Ο Σοφός Λαός

Όλοι τον επικαλούνται, όλοι ισχυρίζονται ότι θέλουν το καλό του κι όλοι τον αγαπάνε μέχρι να τους γυρίσει την πλάτη. Τότε παύει να είναι σοφός, και γίνεται ένας λαός άβουλων ραγιάδων, που δεν ξέρει τι του γίνεται και καλά να πάθει ό,τι και να του συμβεί από δω και πέρα. Μέχρι να έρθει η επόμενη προεκλογική περίοδος, οπότε με μαγικό τρόπο μετατρέπεται ξανά σε σοφός. Και κυρίαρχος επίσης.

Για τρίτη και φαρμακερή φορά μέσα σε έναν χρόνο λοιπόν, ο Σοφός Λαός βρέθηκε μπροστά σε μία κάλπη και αποφάσισε τι θέλει από τη ζωή του. Κι όπως πάντα, η ετυμηγορία του εξέπληξε όλους τους ειδήμονες και δημοσκόπους. Εκτός από μένα βέβαια, που προέβλεψα το αποτέλεσμα με εντυπωσιακή ακρίβεια (με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ, που μονίμως φαντασιώνω ότι θα μείνει εκτός Βουλής κι αυτό έχει τον απέθαντο): ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ & ΛΑΕ έπεσα καρφί μέσα (άντε με απόκλιση 0,2%). ΝΔ σχεδόν 2% έξω, ΧΑ 1%, Ποτάμι 0,5%, ΕΚ 0,6%, ΑΝΤΑΡΣΥΑ 0,15%. Έπρεπε να το παίξω στοίχημα, βλακεία μου που δεν το έκανα.

Ας αφήσουμε όμως τα προγνωστικά κι ας δούμε αναλυτικά και κατάματα την πραγματικότητα που βγήκε από την κάλπη αυτή την Κυριακή:

ΣΥΡΙΖΑ (35,47%): Yippee Ki Yay Motherfucker

Πώς γένεν αυτό; Εκεί που όλοι τον είχαν για ξοφλημένο και υπολόγιζαν ότι ακόμα κι αν κέρδιζε θα έπαιρνε μια αναιμική πλειοψηφία που θα τον εξανάγκαζε να συνεργαστεί με όλες τις μνημονιακές δυνάμεις του κόσμου, ο τραυματισμένος από διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κερδίσει με σημαντική διαφορά, χάνοντας λιγότερο από 1% της δύναμης του σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές. Το κλειδί για την κατανόηση αυτού του άθλου βρίσκεται στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της επτάμηνης διακυβέρνησης του ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να αυξήσει την εκλογική του επιρροή σε ποσοστό γύρω στο 47% (με αποκορύφωμα το ιστορικό εκείνο βράδυ της 5ης Ιουλίου). Από αυτό το ποσοστό (που θα ξεπερνούσε ακόμα και το 50% έτσι και πετύχαινε μια αδιαμφισβήτητα ευνοϊκή συμφωνία ο Αλέξης Τσίπρας) είναι που πρέπει να υπολογίζουμε τις απώλειες λοιπόν, κι όχι από το 36,4% της 25ης Ιανουαρίου.

Εννοείται ότι μόλις υποχώρησε ο Τσίπρας και μας έφερε καινούργιο μνημόνιο τα ποσοστά έπεσαν κατακόρυφα. Κι όταν άρχισε να διαλύεται το κόμμα και να διαφαίνεται ότι η αριστερή παρένθεση πάει για κλείσιμο, πιθανότατα έπεσε όντως κάπου στο 27% η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και παρακάτω. Όμως ο Αλέξης δεν είναι καθόλου τυχαίος. Έχοντας ξεπαστρέψει μέσα σε λίγα χρόνια όλους τους εσωκομματικούς και μη πολιτικούς του ανταγωνιστές (Αλαβάνο, Κουβέλη, Σαμαρά, Βενιζέλο και Βαρουφάκη), είπε να προσθέσει και το κεφάλι του Μεϊμαράκη, του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου στην τροπαιοθήκη του (και του Θεοδωράκη, αλλά σιγά το τρόπαιο). Συνήλθε εγκαίρως λοιπόν, το πήρε επάνω του και κατάφερε να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός που έφερε μνημόνιο και επανεξελέγη στα δύσκολα αυτά έξι χρόνια της κρίσης. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι άλλη ευκαιρία δεν πρόκειται να υπάρξει έτσι και δεν τα καταφέρει αυτή τη φορά.

Κι αν του στέρησε κάποιος την αυτοδυναμία ήταν η υψηλή αποχή (44,4%), καθώς ελάχιστοι από τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του προτίμησαν να στηρίξουν ΛΑΕ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν να ανέβουν τα ποσοστά όλων των κομμάτων φυσικά, αφού αυτό είναι και το μόνο που πετυχαίνει η αποχή.

Νέα Δημοκρατία (28,09%): Η Γαλάζια Λίμνη

Ο Βαγγέλας μια χαρά ετοιμαζόταν να περάσει στις διακοπές του, με τα μπουζούκια του και τα ουϊσκάκια του ναούμε, αλλά βρέθηκε από σπόντα στο τιμόνι του κόμματος και του έλαχε να πάει σε εκλογές. Να κυβερνήσει δεν ήθελε, και ζητούσε να μοιραστεί το πολιτικό κόστος με τον Αλέξη ναούμε. Να ξεφορτωθεί τα ακροδεξιά βαρίδια δεν ήθελε, ελπίζοντας να τσιμπήσει μερικά ψηφαλάκια παραπάνω από τους ναζί ναούμε. Στα ντιμπέι έδειχνε να βαριέται που ζει κι απέφευγε να δώσει υποσχέσεις, ξενερώνοντας ακόμα και τα πιο ενθουσιώδη γαλάζια παιδιά, που τονε γουστάρουνε γιατί ήτανε μισός άλογο στα νιάτα του ναούμε. Παρά τη φοβερή και τρομερή συσπείρωση που πέτυχε λοιπόν, και παρά την ευνοϊκή για το κόμμα του αποχή, το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει πάνω-κάτω το ίδιο ποσοστό που είχε πάρει την τελευταία φορά κι ο Σαμαράς ναούμε. Σε απόλυτα νούμερα, κάπου 200.000 νοματαίους λιγότερους. Αναμενόμενο, αφού ο Σοφός Λαός ναι μεν έχει μια τάση να ξεχνάει σκάνδαλα, χαράτσια, απολύσεις και δακρυγόνα, αλλά όχι και τόσο γρήγορα ναούμε.

Χρυσά Αυγά (6,99%): Άδωξοι Μπάσταρδη

Σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ενισχύσει τη Νέα Δημοκρατία, ο Μιχαλολιάκος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας Φύσσα λίγο πριν τις εκλογές. Την ίδια κιόλας μέρα, ο Χατζηνικολάου (αυτός που είχε βγάλει πρωτοσέλιδο με θέμα την ερωτική ζωή του Κασιδιάρη σε lifestyle ένθετο της εφημερίδας του λίγες μέρες αφότου είχε πέσει το «μαύρο» στην ΕΡΤ) δημοσίευσε βίντεο όπου ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έλεγε «είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945». Στο μεταξύ, η δίκη της ηγετικής ομάδας της ΧΑ για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης συνεχίζεται, ενώ το «αντισυστημικό» προφίλ του κόμματος υπέστη ζημιά από την αλλαγή πλεύσης ότι καλύτερα να παραμείνουμε στο Ευρώ τώρα και βλέπουμε. Παρόλα αυτά, το νεοναζιστικό μόρφωμα αύξησε λίγο τα ποσοστά του, παίρνοντας σχεδόν τον ίδιο αριθμό ψήφων που είχε πάρει τον Ιανουάριο.

Καλό θα ήταν να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ένα 7% των συμπολιτών μας είναι οπαδοί ναζί δολοφόνων, και ο μόνος τρόπος που μπορούμε να τους πείσουμε να σταματήσουν να ψηφίζουν ΧΑ είναι να αποδείξουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι πρόκειται για ένα διαπλεκόμενο κόμμα που αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει τις βρωμοδουλειές των ίδιων μεγαλοεπιχειρηματιών που μια ζωή λαδώνουν το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα για να παραμένουν στο απυρόβλητο. Ακούγεται παράξενο ίσως, αλλά για τους λοβοτομημένους ηλίθιους που νομίζουν ότι οι μαχαιροβγάλτες είναι πατριώτες και οι πρόσφυγες τζιχαντιστές, αυτό που μετράει δεν είναι το αν είναι ναζί, αλλά το αν πρόκειται για λαμόγια σαν αυτά που υπόσχονται να κρεμάσουν. Καιρός να τους ξεφορτωθούμε λοιπόν, και με την ευκαιρία να ξεβρωμίσουμε κι από τους κρατικοδίαιτους μαφιόζους και τα ΜΜΕ τους.

ΠΑΣΟΚ (6,28%): Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει

Seriously? Όχι μόνον δεν έπεσε κι άλλο το ΠΑΣΟΚ αλλά κέρδισε και 1,6% παραπάνω; Κι όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή έφυγε από αρχηγός ο -κατά γενική ομολογία αντιπαθέστατος- Βενιζέλος και ανέλαβε μια τελείως άκυρη τύπισσα που ο μπαμπάς της κάποτε ήταν αγαπητός στα πλήθη αλλά πέθανε νέος; Τη ΔΗΜΑΡ δεν την υπολογίζω καν, γιατί χωρίς τον μπάρμπα-Φώτη το πολύ-πολύ να έπιανε κάνα 0,3% έτσι και κατέβαινε μόνη της. Άσε που αδυνατώ να συγκρατήσω το όνομα του αρχηγού της. Κατά τ’ άλλα, λέμε ότι κάναμε την αυτοκριτική μας και τώρα είμαστε αγνοί κι αμόλυντοι, και βάζουμε στην τιμητική θέση του Επικρατείας τον Λαλιώτη. Μιλάμε για τρολάρισμα, όχι αστεία. Βεβαίως, το κοινό του ΠΑΣΟΚ είναι κυρίως αμετανόητοι ηλικιωμένοι, καθώς και κάποιοι που ελπίζανε ότι θα επιβεβαιωθούν οι σπέκουλες των καναλιών για συμμετοχή σε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, και είπανε να διατηρήσουν τις άκρες τους μπας και κάτσει κάνα ρουσφετάκι. Παλούκι στην καρδιά, μόνο αυτό μας σώζει με δαύτους.

KKE (5,55%): Η μέρα της μαρμότας

Σε ποσοστό, το ΚΚΕ παρέμεινε στα ίδια με την προηγούμενη φορά. Σε αριθμό ψήφων, έχασε κάτι λιγότερο από 40 χιλιάδες. Κι αυτό ενώ μεσολάβησε μια ταπεινωτική συμφωνία με τους δανειστές, που υποτίθεται ότι αποδεικνύει περίτρανα πόσο μνημονιακός και αντιλαϊκός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτός και τα μέλη του που διασπάστηκαν και ξαφνικά θυμήθηκαν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πέρα από τον ευρωμονόδρομο. Τον οποίο ευρωμονόδρομο μια ζωή τον καταγγέλει το ΚΚΕ πρώτο και καλύτερο, αν και στην παρούσα φάση η ηγεσία του έκρινε ότι ούτε λόγος υπήρχε να ψηφίσει κανείς στο ψευτοδίλημμα του ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ούτε είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα και να μπούμε σε περιπέτειες. Όταν γίνουμε όλοι ΚΚΕ το ξανασυζητάμε.

Ειλικρινά, δεν βλέπω γιατί πρέπει κάθε φορά που έχουμε εκλογές να συμμετάσχει το ΚΚΕ. Ας του δίνουμε από την αρχή το στάνταρ ποσοστό που του αναλογεί, να παίρνει τις 15 έδρες του χωρίς να μπαίνει στον κόπο να ξοδεύεται για συγκεντρώσεις και καμπάνιες, και μετά ας αναμασάει τη γνωστή πλέον ρητορική του εναντίον όλων (και κυρίως των ρεφορμιστών που λένε ότι είναι αριστεροί ενώ δεν είναι), χωρίς να απειλεί κανέναν καπιταλιστή με οτιδήποτε πέρα από αφόρητη βαρεμάρα. Διαφορετικά, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μας τη βαρέσει κάποια στιγμή και να το βγάλουμε αυτοδύναμο με κάνα 48%, να πρέπει να εφαρμόσει όλα αυτά που λέει και να πάθει κάνα εγκεφαλικό ο Κουτσούμπας. Κρίμα είναι, νέος άνθρωπος.

Το Ποτάμι (4,09%): Αποστολή εξετελέσθη

Εμφανίστηκε από το πουθενά, φούσκωσε απότομα, απεδείχθη χείμαρρος διαπλοκής και νεοφιλελεύθερης αλαζονείας, και τώρα που στερεύει από ψήφους πνίγει τον εγωισμό του ιδρυτή του και όσων στελεχών του πίστεψαν ότι αυτή τη φορά θα καταφέρουν επιτέλους να εξασφαλίσουν μια υπουργική καρέκλα. Και που μπήκε ξανά στη Βουλή πολύ του είναι. Πάμε παρακάτω.

Ανεξάρτητοι Έλληνες (3,69%): Business as Usual 

Τον πολέμησαν τα συμφέροντα με στημένες δημοσκοπήσεις, μπας και μείνει οριακά εκτός Βουλής, έτσι ώστε να αναγκαστεί ο Αλέξης να συγκυβερνήσει με κάποιον της αρεσκείας τους. Ο Σοφός Λαός όμως δεν μάσησε, το παρεάκι δεν χάλασε και η συνέχεια προμηνύεται συναρπαστική. Στο κάτω-κάτω, αυτούς εκλέξαμε και την προηγούμενη φορά, και μία οι ξένοι δανειστές, μία οι εγχώριοι ολιγάρχες, μία οι εσωκομματικοί αντάρτες δεν τους άφησαν να κάνουν τη δουλειά τους. Ας την κάνουν λοιπόν, να δούμε κι εμείς τι ψηφίσαμε.

Κορυφαία στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας το εμπνευσμένο σποτάκι με το σπασμένο χέρι του πιτσιρικά. Ό,τι και να πιστεύει κανείς για τον Καμμένο, είναι τεράστιο τρολ και έχει χιούμορ. Επιπλέον, τώρα που θα ξαναγίνει Υπουργός Άμυνας (δεν πιστεύω να πάρει άλλος τη θέση του), λίγη από τη χαρά του που θα παίζει με φρεγάτες, αεροπλάνα και παπάδες που ευλογούν κανόνια θα αγγίζει και εμάς. Όσο άσχημα και να εξελιχθούν τα πράγματα, είναι ωραίο να ξέρουμε ότι τουλάχιστον ένας συμπολίτης μας είναι πραγματικά ευτυχισμένος.

Ένωση Κεντρώων (3,43%): Ήταν Άξιος

Μετά από 25 χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών, ο Πρόεδρος (ένας είναι ο Πρόεδρος) μπαίνει επιτέλους πανηγυρικά στη Βουλή. Δικαιωμένος, θυμωμένος και πιο γραφικός από ποτέ. Ψήφος διαμαρτυρίας από μία άποψη, σαφέστατη ένδειξη παρακμής του πολιτικού μας συστήματος από μία άλλη, έλα όμως που ένα πολιτικό σύστημα που έχει βάλει μέσα στη Βουλή ανθρώπους σαν τον Ψαριανό και τη Βούλτεψη δεν έχει ανάγκη από κανέναν Λεβέντη για να γελοιοποιηθεί. Ευτυχώς θα είναι στην αντιπολίτευση, γιατί αν δεν έφταναν τα κουκιά για να προκύψει συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ήταν προτιμότερη η συμμετοχή της Ένωσης Κεντρώων, παρά του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού. Και το λέω αυτό χωρίς να ντρέπομαι καθόλου, κι έχοντας πλήρη συναίσθηση περί τίνος πρόκειται.

Λαϊκή Ενότητα (2,86%): Η Θυσία

Τόσο καιρό πάλευα για να τους δω να μένουν εκτός Βουλής, και τώρα δεν μου βγαίνει να θριαμβολογήσω πάνω από το πτώμα τους. Ίσως γιατί αναγνωρίζω ότι, άθελα τους, κατά κάποιον τρόπο θυσιάστηκαν για το καλό της αριστεράς. Κι αυτό επειδή ακολούθησαν τόσο εξοργιστικά λάθος στρατηγική και ανέδειξαν συμπυκνωμένες όλες τις παθογένειες των ιδεολογικών καταβολών τους, που κατέληξαν να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές. Σαν ένα είδος alter ego, επωμίστηκαν τον άχαρο ρόλο του στερεοτυπικά αδιάλλακτου και μίζερου αριστερού, που κραυγάζει χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο να αντιπροτείνει και ξερνάει μίσος όχι μόνο ενάντια στους καπιταλιστές, αλλά και ενάντια στους πρώην συντρόφους του – οι οποίοι δεν συμμερίζονται πλέον τη μία και μοναδική αλήθεια που αυτός αποκλειστικά κατέχει. Και ως εκ τούτου, φαίνονται πιο σοβαροί και κερδίζουν την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας πιο εύκολα…

Τι να πρωτοπιάσει κανείς; Το γεγονός ότι η ΛΑΕ αποπειράθηκε να καπηλευτεί το 62% του ΟΧΙ, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι με τη ρητορική της τσουβαλιάζει υπέρ των μνημονίων κοντά το 90% όσων τελικά ψήφισαν σ’ αυτές τις εκλογές; Και πώς έγινε το θαύμα και από τα 3,5 εκατομμύρια Ελλήνων που ψήφισαν ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου μόνο 155 χιλιάδες ψήφισαν τη ΛΑΕ; (ποσοστό 4,35% επί του συνόλου όσων ψήφισαν ΟΧΙ). Έγιναν μνημονιακοί γερμανοτσολιάδες όλοι οι υπόλοιποι μέσα σε 2,5 μόλις μήνες; Κι αφού ο καυγάς έγινε λόγω της βεβαιότητας ότι υπάρχει καλύτερη εναλλακτική στη συμφωνία, γιατί δεν μας την παρουσίασε ποτέ κανείς αναλυτικά και κοστολογημένα; Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο βλάκες ώστε να πειστούμε να κάνουμε το άλμα στο κενό μόνο και μόνο επειδή η Ζωή Κωνσταντοπούλου μας λέει συνέχεια ότι το χρέος είναι αθέμιτο, παράνομο, επονείδιστο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Και μια και μιλάμε για τη Ζωή (που υποτίθεται ότι θα έπειθε περισσότερο ως ηγετική φυσιογνωμία σε σχέση με τον τραγικά ανεπαρκή Λαφαζάνη), ποιος ακριβώς θα εμπιστευτεί με την ψήφο του μια γυναίκα που συνδέει τον πρώην αρχηγό της με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο; Μόνο κάτι πυροβολημένοι ταλιμπάν και κανένας άλλος είναι η απάντηση. Σαν τη Ραχήλ Μακρή για παράδειγμα, που ιδεολογικά συγγενεύει περισσότερο με χούντες παρά με οποιαδήποτε μορφή αριστεράς (και κακώς υπήρξε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ).

Ο Σοφός Λαός έχει μάτια και βλέπει, κι ακόμα κι αν επιλέγει να τον εκπροσωπήσουν γραφικές τηλεπερσόνες ή πατριδοκάπηλοι δολοφόνοι, δεν ανέχεται αυτούς που μιλούν εξ ονόματος του ενώ παράλληλα του κουνάνε το δάχτυλο και τον βρίζουν για το πόσο φοβισμένος μικροαστός είναι. Ιδίως όταν αυτοί κινούνται μικροπολιτικά, ρίχνοντας τον άνθρωπο που τους πήρε από το 4% και τους έφερε στην κυβέρνηση, γιατί -σαν κακέκτυπο του ΚΚΕ- προτιμούν να βρίσκονται διαρκώς στην αντιπολίτευση και να συντηρούν το μαγαζάκι της αραχνιασμένης ιδεολογικής τους καθαρότητας. Απέναντι σε μία αμιγώς δεξιά κυβέρνηση, αφού αν έπαιρναν περισσότερες ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές η ΝΔ.

Έτσι, όπως για άλλη μια φορά τιμωρήθηκαν με καταδίκη στη λήθη της εξωκοινοβουλευτικής ανυπαρξίας η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα διάφορα μικροκομματίδια που πιο πολύ θυμίζουν θρησκευτικές αιρέσεις παρά πολιτικές οντότητες, η προερχόμενη από διάσπαση «Λαϊκή Ενότητα» βαδίζει προς την αναπόφευκτη αυτοκαταστροφή. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμποδίσει ιδιαίτερα όσους την στήριξαν να περηφανεύονται για το πόσο πιο αριστεροί και πόσο πιο σωστοί είναι από τους συριζαίους, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα έχουν πλέον καμία δικαιολογία. Αφενός γιατί μια τέτοια στάση είναι ό,τι πιο ελιτίστικο και μη αριστερό υπάρχει στον κόσμο, κι αφετέρου επειδή ένα 62% του -κατά τ’ άλλα παραπλανημένου και συμβιβασμένου- λαού ψήφισε το ίδιο με εκείνους στις 5 Ιουλίου, και στις 20 Σεπτεμβρίου επέλεξε μια αριστερή κυβέρνηση, είτε εκείνοι τη θεωρούν δεξιά και μνημονιακή είτε όχι.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει λοιπόν, αλλά κανένας δεν μπορεί να παριστάνει τον εκπρόσωπο του εργατικού και λαϊκού κινήματος όταν ο Σοφός Λαός επιλέγει να τον ξαποστείλει εκτός Βουλής. Έτσι δουλεύει η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τι να κάνουμε τώρα; Σε όποιον δεν αρέσει, ας πείσει την πλειοψηφία να κάνουμε επανάσταση.