τα ισοπεδώσουμε όλα λοιπόν; Να καταργήσουμε τις ιδεολογίες και να αποφανθούμε ότι «όλοι ίδιοι είναι»; Να πάψουμε να περιμένουμε οποιαδήποτε θετική εξέλιξη από οποιουδήποτε είδους πολιτική δύναμη; Να πάψουμε να ψηφίζουμε ή να βγαίνουμε στους δρόμους;

Όχι. Απλά να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, και να αδιαφορούμε πλήρως αν αυτό χωράει στα προκαθορισμένα κουτάκια που άλλοι έχουν σφηνώσει εδώ και τόσο καιρό στο μυαλό μας. Ακόμα καλύτερα, να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με ηλίθια και παρωχημένα κουτάκια, που στην πραγματικότητα δεν αφορούν κανέναν.

Μπορεί να υπάρξει αξιοκρατία και οικονομική ανάπτυξη ταυτόχρονα με κοινωνικό κράτος και σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα; Μπορούν να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα εκσυγχρονίσουν τον δημόσιο τομέα χωρίς να απολύσουν κόσμο και να κόψουν μισθούς; Μπορούν να έρθουν επενδύσεις που δεν θα είναι φτηνό ξεπούλημα εθνικών πόρων με ακριβές μίζες; Μπορεί να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή και η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στους καστανάδες; Μπορεί να ξεριζωθεί ο μιντιακός ολοκληρωτισμός χωρίς να φιμωθεί η ελευθερία του λόγου; Μπορεί να λειτουργήσει το ασφαλιστικό σύστημα όταν τεράστιο μέρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι μεταξύ ανεργίας και μετανάστευσης; Μπορεί να αντιμετωπιστεί η προσφυγική κρίση χωρίς να πνίγονται παιδιά ή να βρεθούμε με ένα εκατομμύριο επιπλέον στόματα να ταΐσουμε; Μπορούν οι Έλληνες πολίτες να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια χωρίς να παρασυρθούν από τις δηλητηριώδεις παπαριές του εθνικισμού; Μπορούμε να ορθοποδήσουμε και να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση για μια άλλη Ευρώπη, αντί να είμαστε τα θύματα της συνεχιζόμενης παρακμής της;

Μπορεί να υπάρξει επιτέλους ένα σοβαρό, αναλυτικό και κοστολογημένο επιχειρησιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αντί για αοριστολογίες και κομματικά σημαιάκια που ανεμίζουν;

Το να περιμένουμε ότι θα τα κάνει όλα αυτά από μόνος του ο σωτήρας Τσίπρας (πόσο μάλλον ο σωτήρας Κυριάκος) είναι βλακώδες. Το να συνεχίσουμε να μισούμε ο ένας τον άλλον με βάση τις προκαταλήψεις μας για το ποιος είναι κουμμούνι και ποιος φιλελές είναι ακόμα πιο βλακώδες. Και το να θεωρούμε ότι αρκεί να προσηλωθούμε στην ερμηνεία δογμάτων του προπερασμένου αιώνα και μετά να τσακωνόμαστε για το ποιος έχει κληρονομήσει τα πνευματικά δικαιώματα είναι απλά τραγικό. Και φρικτά βαρετό επίσης. Κυρίως όμως, είναι πέρα για πέρα αναποτελεσματικό. 

Ένας χρόνος «πρώτη φορά κάπως διαφορετικά» λοιπόν, με αυτό το «διαφορετικά» να παλεύει για ένα διάστημα με τα θηρία και μετά να σπάει θεαματικά τα μούτρα του, κάνοντας τα σκατά και παύοντας να είναι και τόσο διαφορετικό από τους προκατόχους του. Η εξέλιξη θα δείξει αν θα καταφέρει να πετύχει έστω και ελάχιστα ή θα γίνει μια δευτεροκλασάτη εκδοχή ΠΑΣΟΚ μέχρι να ανατραπεί πανηγυρικά από το σύστημα που ως τώρα έχει αμφισβητήσει μόνο στα λόγια.

Το αν ήταν, είναι ή θα είναι Αριστερά με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Posted in υπεροψιες | 1 σχόλιο