ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΡΙΣΗΣ

Πρώτα απ’ όλα, δεν είμαι εκεί μαζί σας κι άρα δεν μπορώ να κρίνω τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει στις πλατείες και στις γειτονιές. Εξακολουθώ να είμαι ένας από εσάς όμως. Εξακολουθώ να συμπάσχω από απόσταση, να αφουγκράζομαι κλίμα και να συνθέτω αφηγήσεις. Από το Facebook, το Twitter, το YouTube, το Skype και φυσικά τον παλμό της μπλογκόσφαιρας. Αυτής που έχει απομείνει κι αυτής που ήρθε να την εκθρονίσει.

Εκθρόνιση μάγκες. Αυτή νομίζω ότι είναι η λέξη που ψάχνετε τόσο καιρό. Πολλοί και διάφοροι αγανακτισμένοι συσπειρώνονται και προσπαθούν να εκθρονίσουν έναν γόνο δυναστείας που έχει πλέον φάει τα ψωμιά της (και μερικά γουρουνόπουλα για γαρνιτούρα). Μαζί με τον γόνο, απειλούνται με έξωση και όλοι οι βαρώνοι, αυλικοί και αυλοκόλακες που τον πλαισιώνουν. Το παλάτι. Ή το νεοφεουδαρχικό σύστημα αν προτιμάτε – πακέτο με την ανελεύθερη αγορά και την τηλεδημοκρατία που ως γνωστόν δεν γνωρίζει αδιέξοδα. Τον πούλο, καιρός να αντικατασταθεί κι αυτή από μία πραγματική δημοκρατία. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό κι όσο επικίνδυνη κι αν είναι μια τέτοια μετάβαση.

Οι αγανακτισμένοι λένε ότι θέλουν να στείλουν όλους τους φορείς εξουσίας στο σπίτι τους ή στη φυλακή (που και πάλι αποτελεί σαφέστατη βελτίωση σε σχέση με τη γκιλοτίνα που ήταν της μόδας κάποτε). Οι αγανακτισμένοι θέλουν να φύγουν κάποιοι, αλλά δεν επιθυμούν να έρθουν κάποιοι άλλοι στη θέση τους. Οι αγανακτισμένοι θέλουν να φύγουν όλοι, να τους αφήσουν στην ησυχία τους και να τα καταφέρουν εκείνοι μόνοι τους να μαζέψουν τα σπασμένα. Όλοι μαζί, χωρίς ιδεολογικές και μικροπολιτικές αγκυλώσεις. Χωρίς καν θεσμική εκπροσώπηση. Θεωρητικά, έχουν μια ελάχιστη πιθανότητα να το πετύχουν. Μόνο που αν το πραγματοποιήσουν αυτό σε κλίμακα χώρας, παίζει να είναι οι πρωτοπόροι ενός θαυμαστού καινούργιου κόσμου που θα σημαδέψει την ιστορία της ανθρωπότητας για αιώνες. Προς το παρόν, η σύγχυση που αποπνέει το όλο υπό διαμόρφωση κίνημα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να ελπίζει κανείς κάτι τέτοιο.

Για να προσγειωθούμε λίγο λοιπόν, πες ότι μαζευόμαστε και τους στρώνουμε όλους στο κυνήγι. Βουλευτές, κομματάρχες, τραπεζίτες, καναλάρχες και άλλους ανώμαλους. Και πες ότι αυτό είναι ΟΚ, κι ας παίρνει η μπάλα της συλλογικής ευθύνης ένοχους και λιγότερο ένοχους εξίσου (αθώοι δεν παίζουν εδώ που τα λέμε στις παραπάνω κατηγορίες). Και πες ότι είναι λογικό και δίκαιο το να μείνουν στο απυρόβλητο όλοι οι μικρομεσαίοι θιασώτες των πελατειακών συναλλαγών και της καθημερινής λαμογιάς. Και πες ότι για κάποιο περίεργο λόγο δεν τα κάνουν όλα μπάχαλο οι προβοκάτορες, δεν μας πυροβολούν οι μπράβοι της εξουσίας στο ψαχνό, ή ότι ακόμα κι αν το κάνουν εμείς δε μασάμε και παραμένουμε στους δρόμους. Και πες ότι εκθρονίζεται τελικά ο γόνος και φεύγει με ελικόπτερο, αδειάζει η Βουλή, σιωπούν τα κανάλια και μένουμε εμείς, οι μετανάστες και το χρέος. Τι κάνουμε;

Για αρχή, κρατάμε μακριά τους φασίστες. Όλοι την αγαπάμε την Ελλάδα μας και τι ωραία που βουρκώσαμε με το γαμώτο της Πατουλίδου και την τιάρα του Καραγκούνη, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι τα χίλια κακά της μοίρας μας οφείλονται σε συνωμοσία Τούρκων, Εβραίων και Αφγανών στα Πατήσια. Και το να κυνηγάμε οποιονδήποτε κραδαίνοντας αλυσοπρίονο δεν βοηθάει στο να αναβιώσουμε την ξεθωριασμένη αίγλη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Ο οποίος ουδέποτε υπήρξε τέλειος άλλωστε, άσε που στο μεγαλύτερο μέρος του δεν υπήρξε καν δημοκρατικός.

Στη συνέχεια, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην επικρατήσει το know how του αριστερού και αναρχοαυτόνομου χώρου, που υποτίθεται ότι ξέρει από συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα και τα ρέστα. Αν ήξεραν τόσο καλά όσο λένε, η επανάσταση θα είχε γίνει καιρό τώρα, η αριστερά θα ήταν ενωμένη και οι μπάτσοι θα ήταν με το μέρος μας. Δεν θα μαζευόμασταν τρεις κι ο κούκος για να διυλίζουμε ιδεολογικούς κώνωπες, να κατεβαίνουμε σε μίζερες πορείες χώρια και μετά να τρώμε τζάμπα δακρυγόνα μέχρι να λουφάξουμε. Και δεν θα δίναμε το δικαίωμα σε κανέναν καριόλη να μας κλέβει, να μας δέρνει και να μας λέει και δολοφόνους από πάνω. Σόρι κιόλας.

Αφήνουμε όλες τις απόψεις να εκφραστούν και κοιτάζουμε να κρατήσουμε την ουσία του προβληματισμού τους κι όχι την κούφια συνθηματολογία τους. Κρατάμε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με αντίστοιχα κινήματα σε άλλες χώρες – όχι απλά επειδή χρειαζόμαστε τη συμπαράσταση τους αλλά επειδή χρειάζονται κι εκείνοι τη δική μας. Απορρίπτουμε τις διχαστικές υπεραπλουστεύσεις και προκαταλήψεις. Κανείς δεν κατέχει τη μία και μοναδική αλήθεια που θα δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν καν διατυπωθεί.  Και πρέπει να είναι κανείς τελείως ηλίθιος για να πιστεύει ότι υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις εδώ που φτάσαμε.

Ισοτιμία, ανεξαρτησία κι αλληλοσεβασμός λοιπόν. Και μπόλικη αλληλεγγύη. Για αρχή. Το επόμενο στάδιο είναι να προσδιορίσουμε τους κύριους στόχους και τις άμεσες προτεραιότητες.

Το μαγαζί πρέπει να λειτουργήσει, έστω και εθελοντικά. Κανείς πεινασμένος, κανείς εξαθλιωμένος, κανείς αβοήθητος. Κανείς μόνος. Με τα νοσοκομεία θα  υπάρξει πρόβλημα, το ίδιο και με συγκοινωνίες, ρεύμα, σχολεία και πολλές άλλες βασικές υπηρεσίες και υποδομές. Οι οποίες χρειάζονται τεχνογνωσία και χρήματα για να λειτουργήσουν, είτε ανήκουν στο κράτος είτε σε ιδιώτες. Κακά τα ψέματα. Μπορεί να νομίζουμε ότι ξέρουμε ποιοι έχουν βουτήξει τα λεφτά (που κάποτε υπήρξαν), αλλά μέχρι να βρούμε τρόπο να τους τα πάρουμε πίσω θα πρέπει να συμπαρασταθούμε έμπρακτα ο ένας στον άλλον για να επιβιώσουμε. Κι όχι απλά να εμμένουμε σε όσα θεωρούμε κεκτημένα και να καταγγέλουμε όποιον βρούμε μπροστά μας μέχρι να διασπαστούμε και να ηττηθούμε.

Η οικονομία προφανώς δεν θα μπορεί πια να στηρίζεται στις ίδιες βάσεις, αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος να ξεσηκωθεί κανείς. Κι εννοείται ότι αν ξαφνικά πάρει τηλέφωνο η Μέρκελ στου Μαξίμου και το σηκώσει κάποιος τυχαίος αγανακτισμένος θα του το κλείσει στα μούτρα. Άρα; Ρήξεις. Ριζοσπαστικές και τολμηρές λύσεις, που αν τελικά αποδειχτούν λανθασμένες πιθανόν να είναι μοιραίες για όλους μας. Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιες ακριβώς πρέπει να είναι αυτές. Ούτε εσείς. Πληροφορηθείτε καλά λοιπόν κι επιλέξτε με σύνεση. Μην υιοθετείτε απερίσκεπτα οτιδήποτε ακούγεται βολικό κι επαρκώς διατυπωμένο. Έτσι την πατούσαμε τόσα χρόνια και μας κυβερνούσαν ιλουστρασιόν μπροσούρες χωρίς αντίκρυσμα.

Πριν προβείτε σε οποιαδήποτε κίνηση όμως, καθαρίστε τη θολούρα της παραπληροφόρησης παρακαλώ. Μην πατάτε “like” και αναδημοσιεύετε την κάθε αστήριχτη μπαρούφα που διαβάζετε στο ίντερνετ. Κλείστε την τηλεόραση κι από εφημερίδες μην ξανανοίξετε ούτε αθλητική. Έλεος δηλαδή, ούτε στα παραμύθια δεν έχει τόσους δράκους. Σφάξτε τους, έναν-έναν ή μαζικά. Εξαφανίστε τον θόρυβο ευφάνταστης ημιμάθειας και καραμπινάτης προπαγάνδας. Όχι με βία και λογοκρισία, αλλά με απλά, κατανοητά και αδιάσειστα πειστήρια. Που θα προέρχονται από ανοιχτή, ελεύθερη και μαζική διαβούλευση.

Μοιραστείτε. Αγαθά, υπηρεσίες, σκοτούρες, ευθύνες, σκέψεις. Κοινότητα αυτό υποτίθεται ότι σημαίνει άλλωστε, το να είσαι μαζί με άλλους και να μοιράζεστε κάποια πράγματα. Διαμοιράστε επίσης, έτσι ώστε να είναι πολλοί και διαφορετικοί αυτοί που θα αναλάβουν να βγάλουν άκρη με κάθε τομέα. Και καλά θα κάνουν να είναι και σχετικοί με το εκάστοτε αντικείμενο, αν και κανείς δεν δικαιούται πλέον να φέρει τον τίτλο της αυθεντίας. Κανείς δεν δικαιούται να είναι υπεράνω αμφισβήτησης. Ποτέ ξανά.

Ονειρευτείτε. Μια κοινωνία που ζει σε αρμονία με το φυσικό της περιβάλλον και προστατεύει όλα τα παιδιά της αντί να τα κατασπαράζει. Μια κοινωνία με θεσμούς που λειτουργούν ανεξάρτητα από μεγάλα και μικρά συμφέροντα. Μια κοινωνία χωρίς ηγεμόνες και προνομιούχες κλίκες. Μια κοινωνία πραγματικά αμεσοδημοκρατική, αληθινά δίκαιη και ουσιαστικά ανθρώπινη. Μια κοινωνία πολιτισμένη.

Αγαπήστε κι αγαπηθείτε. Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται λίγο χίπικο αυτό (ή λίγο χριστιανικό, που κατά βάθος είναι το ίδιο πράγμα). Έλα όμως που ισχύει. Χωρίς αγάπη, όσες γλώσσες και να μιλάς, όσες γνώσεις και να έχεις κι όση πίστη και να σου περισσεύει, δεν είσαι τίποτα φιλαράκο. Γιατί χωρίς αγάπη είσαι μόνος. Κλεισμένος στο σπιτάκι σου, γυμνός και ζαρωμένος απέναντι σ’ ένα φωτεινό κουτί που τσιρίζει για να σε τρομοκρατήσει και να σε ποτίσει με μίσος. Χωρίς αγάπη είσαι μαλάκας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Σήκω, ντύσου και βγες έξω. Θα συναντήσεις κι άλλους σαν κι εσένα. Πολλούς τους γνωρίζεις ήδη. Μόλις τους δεις, αγκάλιασε τους.

——————————————————–

Υ.Γ. Ο μοναδικός λόγος που κάποια καθεστωτικά μέσα εμφανίζονται υποστηρικτικά απέναντι στο κίνημα των αγανακτισμένων είναι ότι ποντάρουν στην παγίδα της πρόσκαιρης συναισθηματικής εκτόνωσης, που αργότερα θα μεταφραστεί σε εκλογική αποχή. Και άρα το ίδιο ακριβώς σύστημα θα συνεχίσει να μας εξουσιάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στηριζόμενο στα ίδια πάνω-κάτω ποσοστά μίας συρρικνωμένης εκλογικής βάσης. Ο σκοπός όμως δεν είναι να βγάλουμε το άχτι μας διαδηλώνοντας και μετά να αφήσουμε τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος να διαιωνίζονται. Ο σκοπός είναι να πάψει αυτό το πολιτικό σύστημα να έχει έστω και την παραμικρή νομιμοποίηση να ασκεί εξουσία. Ο σκοπός είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.