Δεν πρόλαβα ποτέ να τη γνωρίσω από κοντά. Είχα αφήσει κι εγώ ένα-δυο μηνύματα συμπαράστασης στο μπλογκ της όσο ζούσε κι αυτό ήταν όλο. Μέχρι που έμαθα ότι έφυγε.
Διαβάζοντας τα εκατοντάδες σχόλια στο τελευταίο ποστ που δημοσίευσε η Αμαλία, έκλαψα. Εξοργίστηκα. Και συνειδητοποίησα ότι αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας. Ένιωσα ξαφνικά σα να είχε ζωντανέψει ολόκληρη η μπλογκόσφαιρα και να είχε γίνει ένα. Πίστεψα ότι όλη αυτή η αυθόρμητη και συλλογική οδύνη μπορούσε να μετουσιωθεί σε κάτι θετικό, σε κάτι μοναδικό. Κι έτσι απερίσκεπτα, πήρα μία μάλλον αμφιλεγόμενη απόφαση.
Είχε προηγηθεί ένα σχόλιο στο μπλογκ της από κάποιον που πρότεινε να γίνει η 1η Ιουνίου ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της. Βλεποντας αρκετούς να συμφωνούν αλλά κατά τ’ άλλα να παραμένουν άπραγοι, πήρα την πρωτοβουλία να κάνω ένα πρώτο κάλεσμα από το δικό μου μπλογκ. Ελπίζοντας ότι αν μαζευόμασταν αρκετοί, ίσως καταφέρναμε να οργανώσουμε μια μαζική διαδικτυακή διαμαρτυρία. Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι σ’ αυτή την κλίμακα.
«Ένα αργοπορημένο δώρο στην Αμαλία», έτσι ονόμασα εκείνο το ποστ. Λίγο υπερβολικά συναισθηματικό είναι η αλήθεια, αλλά τη δουλειά του την έκανε. Η επισκεψιμότητα χτύπησε κόκκινα και τα σχόλια άρχισαν να πέφτουν βροχή. Αποτελεί τραγική ειρωνία το ότι η αρχική συζήτηση αφορούσε τα όρια που πρέπει να θέσουμε προκειμένου να μην καπηλευτούμε τη μνήμη της…
Ειλικρινά δεν περίμενα ότι μια χούφτα άγνωστοι θα κατάφερναν να στήσουν όλη αυτή την κινητοποίηση μέσα σε λιγότερο από τρεις μέρες. Κείμενα διαμαρτυρίας, δελτία τύπου, μπάνερς, βιντεάκια, λίστες με mail, μεταφράσεις σε εφτά διαφορετικές γλώσσες και πολλά άλλα. Μας είχε πιάσει αμόκ. Να προλάβουμε. Να ακουστούμε. Να δικαιώσουμε τον αγώνα που εκείνη ξεκίνησε. Πέρα από το αίσθημα συλλογικότητας που υπήρχε διάχυτο, αυτό που μέτρησε ήταν το γεγονός ότι όλα οργανώθηκαν δημοσίως. Όποιος ήθελε μπορούσε να συμμετάσχει στο διάλογο, να προτείνει προσθήκες ή αλλαγές, ή ακόμα και να διατυπώσει επιφυλάξεις.
Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις μου, σχεδόν κανένας από τους τότε δημοφιλείς και πεπειραμένους μπλόγκερς δεν ανακατεύτηκε στην όλη διαδικασία, ενδεχομένως γιατί προείχε η ασφάλεια της προσωπικής τους υστεροφημίας σε περίπτωση αποτυχίας του όλου εγχειρήματος. Βρέθηκα λοιπόν να συντονίζω όλο αυτό το χάος μέσα από το μικρό και άσημο μπλογκ μου, παλεύοντας να κρατήσω ισορροπίες ώστε να μην παρασυρθούμε από την ένταση της στιγμής και καταλήξουμε να ακυρώσουμε την όλη προσπάθεια. Ευτυχώς, υπήρξαν πολλοί που στήριξαν την πρωτοβουλία χωρίς να αποσκοπούν σε τίποτα άλλο πέρα από το αυτονόητο: Να γίνει γνωστή η ιστορία της σε όλον τον κόσμο, δίνοντας έτσι ένα γερό χτύπημα σε όσους την άφησαν να πεθάνει. Μπορεί να μην τιμωρούνταν οι ένοχοι ή να μην άλλαζε δραματικά η δημόσια υγεία μετά από μια τέτοια κίνηση, αλλά τουλάχιστον θα είχαμε κάνει μια αρχή. Θα είχαμε αποδείξει ότι μπορεί να γίνει.
Δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθεί αυτό που συνέβη την 1η Ιουνίου του 2007. Η διαμαρτυρία μας ταξίδεψε στην άλλη άκρη του κόσμου, έγινε θέμα σε ειδήσεις και εφημερίδες, κινδύνεψε να καπελωθεί από πολιτικούς και κάθε λογής μαϊντανούς, έφτασε να ονομαστεί ακόμα και «κίνημα». Τουλάχιστον τα μισά από τα ελληνόφωνα μπλογκς δημοσίευσαν ποστ με τον ίδιο τίτλο εκείνη την ημέρα: «Για την Αμαλία». Πολλά από αυτά δημοσίευσαν το κείμενο που είχαμε από κοινού συντάξει. Ακόμα κι εκείνα των παλαιών και καταξιωμένων μπλόγκερς, που αναγκάστηκαν να παραμερίσουν τον εγωισμό τους για να μην κατηγορηθούν για αναλγησία από τους επισκέπτες τους.
Την προηγούμενη μόλις ημέρα, ο γενικός συντονισμός είχε μεταφερθεί σε ένα ουδέτερο κι ομαδικό μπλογκ, το οποίο είχαμε συμφωνήσει ότι θα είναι προσωρινό και θα περιέχει μόνο τα κείμενα και τους κώδικες για τα μπάνερ και τα βιντεάκια. Εκεί άρχισαν και τα παρατράγουδα, καθώς κάποιοι επέλεξαν να διαχειριστούν καταχρηστικά την εξουσία που τους εμπιστευτήκαμε. Διέγραψαν επιλεκτικά συνεργάτες του μπλογκ χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, μετέτρεψαν το δημόσιο διάλογο σε μεταξύ τους επικοινωνία, υποσχέθηκαν ένα αόριστο «συνεχίζουμε» μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτούν τη δυναμική που δημιουργήθηκε. Χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία, χωρίς ξεκάθαρους στόχους, χωρίς καν τις στοιχειώδεις γνώσεις που θα τους επέτρεπαν να οικοδομήσουν ένα κίνημα για την υγεία. Ή ό,τι άλλο φιλοδοξούσαν να κάνουν.
Αντιμέτωπος με ανούσιες ίντριγκες και προσωπικές διενέξεις, και διαπιστώνοντας ότι στην πορεία χάθηκε το μέτρο, διαφοροποιήθηκα ανοιχτά και κατέληξα να πάρω την οδυνηρή απόφαση να κλείσω οριστικά το μπλογκ μου. Φαίνεται ότι αυτή η κίνηση είχε κάποια αποτελέσματα, καθώς η γενική καχυποψία απέναντι στους υποτιθέμενους φίλους της Αμαλίας Καλυβίνου εντάθηκε και η προσπάθεια τους κατέρρευσε. Κάποιοι ίσως με κατηγορούν ακόμα γι’ αυτή τη στάση μου, όμως δεν ήταν παρά το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να υπερασπιστώ την επιθυμία της μητέρας της Αμαλίας, που δεν ήθελε με τίποτα να συνδεθεί το όνομα της κόρης της με περαιτέρω κινητοποιήσεις. Οφείλουμε να το σεβαστούμε αυτό – είτε μας αρέσει είτε όχι.
Σήμερα, βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που πριν από έναν χρόνο αποπειράθηκαν να μετατρέψουν μία άγνωστη σε λογότυπο των φιλοδοξιών τους, να πασχίζουν να μαζέψουν υπογραφές για κείμενα που απαιτούν μέτρα χωρίς όμως να εντοπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Βλέπω τους ίδιους μπλόγκερς που τότε κράτησαν αποστάσεις, να προσπαθούν να επαναφέρουν στη δημοσιότητα ένα φάντασμα για να κάνουν επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας. Μέχρι και μπλογκ με τίτλο «Αμαλία Καλυβίνου» άνοιξαν κάποιοι πρόσφατα. Με ποιό δικαίωμα; Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν αγνές προθέσεις πιθανότατα, αν και δυστυχώς δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι ο σκοπός της περσινής κινητοποίησης ήταν να μας ενώσει για να μάθουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας χωρίς κόμματα και προστάτες. Ούτε να γίνουμε διάσημοι, ούτε να υποκαταστήσουμε θεσμούς, ούτε να ξεπλύνουμε τις ενοχές μας για να κοιμόμαστε πιο ήσυχα τα βράδια. Η υγεία και πολλοί άλλοι τομείς της καθημερινότητάς μας που νοσούν δεν πρόκειται να αλλάξουν έτσι εύκολα, και οι νέες μορφές συλλογικότητας δε μπορούν να αναπτυχθούν μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες και ανυπόγραφες διακηρύξεις. Όποιος θέλει να συνεισφέρει στο να γίνει κάτι ουσιαστικό και σε βάθος χρόνου, μπορεί. Ασκώντας πολιτική με επιμονή, υπομονή, ήθος, συνέπεια και εγκυρότητα. Χωρίς περιττές τυμπανοκρουσίες. Και – κυρίως – χωρίς να καπηλεύεται τη μνήμη κανενός.
Ίσως να κάνω λάθος και η Αμαλία Καλυβίνου να επιθυμούσε να συνεχίσουμε στο όνομα της. Αν και αμφιβάλλω. Μέσα από τα κείμενα και τις καταγγελίες του μπλογκ της, αυτό που φαινόταν να την απασχολεί ήταν να μην υπάρξουν άλλοι άνθρωποι στη θέση της, «να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, κι όχι ο κανόνας» όπως είχε χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια. Κι όχι να γίνει η ίδια περιφερόμενο εικόνισμα.
Ντρέπομαι που η τότε πρωτοβουλία μου είχε τέτοια κατάληξη. Ντρέπομαι που ο θάνατος μιας κοπέλας έγινε μέσο χειραγώγησης ευκολόπιστων κι αντικείμενο παιχνιδιών εξουσίας. Ντρέπομαι που οι συλλογικοί αγώνες που ονειρεύτηκα κατάντησαν καραμέλα των μέσων μαζικής εξημέρωσης και των ψηφοθήρων. Ντρέπομαι που αποδειχτήκαμε ανώριμοι και ανίκανοι να διαχειριστούμε τη δύναμη που μας προσφέρει το μέσο του διαδικτύου για να διεκδικήσουμε κάτι παραπάνω από κούφιες εντυπώσεις. Ντρέπομαι που αντί να παραμείνουμε ενωμένοι και να οργανωθούμε σοβαρά έτσι ώστε να μην υπάρξουν άλλες Αμαλίες, περιμένουμε υπομονετικά το επόμενο θύμα για να ευαισθητοποιηθούμε στιγμιαία και να νιώσουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πράγμα που τελικά δεν προκύπτει από πουθενά ότι είμαστε.
Συγγνώμη Αμαλία. Σου άξιζε κάτι καλύτερο.
—————————————
UPDATE (27-5-08, 13:23)
Επειδή το ύφος αυτού του ποστ μπορεί να φαίνεται σε κάποιους αδικαιολόγητα έντονο, κι επειδή δε μου αρέσει να κατακρίνω χωρίς να αντιπροτείνω, παραθέτω αυτούσιο το πρώτο σχόλιο που άφησα χθες:
Και μία πρόταση για όσους ενδιαφέρονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να συνεχίσουν:
Φτιάξτε ένα διαδικτυακό “παρατηρητήριο για την υγεία” με οριζόντια οργάνωση και εθελοντική προσφορά όλων όσων ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν. Στελεχώστε το με γιατρούς και νοσηλευτές που θα προσφέρουν αφιλοκερδώς τις γνώσεις τους. Μαζέψτε πληροφορίες για συγκεκριμένες ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό. Δικτυωθείτε με τις τοπικές κοινωνίες και τους συλλόγους καρκινοπαθών και ασθενών. Βρείτε δικηγόρους που θα μπορέσουν να στηρίξουν καταγγελίες για φακελάκια και εγκληματικές αμέλειες σε δικαστήρια. Συνεργαστείτε με διεθνείς και εγχώριους φορείς που έχουν αφιερώσει δεκαετίες στον τομέα της βελτίωσης της υγείας. Τολμήστε να τα βάλετε με τις φαρμακοβιομηχανίες, τους υπουργούς και τους ιατρικούς συλλόγους.
Ξεχάστε τα μανιφέστα εξ ονόματος των μπλόγκερς ή οποιασδήποτε άλλης φανταστικής κοινότητας. Εγκαταλείψτε τις συλλογές υπογραφών, που το μόνο που κάνουν είναι να παρέχουν άφεση αμαρτιών με το πάτημα ενός κουμπιού.
Και αφήστε την Αμαλία ήσυχη.
ελεύθερος δικτυογράφος 
Αγαπητέ μου φίλε .
Δεν σε γνωρίζω αλλα νομίζω ότι σε …..ξέρω.
Είσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μου το σουβλίζεις κάθε μέρα σχεδόν.
Η ομαδική κινήσει τηςblogοσφερας τότε για να δημοσιοποιηθεί το πρόβλημα της Αμαλία, κατά την γνώμη πέτυχε τον σκοπό της.
Τουλάχιστον στους νοήμονες αυτού του πλανήτη.
Κάθε φορά που ακούω κακός κείμενα για το ΕΣΥ ή το ΙΚΑ ή άλλο ιατρικό παρατράγουδο, αυτόματα το μυαλό μου πάει στο όνομα ΑΜΑΛΙΑ.
Ασυναίσθητα και χωρίς κόπο.
Αυτό το οφείλω σε εσάς ,και στις κινητοποιήσεις που κάνατε τότε.
ΑΛΛΑ….. υπάρχει εδώ ένα ΑΛΛΑ.
Το λάστιχο τράβηξε πάρα πολύ .
Και όπως λέω
ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΡΑΒΑΣ ΕΝΑ ΛΑΣΤΙΧΟ,
ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΘΑ ΣΕ ΠΕΤΑΞΕΙ.
Η λήθη είναι τόσο κοντα πολλές φορές,
που όταν κάτι γίνετε καθημερινότητα,
δεν το καταλαβαίνεις…
ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ …..ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ.
Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με την αποχώρηση σου από το πανηγηράκι που πάει πλέον να στηθεί,
και από τους πάγκους με την πραμάτεια του ,
που προσπαθεί κανείς να πουλήσει
στην Μνήμη ΑΝΘΡΩΠΩΝ και ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.
Η συγνώμες δίνονται εν ζωή…..
για να μπορεί ο άλλος να την δεχτεί
η να την απορρίψει.
Και μία πρόταση για όσους ενδιαφέρονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να συνεχίσουν:
Φτιάξτε ένα διαδικτυακό «παρατηρητήριο για την υγεία» με οριζόντια οργάνωση και εθελοντική προσφορά όλων όσων ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν. Στελεχώστε το με γιατρούς και νοσηλευτές που θα προσφέρουν αφιλοκερδώς τις γνώσεις τους. Μαζέψτε πληροφορίες για συγκεκριμένες ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό. Δικτυωθείτε με τις τοπικές κοινωνίες και τους συλλόγους καρκινοπαθών και ασθενών. Βρείτε δικηγόρους που θα μπορέσουν να στηρίξουν καταγγελίες για φακελάκια και εγκληματικές αμέλειες σε δικαστήρια. Συνεργαστείτε με διεθνείς και εγχώριους φορείς που έχουν αφιερώσει δεκαετίες στον τομέα της βελτίωσης της υγείας. Τολμήστε να τα βάλετε με τις φαρμακοβιομηχανίες, τους υπουργούς και τους ιατρικούς συλλόγους.
Ξεχάστε τα μανιφέστα εξ ονόματος των μπλόγκερς ή οποιασδήποτε άλλης φανταστικής κοινότητας. Εγκαταλείψτε τις συλλογές υπογραφών, που το μόνο που κάνουν είναι να παρέχουν άφεση αμαρτιών με το πάτημα ενός κουμπιού.
Και αφήστε την Αμαλία ήσυχη.
Μου δίνεις μια άλλη εικόνα από αυτή που είχα (μην έχοντας παρατηρήσει πέρυσι την κίνηση από τόσο κοντά)… Χμμμ.
Όχι ότι μου φαίνεται απίθανο, γνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση…
mediabiz
Συμφωνούμε. Δε με ενοχλεί η καπήλευση της περσινής διαμαρτυρίας (στο κάτω-κάτω αρκετοί από αυτούς που «συνεχίζουν» όντως συμμετείχαν ενεργά τότε). Με ενοχλεί η νοοτροπία του να βλέπεις το δέντρο και να χάνεις το δάσος.
Το να επιμένουμε να συνδέουμε την Αμαλία με την όποια ξαναζεσταμένη κινητοποίηση δεν καταφέρνει ούτε να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, ούτε να τρομάξει τους υπεύθυνους, ούτε τίποτα. Μόνο να προσθέτει ένα ψευδεπίγραφο κύρος σε ανούσιες ασκήσεις διαδικτυακής επαναστατικότητας και να μετατρέπει το μαχητικό πνεύμα της Αμαλίας σε φτηνό μελόδραμα.
Στο παραπάνω σχόλιο κάνω μία πρόταση, βασισμένη στο μοντέλο του «Οικολογίου» (το οποίο λειτουργεί, έστω και οριακά). Όσοι θέλουν να την ακολουθήσουν, θα πετύχουν τους στόχους τους, αρκεί να αφιερώσουν μπόλικο χρόνο και μπόλικο πόνο. Διαφορετικά, τουλάχιστον ας πάψουν επιτέλους να γκρινιάζουν για το γεγονός ότι μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο κατάφεραν να μαζέψουν μόνο 700 υπογραφές. Δεν φταίει ούτε η μπλογκόσφαιρα γι’ αυτό, ούτε εγώ που «τους έβαλα τρικλοποδιά». Φταίει το γεγονός ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο χαζός όσο νομίζουν.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΟΥ ELIKA ΠΟΝΑΕΙ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ.
ΛΙΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ .
ΟΧΙ ΣΤΗΝ BLOGΟΣΦΑΙΡΑ ,
ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ .
ΕΚΕΙ ΕΞΩ…
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΤΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ.
ΛΙΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ …
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ…..ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ,ΣΤΙΣ ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΑΤΡΙΚΟ-ΔΗΚΗΓΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ Ή ΟΠΟΥ ΑΛΛΟΥ….
mediabiz
Δεν θέλει μόνο κόπο, θέλει και τρόπο. Και χρόνο. Και πόνο. Και γαμώτο.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να μιλήσουν. Που θέλουν και ξέρουν να βοηθήσουν. Αν τους προσεγγίσεις με τουπέ «είμαστε οι κίνηση φίλων της Αμαλίας και απαιτούμε» θα σε γράψουν και καλά θα σου κάνουν. Έχουν χιλιάδες Αμαλίες στα χέρια τους, και κάποιοι από αυτούς νοιάζονται να τις σώσουν. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που έχουν κάποιον δικό τους στο νοσοκομείο και τραβιούνται με τα φακελάκια και τις υπερχρεωμένες εξετάσεις. Χέστηκαν για το μανιφέστο σου αν δεν κάνεις κάτι για να τους βοηθήσεις. Ουσιαστικό.
Προφανώς δε μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάτι τέτοιο πριν από έναν χρόνο. Τώρα όμως;
Ποια είναι η θέση σου αν αρχίσει μια νέα συζήτηση για τα ζητήματα στο χώρο υγείας-πρόνοιας χωρίς την αναφορά στο όνομα της Αμαλίας Καλυβίνου;
Πιστεύεις πως θα είναι άστοχη/άσκοπη/άχρηστη;
Ξεκαθαρίζω πως η άποψή μου είναι πως όσοι προσπαθούν να ανακινήσουν το ζήτημα το κάνουν με έντιμες και σαφείς προθέσεις: δε βλέπω καπηλεία, ούτε υποκρισία.
Ξαναλέω ό,τι έχω πει και αλλού: η εικόνα της Α.Καλυβίνου επαναφέρει χωρίς πολλά λόγια στο μυαλό όλων μας-ακόμα κι όσων είμαστε μάλλον καινούριοι της blogόπιατσας- όλα τα δεινά, όλους τους ασθενείς, όλα όσα θα θέλαμε να αλλάξουν στο σύστημα υγείας. Δεν υπάρχει καν η σκέψη να γίνει παντιέρα κι έμβλημα ερήμην, απλώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια- και η μνήμη προτιμότερη από τη λήθη. Στη συνείδησή μας έχει εγγραφεί ως ένας άνθρωπος που τα είδε, τα είπε και τα πέρασε όλα. Αυτός είναι, για κάποιους από μας, ο λόγος που διατηρούμε τη μορφή της στο προσκήνιο. Και για όσους ήταν και πέρσι μέσα σ΄όλα αυτά θα πρέπει να τους αναγνωρίσεις το δικαίωμα να αναφερθούν στην προσωπικότητα και στην ιστορία ενός ανθρώπου με τον τρόπο που νομίζουν, εφ΄όσον γίνεται με σεβασμό. Κι εσύ κάνεις χρήση αυτού του δικαιώματος, άλλωστε.
Τέλος να υπενθυμίσω ότι το να γράφει κανείς στο βλογ του, να υπογράφει ό,τι κρίνει σκόπιμο, να συμμετέχει σε δικτυακές συζητήσεις, δεν αναιρεί την ενεργό του δράση στην τρισδιάστατη ζωή. Μάλλον την ενισχύει.
incontinentia
Σεβαστή η οπτική σου, όπως και σεβαστό το δικαίωμα του καθένα (ανεξάρτητα από το τι έκανε ή δεν έκανε πέρσι) να αναφέρει την Αμαλία και την ιστορία της. Ακόμα και χωρίς δόλο όμως, η εμμονή μας να μετατρέπουμε έναν οποιοδήποτε άνθρωπο που χάθηκε άδικα σε έμβλημα για τους δικούς μας αγώνες συνιστά καπήλευση. Ιδίως αν δεν έχουμε τη συγκατάθεση των δικών του ανθρώπων.
Την πρόταση μου την έκανα σε παραπάνω σχόλιο. Καθόλου άστοχη δεν είναι λοιπόν η συζήτηση για τον χώρο υγείας-πρόνοιας, με την προϋπόθεση ότι δεν θα παραμείνει απλή συζήτηση.
Η όλη φάση θυμίζει λίγο αυτό που έγινε με τις φωτιές. Όλοι ταράχτηκαν, πολλοί εξοργίστηκαν, μερικοί βγήκαν στους δρόμους, και ελάχιστοι ασχολήθηκαν όλο το χρόνο για να κάνουν κάτι. Τώρα που θα ξανακαούμε (αφού δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα για να αποτραπεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο), πάλι θα ξυπνήσουν όλοι και θ’ αρχίσουν να χτυπιούνται. Κάνουμε κύκλους όμως έτσι. Γι’ αυτό κάμποσα άτομα μαζευτήκαμε και φτιάξαμε το http://www.oikologio.gr/
Δεν ανήκει σε κανέναν και μπορούν να συνεισφέρουν όλοι. Ίσως σε κάποιους να μη φανεί αρκετό, αλλά αυτό οφείλεται μόνο και μόνο στο γεγονός ότι προτιμούν οι ίδιοι να απέχουν.
Αν λοιπόν πραγματικά νοιάζεστε, βρείτε λίγο χρόνο για να μας δώσετε ένα χεράκι. Ή να στήσετε μία αντίστοιχη (και καλύτερη ενδεχομένως) συλλογική οργάνωση για την υγεία. Δουλειά υπάρχει για όλους… (λεφτά μην περιμένετε να δείτε μόνο)
Αγαπητέ Νεφέλικα, στο πολιτικό σκέλος της ανάρτησής σου γενικά σύμφωνώ, θα έλεγα συνοπτικά ότι οι διαδικτυακές κινητοποιήσεις ενημέρωσης χρειάζονται τουλάχιστον σύνδεση με εξωδικτυακές κινητοποιήσεις, αν όχι αυτόνομη ανάληψη δράσης. Για τα γεγονότα ελπίζω ότι περιγράφεις με ψύχραιμη ειλικρίνεια αυτό που συνέβη ένα χρόνο πριν, όπως και ότι μεταφέρεις με ακρίβεια την επιθυμία της μητέρας της Αμαλίας.
ΟΜΩΣ το ύφος που επέλεξες σε αυτήν την ανάρτηση με την κυριαρχία του πρώτου ενικού προσώπου, αλλά και η πολεμική ρητορική του, για παράδειγμα στην περίοδο
«Σήμερα, βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που πριν από έναν χρόνο αποπειράθηκαν να μετατρέψουν μία άγνωστη σε λογότυπο των φιλοδοξιών τους, να πασχίζουν να μαζέψουν υπογραφές για κείμενα που απαιτούν μέτρα χωρίς όμως να εντοπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Βλέπω τους ίδιους μπλόγκερς που τότε κράτησαν αποστάσεις, να προσπαθούν να επαναφέρουν στη δημοσιότητα ένα φάντασμα για να κάνουν επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας. Μέχρι και μπλογκ με τίτλο “Αμαλία Καλυβίνου” άνοιξαν κάποιοι πρόσφατα. Με ποιό δικαίωμα;»
φοβάμαι ότι συσκοτίζει το δίκιο σου. Σε σχολιάζω σαν να μη σε ξέρω, με τα εργαλεία απλώς του προσεκτικού αναγνώστη. Αν η πρόθεσή σου είναι να ανοίξεις συζήτηση και να επηρεάσεις γόνιμα, φοβάμαι ότι δύσκολα θα το καταφέρεις.
άμμος
Ο καθένας είναι ελεύθερος να κρίνει όπως νομίζει. Αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι το ύφος και το περιεχόμενο του ποστ μου έχει ιδιοτελή κίνητρα, δικαίωμα τους. Το γεγονός παραμένει ότι η προσπάθεια ξεχειλώματος της περσινής κινητοποίησης είναι και θα παραμένει άγονη εφόσον δεν στηριχτεί σε εντελώς νέες βάσεις. Εκτός αν μας ενδιαφέρει να γελοιοποιήσουμε τη μνήμη της Αμαλίας για να γίνουμε θεσμικός παράγοντας. Δε λέω ότι αυτός είναι ο στόχος όσων προσπαθούν να δώσουν μια συνέχεια, απλά αυτή θα είναι η αναπόφευκτη κατάληξη. Χωρίς ουσία, χωρίς στόχους, χωρίς πολιτική υπόσταση.
Την επιθυμία της μητέρας της Αμαλίας τη μεταφέρω από τις επαφές που είχε κάνει μαζί της μία από τις κοπέλες της τότε ομάδας. Μπορεί η γυναίκα να έχει αλλάξει γνώμη και να θέλει να δει την κόρη της να ξαναζεί ως σύμβολο ακαθόριστων διαδικτυακών αγώνων. Ρωτήστε την.
Για τους μεγαλοπιασμένους μπλόγκερς και τους κατά φαντασία ηγεμονίσκους συλλογικών προσπαθειών που ξεφούσκωσαν, θα μου επιτρέψεις να έχω την άποψη μου. Υποκειμενική ίσως, αλλά στηριγμένη σε γεγονότα.
Οφείλω επίσης να προσθέσω μετά από μια σύντομη περιδιάβαση στα μπλογκ που ασχολούνται ενεργά με το ζήτημα, ότι βάλλεις εναντίον δικαίων και αδίκων, πέφοντας στη ρητορική παγίδα που επικρίνεις: αν το πολύ γενικά και αφηρημένα κείμενα για την υγεία δεν προσφέρουν κάτι, σε τι συνεισφέρει ένα κείμενο γενικής πολεμικής;
Διαβάζοντας την απάντησή σου στο πρώτο σχόλιό μου: δε σου αποδίδω ιδιοτελή κίνητρα, γενικά με αηδιάζουν οι δίκες προθέσεων. Σου γράφω όμως ότι ο τρόπος που επιλέγεις να συμμετάσχεις στη συζήτηση είναι αναποτελεσματικός. Όπως το λες όμως κι εσύ, καθένας είναι ελεύθερος να κρίνει (και να γράφει) όπως νομίζει.
άμμος
Προκειμένου να μην είναι ένα «κείμενο γενικής πολεμικής» (εφόσον έτσι το είδες κι ενδεχομένως έχεις δίκιο), ανέβασα ένα update με μία πρόταση για το ποιά θα μπορούσε να είναι μία πιθανή και αποτελεσματική συνέχεια. Που θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό μάλιστα. Μην τολμήσει μόνο κανείς να μου πει ότι ένα τέτοιο πείραμα είναι ανέφικτο, γιατί συμβαίνει ήδη με σχετική επιτυχία εδώ και δέκα μήνες (στον τομέα του περιβάλλοντος). Χωρίς καπελώματα.
Λύσεις υπάρχουν, διάθεση για συμμετοχή επίσης. Αυτό που δεν φαίνεται να υπάρχει είναι υπομονή να ξοδέψουμε χρόνο, ενέργεια και φαιά ουσία, να επενδύσουμε συναισθηματικά ή ακόμα και χρηματικά, να σπάσουμε τα μούτρα μας ξανά και ξανά, χωρίς κανείς να μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα δούμε αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό είμαι τόσο προκλητικός Κώστα μου. Γιατί ενώ παριστάνουμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, στην πραγματικότητα το μόνο που μας νοιάζει είναι το πώς θα φανούμε εμείς καλοί. Ακόμα κι αν κρυβόμαστε πίσω από ψευδώνυμα.
συμφωνώ απόλυτα.
ίσως, όντας λίγο διορατική, δεν είχα συμμετάσχει τότε.
Κροτ,
μπορεί εσύ να ήσουν διορατική τότε κι εγώ να μην ήμουν. Μπορεί όμως να έκανες και λάθος που δεν συμμετείχες, καθώς πιθανόν θα επηρέαζες την τροπή των πραγμάτων προς μία άλλη κατεύθυνση. Πραγματικά, δεν ξέρω – αν και νομίζω ότι καλά κάναμε και στήσαμε όλη αυτή την κινητοποίηση τότε. Μετά τι έγινε είναι το θέμα…
Στο μεταξύ όμως, συνέβησαν πολλά. Και η διαμαρτυρία της Αμαλίας σίγουρα έπαιξε κι αυτή το ρόλο της. Τα μπλογκς βγήκαν από την αφάνεια και την ομφαλοσκόπηση, πολλαπλασιάστηκαν, ακόμα και εξευτελίστηκαν. Οι ανεξάρτητες πρωτοβουλίες πολιτών που διεκδικούν καλύτερη υγεία, καλύτερο περιβάλλον, καλύτερο οτιδήποτε, πλήθυναν και δυνάμωσαν. Προέκυψαν νέοι όροι στο πολιτικό σκηνικό, κάποιοι αποδείχτηκαν φούσκες, κάποιοι πάλι όχι.
Το μόνο για το οποίο είμαι απόλυτος, είναι ότι η προσωπολατρεία δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Από τη στιγμή που το ζήτημα της υγείας είναι στη βάση του πολιτικό (με την ευρύτερη δυνατή έννοια), κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να οικειοποιείται τη μνήμη της Αμαλίας για τους αγώνες του, τη στιγμή που δε γνωρίζουμε καν τι ψήφιζε η κοπέλα.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι μένουν στο πρωταρχικό συναίσθημα και δυσκολεύονται να δουν παραπέρα.
Και κάτι ακόμα:
Διευκρινίζω ότι δεν έχω καμία διάθεση να αναμιχθώ σε οποιαδήποτε κίνηση αφορά την υγεία, πόσο μάλλον να αποπειραθώ να την καπελώσω (αν και νομίζω ότι έχω αποδείξει πως δεν είναι αυτές οι προθέσεις μου). Όχι γιατί μου αρκεί η συμμετοχή μου στην περσινή κινητοποίηση, ούτε γιατί έπαψε να με ενδιαφέρει ο τομέας της υγείας και της πρόνοιας. Αλλά γιατί δεν προλαβαίνω.
Ασχολούμαι ήδη ενεργά και ισότιμα με μία σημαντική συλλογική προσπάθεια, στην οποία έχω συνεισφέρει λιγότερο απ’ όσο ενδεχομένως μπορούσα, αλλά χαίρομαι γιατί είναι πραγματικά αυτο-οργανωμένη, δημοκρατική και (στο μέτρο του δυνατού) αποτελεσματική. Δυστυχώς, παραμένουμε λίγοι και παλεύουμε με τερατώδη μεγέθη προβλημάτων. Δεν το βάζουμε κάτω όμως…
Έλικα, τους λόγους για τους οποίους δεν είχα συμμετάσχει, τους είχα εξηγήσει σε ποστ που είχα ανεβάσει εκείνη την ημέρα, όπερ αποτελεί -κρίνοντας το πλέον in perspective- μια μορφή «αντισυμμετοχής». Δεν έχει νόημα η παρελθοντολογία, έτσι κι αλλιώς και κακώς την άρχισα κιόλας.
Από την άλλη, αληθινά δεν πιστέυω πως κινήσεις όπως συλλογές υπογραφών, μαζικά ποστ και άλλα συναφή μπορούν να φέρουν καποιο αξιόλογο αποτέλεσμα, πλην της δημοσιοποίησης ίσως.
Εν προκειμένω, η δημοσιοποίηση ίσχυε ήδη: και ποιος δεν γνωρίζει εν Ελλάδι το τεράστιο θέμα στον τομέα της υγείας; Και ποιος δεν έχει κληθεί να δώσει φακελάκι;
Όπως και να’χει, δεν διεκδικώ εύσημα διορατικότητας, απλώς ελπίζω να υπάρξει έστω ένα διδακτικό αποτέλεσμα από όλο αυτό.
Σε ποια συλλογική προσπάθεια συμμετέχεις;
Κροτ,
στο Οικολόγιο, το οποίο δεν θα πάψω να διαφημίζω, καθώς αποτελεί παράδειγμα για το τι μπορούν να κάνουν κάποιοι άνθρωποι όταν είναι αποφασισμένοι, ενωμένοι και ισότιμοι μεταξύ τους. Σε καμία περίπτωση δεν είναι «δικό μου», ούτε καν θεωρώ ότι έχω συνεισφέρει όσο θα μπορούσα. Αλλά είναι ένα βήμα για να μαζευτούν χρήσιμες πληροφορίες, να δικτυωθούν εθελοντές κι οργανώσεις, να συμμετάσχει όποιος θέλει σε δράσεις και εκδηλώσεις, να γίνει διάλογος για όλα τα θέματα που αφορούν το περιβάλλον, και πολλά άλλα. Κατά καιρούς, ανεβάζω και σχετικά ποστ για την εξέλιξή του.
Ρίξε μια ματιά, και σε περίπτωση που ενδιαφέρεσαι, γίνε μέλος. Χρειαζόμαστε βοήθεια κι οι φωτιές πλησιάζουν.
Κι επειδή η 1η Ιουνίου πλησιάζει, κάντε όλοι σας ό,τι καταλαβαίνετε. Από τη στιγμή που κάποιος ή κάποιοι αρκούνται να αφιερώσουν ένα ποστ στη μνήμη της Αμαλίας, να υπενθυμίσουν την ιστορία της, να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός ότι τίποτα δεν άλλαξε έκτοτε ή έστω να συμβάλλουν με ένα link να ξανανέβει το μπλογκ της στις πρώτες θέσεις των aggregators για να διαβαστεί από όσους περισσότερους γίνεται, έχει καλώς. Ακόμα καλύτερο θα ήταν να οργανωθεί μία συλλογική και μακροπρόθεσμη προσπάθεια για να καταγραφούν και να καταπολεμηθούν όλα τα κακώς κείμενα στο χώρο της υγείας-πρόνοιας. Χωρίς αναφορά στην Αμαλία όμως, καθώς κάτι τέτοιο συνεπάγεται ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση, με την οποία μπορεί να μη συμφωνούσε η ίδια.
Οτιδήποτε άλλο επιχειρεί να συνδέσει την Αμαλία Καλυβίνου ή την περσινή κινητοποίηση που οργανώθηκε από χιλιάδες ανθρώπους προς τιμήν της με αμετροεπή μανιφέστα που εκπροσωπούν ολιγομελείς κλίκες και τους ευκαιριακούς χειροκροτητές τους, είναι απλά προσβολή νεκρού και τίποτα παραπάνω.
Όσο για τις συκοφαντίες που προσάπτουν κάποιοι σε μένα, μάτια και μυαλό για να κρίνετε από μόνοι σας έχετε όλοι.
ygeiologio.gr ?
Δυστυχώς πολλοί απλά μπαίνουν στο εκάστωτε facebook group ή απλά κάνουν κλικ στην υπογραφή όπως είπε και ο Nefelikas… Από εκεί και πέρα είναι μακρύς ο δρόμος αλλά το ζητούμενο πολλές φορές είναι ο εξορκισμός των τύψεων παρά η λύση, λυπηρό αλλά αληθινό
Μιλάς για «εκμετάλλευση» του ονόματός της Αμαλίας.
Κάποιοι μίλησαν για «καπήλευση».
Ένας βλάκας έγραψε για «μίμηση συναισθήματος»
Κρίνετε και δικάστε τις προθέσεις μας.
Δεν μας αφορά.
Αυτό που μας αφορά είναι αυτό που έγραψε η ίδια η
Αμαλία:
«για να έχει νόημα αυτό που κάνω, πρέπει να το διαβάσουν όσο το δυνατό περισσότεροι γιατροί ή φοιτητές της ιατρικής ακόμη καλύτερα.Αυτοί έχουν περισσότερες ελπίδες να “πάρουν” κάτι από αυτή την αθλιότητα που έζησα….»
Την μαρτυρία της προωθούμε…
Kαι θα την προωθούμε.
Έστω και επετειακά.
Τα υπόλοιπα τα χαρίζουμε στους δικαστές των προθέσεων και των συναισθημάτων μας.
Νισάφι πια!
Αγαπητέ Allu,
αν διάβαζες το τελευταίο μου σχόλιο θα αντιλαμβανόσουν ότι οι επικρίσεις μου δεν αφορούν εσένα και την πρωτοβουλία σου να ξαναβρεθεί το malpractice στην 1η θέση (άλλωστε, το link μου το έβαλα κι εγώ), ούτε να αφιερωθεί το «ιδιογράφως» στη μνήμη της Αμαλίας. Βεβαίως, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις κατά πόσο αυτού του είδους οι επετειακές κινήσεις αρκούν για να γίνει κάτι ουσιαστικό για τον τομέα της υγείας. Ωστόσο, δε μπορώ και δεν θέλω να δικάσω κανέναν επειδή προσπαθεί να υπενθυμίσει στον κόσμο την ιστορία της Αμαλίας.
Είναι τελείως άλλο πράγμα όμως να κομπάζουν κάποιοι σε πρώτο πληθυντικό «Συνεχίζουμε» και να μην έχουν κάνει τίποτα όλο το χρόνο για να δικαιώσουν το σύνθημα τους (πέρα από το να επαναδιατυπώσουν ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε παντού πέρσι για να μαζέψουν ελάχιστες υπογραφές). Το να εμφανίζονται σαν συνεχιστές, φίλοι, κίνημα των μπλόγκερς ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο πέντε άνθρωποι που κάποτε συμμετείχαν μαζί με χιλιάδες άλλους σε μία διαδικτυακή κινητοποίηση, μόνο σαν καπήλευση ή κακόγουστο αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί. Το να ανοίγουν μπλογκς ή οτιδήποτε άλλο με τίτλο το όνομα της αδικοχαμένης Αμαλίας (χωρίς καμία συγκατάθεση από την οικογένεια της), επίσης είναι άκομψο και επικίνδυνο να οδηγήσει σε φαινόμενα τύπου «Αμαλία ΜΛ» και «ΜΛ Αμαλία». Δε νομίζω ότι κάτι τέτοιο εξυπηρετεί τίποτα πέρα από την αυτοπροβολή όσων ξαφνικά θυμήθηκαν ότι υπάρχει μια δυναμική γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Και απέναντι σε τέτοιες ιδιοτελείς στάσεις (και όχι απλά προθέσεις) καμία κατηγορία δεν είναι τόσο σκληρή όσο θα πρεπε.
Υ.Γ. Επειδή βρίσκομαι εκτός Αθηνών, δυσκολεύομαι να απαντήσω σε περισσότερα σχόλια.
Με την ενημέρωση θα συμφωνήσω κι εγώ. Ωστόσο, όταν κλήθηκα να υπογράψω το αρνήθηκα επειδή μία τέτοια κίνηση είναι απλά και μόνο επετειακή.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΜΑΔΙΚΑ POSTS ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ…ΡΕ ΔΕΝ ΓΑΜΙΕΣΤΕ ΝΑ ΑΣΠΡΙΣΕΤΕ;;;Η ΤΥΠΟΛΑΤΡΙΑ ΕΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ ΜΕ ΣΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΣΑΣ…
1η Ιουνιου σημερα και ξεφυτρωνουν
το ενα μετα το αλλο τα ομαδικα post υποκρισιας,
αναφορικα με τα φακελακια και το θεμα του καρκινου,
στα Ελληνικα blogs…
Ποσοι απο εσας ρε ΒΛΑΚΕΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ
ανεβασατε καθ’ολη τη διαρκεια του χρονου,
εστω και ενα post αναφορικα με τα προβληματα
που αντιμετοπιζουν στις μερες
οι καρκινοπαθεις στην Ελλαδα;;;
Ποσοι απο εσας γραψατε για τα φακελακια
και για τις αθλιες συνθηκες
του Εθνικου Συστηματος Υγειας;
Ποσοι απο εσας γραψατε για θανατους παιδιων
και καρκινοπαθων,εξαιτιας της ελλειψης
μηχανιματων και ιατρικου προσωπικου;
Ποσοι;;;
Το μονο μου ξερετε ειναι να δημοσιευεται banners
και να μαζευεται υπογραφες
οι οποιες δεν θα φτασουν πουθενα…ποτε…
Ετσι…απλα,για να εχετε καλα με τον εαυτο σας…
και για να γουσταρετε με το ολο νταβαντουρι…
Η κλαψομουνιαση
και τα κροκοδειλια δακρυα δεν οδηγουν πουθενα…
Διαβαστε στα παρακατω links…
αυτα τα οποια,κανεις απο εσας που δημοσιευεται σημερα
ομαδικα post,
με αφορμη τον ενα χρονο
απο το θανατο της Αμαλιας….
δεν γραψατε και ομως συνεβησαν,
καθ’ολη τη διαρκεια του χρονου.
Εαν για καποιος σημερα δεν ειμαι αρεστος…
ειλικρινα,στ’αρχιδια μου…
Νεφέλικα, respect για το κείμενό σου αυτό.
Έχω την πεποίθηση ότι ο κόσμος ίσως μπορεί να αλλάξει με δικτυακές κινητοποιήσεις -που θα οδηγήσουν σε μαζικές ενέργειες in real life, αλλά όχι στην Ελλάδα. Ή ίσως όχι ακόμα εδώ όπου το τοπίο δεν είναι αρκετά αχανές ώστε η κάθε ρούλα να εξαφανίζεται από το γενικό πλάνο και να μη σπιλώνει μια σεβαστή προσπάθεια.
Συνεπώς, θεωρώ όλα αυτά με τις εκ των υστέρων αφιερώσεις λευκωμάτων και τη λίστα του sync, σαχλαμάρες στην καλύτερη. Στη χειρότερη, έναν πολιτικά ορθό τρόπο για να παίζουν με τα λυνξ τους οι αργόσχολοι, κ΄νοντας το «χρέος τους» και δίνοντας τροφή σε φίλους τους, δημοσιογράφους εφημερίδων.
«σχεδόν κανένας από τους τότε δημοφιλείς και πεπειραμένους μπλόγκερς δεν ανακατεύτηκε στην όλη διαδικασία, ενδεχομένως γιατί προείχε η ασφάλεια της προσωπικής τους υστεροφημίας σε περίπτωση αποτυχίας του όλου εγχειρήματος»
Επειδή σε αυτή την περίπτωση αναφέρεσαι ενδεχομένως και σε μένα, να απαντήσω ότι όταν είδα να περιπαίζουν κάποιοι την μνήμη της Αμαλίας με «μπλογκοπαίχνιδα», οργίστηκα και αποφάσισα να μην κάνω τίποτα. Εύκολο είναι να ρητορεύεις, δύσκολο είναι να πράττεις. Και δεν είμαι δα η Μαριάννα Βαρδινογιάννη να φωνάζω τι κάνω κι εγώ και πόσο καλός και φιλάνθρωπος μπλόγκερ είμαι. Προτιμώ την ουσία από τα κροκοδείλια δάκρυα.
Είδες μόνος σου Νεφέλικα πόσοι μίλησαν σε κείνη τη mail-λίστα και πόσοι τελικά ακολούθησαν όταν ταυτόχρονα είδαν το κύμα «εικονικής λύπης» που εκφραζόταν με ανούσια «παιχνιδάκια». Τυχαίο;
Λίγη αξιοπρέπεια στη μνήμη της Αμαλίας, και η δική μου σιωπή ήταν η αντίθετη ακριβώς περσινή συμμετοχή μου.
Τα καπελώματα και οι «παιχνιδίστικες λύπες» να πάρουν τέλος επιτέλους.
Σόρρυ για το ύφος μου.
Και τονίζω, δεν είναι θέμα υστεροφημίας, αλλά ταπεινότητας και αξιοπρέπειας. Αρκετά σκυλεύτηκε η Αμαλία.
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η 1η ΙΟΥΝΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ BANNERS ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΝΩΝΥΜΟΙ! ☤
Επέστρεψα.
panosjee
Θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Όρεξη να ‘χει κανείς και χρόνο να αφιερώσει.
Δείμος του πολίτη
Συμφωνούμε. Όταν κάτι μετατρέπεται σε επέτειο, αποδυναμώνεται η αξία του και -κυρίως- αμβλύνεται η αιχμή του.
ΠΡΕΖΑ TV
Αντί να γεμίζεις όποιο μπλογκ βρεις με copy-paste περιττώματα, μπες τουλάχιστον στον κόπο να διαβάζεις τι λένε τα κείμενα. Διαφορετικά, είσαι ακριβώς αυτό που ο ίδιος καταγγέλεις. Θα μου πεις, ποτέ δε φάνηκε να σε νοιάζει κάτι τέτοιο…
Mantalena Parianos
Ίσως παραείσαι σκληρή απέναντι σε κινήσεις που – αν μη τι άλλο – είναι καλοπροαίρετες. Κατά τ’ άλλα, έχεις δίκιο στη λογική που εκφράζεις. Με το να ξεπλένουμε τις ενοχές μας με ένα κλικ δεν κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, ούτε γινόμαστε εμείς ανώτεροι άνθρωποι.
JustAnotherGoneOff
Όταν μιλάω για «φτασμένους» μπλόγκερς που κράτησαν αποστάσεις από την περσινή διαδικασία, αναφέρομαι σε εκείνους που αργότερα έσπευσαν να συνδεθούν μαζί της (κάποιοι είχαν βγει και στην τηλεόραση μάλιστα για να αναλύσουν το φαινόμενο), ή αποφάσισαν να προσκολληθούν στο όνομα της Αμαλίας μόλις φέτος για να προβληθούν.
Από κει και πέρα, η περσινή κινητοποίηση δεν είχε το χαρακτήρα μπλογκοπαίχνιδου, ούτε περιοριζόταν στην έκφραση «εικονικής λύπης». Αν και απ’ ό,τι φαίνεται, λίγοι ήταν αυτοί που το συνειδητοποίησαν. Στο ότι (εκ των υστέρων) σκυλεύτηκε η Αμαλία, θα συμφωνήσω. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που μετανιώνω για τον δικό μου ρόλο σ’ αυτή την ιστορία. Άλλες ήταν οι προθέσεις μου και δυστυχώς δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε την υποστήριξη για να διασφαλίσω ότι το πράγμα δεν θα κατέληγε πανηγύρι.
Τα 15′ του Γουορχολ
Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο. Αν και η αλήθεια είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί δεν αποπειράθηκαν να κάνουν καριέρα μέσω της Αμαλίας. Προς τιμήν τους.
Και τώρα που πέρασε η 1η Ιουνίου, τι έγινε; Τσακωθήκαμε μεταξύ μας, έγραψε μία εφημερίδα ένα σχετικό άρθρο, διπλασιάστηκαν οι ελάχιστες υπογραφές για ένα αόριστο κείμενο, ξαναμπήκε το μπλογκ της Αμαλίας στα 100 δημοφιλέστερα του sync, άντε και να πήγαν κάποιοι να δώσουν αίμα (λες και χρειάζεται επέτειος για να κάνεις κάτι τέτοιο). Τα φώτα έσβησαν, του χρόνου πάλι. Θα στήσουμε και πάγκους για να πουλάμε πασατέμπο έτσι όπως πάμε. Ξεφτίλα…
Όσοι ακόμα πιστεύετε ότι το διαδίκτυο (κι όχι μόνο τα μπλογκς) μπορεί να παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης ή στην τροπή των πολιτικών εξελίξεων, καιρός να καταλάβετε ότι δεν αρκεί ούτε μια επέτειος ούτε μια δημόσια προτροπή για να συμβεί κάτι τέτοιο. Και σίγουρα όχι ένας μάρτυρας-εικόνισμα. Χρειάζεται πολλή και συλλογική δουλειά, δημοκρατικός διάλογος, μπόλικος χρόνος και ξεκάθαροι στόχοι. Όχι για να σώσουμε τον κόσμο (ποιοί είμαστε «εμείς» στο κάτω-κάτω; ), αλλά για να κάνουμε ένα μικρό βήμα για κάτι καλύτερο. Συντονισμένα, ισότιμα, δημόσια.
Οι υπόλοιποι, μπορείτε να συνεχίσετε να κραυγάζετε για το πόσο τίμιες ή ανέντιμες είναι οι προθέσεις πίσω από κάθε ανώδυνη άσκηση διαδικτυακής επίδειξης ευαισθησίας. Να πατάτε ένα κλικ για να νιώσετε αγνοί κι αμόλυντοι, ή να κάνετε copy-paste τη χολή που κρύβει η κομπλεξική ψυχούλα σας για να νιώσετε ανώτεροι. Στην καλύτερη, να απέχετε και να συνεχίσετε να ασχολείστε με ό,τι γουστάρετε. Άλλωστε, κανείς δεν σας υποχρεώνει να κάνετε κάτι διαφορετικό…