Αρνούμαστε να συλλάβουμε το μέγεθος. Ίσως γιατί ουδέποτε περιμέναμε ότι θα μας τύχει κι εμάς μια ιστορική συγκυρία της προκοπής. Μας έλεγαν μια ζωή οι παλιοί “α ρε κατοχή που σας χρειάζεται” και στην πραγματικότητα δεν το εννοούσαν ποτέ, γιατί μας αγαπούσαν και δεν ήθελαν να ζήσουμε κι εμείς αυτά που ζήσανε εκείνοι. Κι εμείς τους κοροϊδεύαμε, θεωρώντας ότι η Ιστορία τελείωσε, ή ότι απλά έκανε μια μεγάλη στάση για να ξεκουραστεί. Με τη χούντα ξεχασμένη σε κάποιο μπαούλο, τον ψυχρό πόλεμο να αποτελεί σουβενίρ, τη Γιουγκοσλαβία να διαλύεται χωρίς να μας πάρουν τα σκάγια και τη διαμάχη Δυτικού κόσμου εναντίον Ισλάμ να μη μας αφορά ιδιαίτερα, το μόνο που είχαμε να κάνουμε τόσο καιρό είναι να ρίχνουμε μια ματιά στους Τούρκους, οι οποίοι άλλη δουλειά δεν είχαν από το να σκέφτονται σοβαρά να μας επιτεθούν. Α, ναι, ξέχασα. Είχαμε (και εξακολουθούμε να έχουμε) το μείζον εθνικό ζήτημα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ένα από τα σκάγια που λέγαμε πριν. Ίσα που πλήγωσε τον εγωισμό μας όμως. Τίποτα άλλο.
Και τώρα ξαφνικά, μας την έπεσαν οι διεθνείς κερδοσκόποι και οι εγχώριοι καιροσκόποι. Αδειάσαν τα ταμεία. Κόπηκαν οι μισθοί. Αυξήθηκε η ανεργία. Αγρίεψαν τα πλήθη. Σκοτώθηκαν άνθρωποι. Βρεθήκαμε να ζούμε κοσμογονικές αλλαγές, που σχεδόν στο σύνολο τους δεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους ακόμα. Και που άρα κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς ποιες θα είναι, παρά μόνο ότι έρχονται καλπάζοντας και είναι θυμωμένες. Θα φύγουμε από το Ευρώ; Θα πάμε σε εκλογές πάλι; Θα ξαναβγούμε στους δρόμους; Θα καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία; Θα πεινάσουμε; Και τι πάει να πει “πείνα” ακριβώς; Δεν έχω λεφτά να στείλω άλλο SMS; Δεν έχω να στείλω τη μικρή στο φροντιστήριο; Δεν έχω να τσοντάρω στο γέρο που δεν του φτάνει η σύνταξη; Δεν έχω για να αγοράσω κιμά από τον χασάπη; Δεν έχω να πάρω καινούργια παπούτσια και πρέπει να πάω αυτά που τρύπησαν στον τσαγκάρη; Τι είναι ο τσαγκάρης;
Στην αρχή, νομίζεις ότι θα έχει πλάκα. Ε, ρε τι έχουν να δουν τα μάτια μας… Έτσι και τη σκαπουλάρουμε θα λέμε κάποτε ότι ζήσαμε κι εμείς ηρωικές εποχές. Όχι όπως τότε στην πενταήμερη, στη μονάδα ή στις φοιτητικές συνελεύσεις, αλλά ακόμα πιο ηρωικές. Ζόρικες πραγματικά, όπου δεν έχεις να χάσεις τίποτα και τα παίζεις όλα για όλα. Με πολύ ξύλο, πολύ δακρυγόνο και πολλή οργή. Με ανθρώπους που φεύγουν μετανάστες, κάνουν φυλακή, αυτοκτονούν από τα χρέη. Με νεκρούς και τραυματίες. Με τη φρίκη της καθημερινής βίας να μας κρατάει κλεισμένους σπίτια μας, φοβισμένους για το τι ακόμα μπορεί να μας συμβεί αύριο. Με την αβεβαιότητα να μας πνίγει.
Καθόλου ηρωικές εποχές τελικά, τουλάχιστον όσο τις βιώνεις. Απλά κρίσιμες. Σταυροδρόμια για το πού μπορεί να πάει το πράγμα από δω και πέρα. Θα γίνουμε Αργεντινή; Θα γίνουμε Ουγγαρία; Θα γίνουμε Ουγκάντα; Θα γίνουν κι οι Ισπανοί σαν κι εμάς; Οι Πορτογάλοι; Οι Ιταλοί; Και τι θα σημαίνει αυτό για τις ζωές μας; Θα κινδυνεύσουμε πραγματικά; Ή μήπως απλά θα ξεβολευτούμε; Θα έρθει γρήγορα η ανάκαμψη; Ή μήπως θα αργήσει τόσο πολύ που μπορεί να μην την προλάβουμε; Θα εμπιστευτούμε να μας σώσουν οι ίδιοι που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού; Ή μήπως θα τους σπρώξουμε να πέσουν; Και στο μεταξύ, πώς θα τη βγάλουμε; Και πόσο ελεύθεροι πραγματικά θα είμαστε για τις επιλογές μας;
Από εμάς εξαρτάται. Από το αν θα συμμετέχουμε ή θα παρακολουθούμε. Από το αν θα αποδεχτούμε μοιρολατρικά την ήττα μας ή θα πολεμήσουμε. Από το αν θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων ή θα πέσουμε στο βάθος τους.
Κάποτε, ο όγκος δεδομένων που θα αφηγείται την ιστορία μας θα κρίνει τόσο εμάς όσο και τη στάση που κρατήσαμε στα δύσκολα εκείνα χρόνια που τώρα μόλις ξεκινάνε. Κι επειδή θέλω να πιστεύω ότι η εξέλιξη του διαδικτύου δεν θα επιτρέψει να γραφτεί η Ιστορία αποκλειστικά από την πλευρά του νικητή (κι ενδεχομένως να καθορίσει κιόλας ποιος θα είναι αυτός), κάποιοι, κάποτε θα μάθουν την αλήθεια. Με κάθε λεπτομέρεια.
Κι εμείς θα πρέπει τότε να μπορούμε να τους κοιτάξουμε κατάματα.
ελεύθερος δικτυογράφος 
Σαν να προκαταλαμβάνεις το νικητή μου φαίνεται Έλικα, ή σαν να τοποθετείς στους μελλοντικούς ηττημένους τον εαυτό σου. Δεν ξέρω…
Έχεις δίκιο νομίζω για την «ευκαιρία» που μας δίνεται στη δική μας ιστορική στιγμή να σταθούμε σε ένα ύψος αντίστασης.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πιο έντονα από κάθε άλλη χρονιά τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες. Την παλιά γνωστή αγωνία σήμερα συνοδεύει η απόγνωση.
Εντάξει αφού μας πέταξε στον γκρεμό στην αρχή στο τέλος μας πέταξες κι ένα σχοινάκι, μικρό μεν αλλά μαλλον φτάνει 😉
Συμφώνω ότι είναι ιστορικές οι στιγμές αλλά επειδή πάντα η Ιστορία γράφεται μετά συνήθως αυτοί που είναι μέρος της δεν το καταλαβαίνουν. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους τόσο μα τόσο απάθεις για όλα αυτά, που πραγματικά εξοργίζομαι ! Αλλά μετά λέω σε λα βι (c’est la vie), σάμπως στη χούντα ήταν όλοι εναντίον της συνειδητά; Οι περισσότεροι συνέχισαν τη ζωή τους κι ας υπήρχαν κάποιοι που βασανίζονταν κι εξορίζονταν.
Απεργία την Πέμπτη, να δούμε πόσοι φοβήθηκαν απο την 5 Μαίου και πόσοι πείσμωσαν ακόμα περισσότερο…
Καλημερα Ελικα!
Μακαρι να σταθουμε στο υψος μας…
Εξαιρετικό άρθρο. Κατοχή δε ζήσαμε, αλλά φτώχεια σίγουρα θα ζήσουμε…
Για μια ακόμη φορά τα λες όπως είναι και πρέπει Έλικα…Είναι μια περίοδος που εγώ σιωπώ καθώς διανύω φάση θυμού για την παθητικότητα και το βαθύ ύπνο που αντιλαμβάνομαι να διαχέεται γύρω μου…Ωστόσο νομίζω πως δεν μπορώ να πάψω να ελπίζω…Ή μήπως μπορώ;
Χαίρε βάθος αμέτρητον, που λέει και το ευαγγέλιο/φραγγέλιο.
Διακρίνω κι εγώ κάποιο – δικαιολογημένο – πεσιμισμό. Αφού ο απαισιόδοξος είναι συνήθως ένας καλύτερα πληροφορημένος αισιόδοξος. Η Ιστορία συχνά μας επιφυλάσσει εκπλήξεις… Το 1917 η Οκτωβριανή Επανάσταση επεκράτησε παρά τους πανίσχυρους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και ενώ η αιχμή του δόρατος – οι μπολσεβίκοι – ήταν στην αρχή μειοψηφία. Τη δεκαετία του 60 αντίθετα, πολλοί θεώρησαν πως η ιστορία πίεζε να τους ξεπεράσει. Αντιαποικιακός αγώνας, Βιετνάμ, Κουβανική Επανάσταση, κίνημα ανθρώπινων δικαιωμάτων, γαλλικός Μάη κλπ. Παρόλα αυτά ελάχιστα άλλαξαν, ιδιαίτερα στον «προηγμένο» κόσμο. Τώρα πάλι τα πράγματα είναι δυσοίωνα, ο νεοφιλελευθερισμός και ο σοσιαλφιλελευθερισμός δείχνουν να μην έχουν αντίπαλο, η αριστερά κατακερματισμένη και η εργατική τάξη απογοητευμένη και φοβισμένη. Ποτέ δεν αποκλείεται φυσικά ένα ξέσπασμα όπως του Δεκέμβρη του 08, ακόμα και με μεγαλύτερες διαστάσεις. Αυτό όμως δεν αρκεί. Το σημαντικό είναι να αναδειχτεί πολιτικό υποκείμενο που θα εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες που θα παρουσιαστούν, θα διεκδικήσει και τα καταλάβει την εξουσία, με θεσμικό τρόπο (εργατική κυβέρνηση) ή εναλλακτικό (χειραφέτιση, αυτοοργάνωση κλπ).
Δεν αρκεί αυτή τη φορά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, πρέπει να ξεπεράσουμε την ιστορία – αυτή την ιστορία που μέχρι τώρα έγραφαν οι νικητές. Για την καταγραφή δε, συμφωνώ πως μελλοντικά με τα νέες τεχνικές και επικοινωνιακές δυνατότητες θα είναι μάλλον πιο πλουραλιστική και ανοιχτή. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό.
όπερ έδει δείξαι.
Νομίζω ότι ταιριάζει με το … ύψος τον περιστάσεων
αλλά και για το πως βρεθήκαμε εδώ …
Τον κώλο αν βάλεις μάγειρα, σκατά θα μαγειρέψει
Χωρίς διάθεση υπερβολής, νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε το πιο κρίσιμο ιστορικό διακύβευμα από τότε που τελείωσε ο Εμφύλιος. Κι αυτό το λέω γιατί πέρα από τις απειλές κατά της ελευθερίας μας (προς το παρόν σημαντικά μικρότερες από αυτές της δικτατορίας 67-74), έχουμε απειλές κατά της ίδιας της επιβίωσης μας (φτώχεια καταραμένη και αποσταθεροποίηση των υποδομών).
@Γιώργος Κατσαμάκης
Στο δεύτερο σκέλος του σχολίου σου συμφωνώ. Στο πρώτο, δεν τοποθετώ καθόλου τον εαυτό μου στους μελλοντικούς ηττημένους. Απλά επισημαίνω ότι ο αγώνας είναι στημένος και θέλει τεράστια προσπάθεια για να μην καταλήξουμε σε προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα (όπου αφού υποστούμε τις συνέπειες της κρίσης θα υποδεχτούμε μετά από χρόνια σαν σωτήρες εκείνους που τη δημιούργησαν).
@HappyHour
Στο χείλος του γκρεμού, ή πηδάς, ή σε σπρώχνουν ή βγάζεις φτερά και πετάς. Αν έχεις και ένα γερό σχοινί ή ένα καλό αλεξίπτωτο βοηθάει βέβαια…
@butterfly
«Μακάρι» δεν σημαίνει τίποτα, γιατί απλά μετατοπίζει την (παθητική) προσδοκία μας για ένα καλύτερο μέλλον σε απροσδιόριστους παράγοντες. Μακάρι τι; Μακάρι ποιοι; Να βρει το υπάρχον πολιτικό σύστημα διέξοδο από μόνο του; Να ξυπνήσει ένα πρωί το λαμόγιο που τα έφαγε και να τα δώσει πίσω; Να ξεμαρμαρώσει ο βασιλιάς και να ξεσηκωθούμε;
Όλοι για όλους. Αν περιμένουμε τον ιππότη με το άσπρο άλογο θα μείνουμε για πάντα γεροντοκόρες.
@δείμος του πολίτη
Ναι, αλλά πόση φτώχεια; Και γιατί να τη ζήσουμε εμείς και αυτοί που τη δημιούργησαν να τη σκαπουλάρουν;
(προφανώς δεν αναφέρομαι σε δήθεν «προνομιούχους» των €1200, αλλά σε κάτι μπουμπούκια που εξέλαβαν την έννοια της ανάπτυξης ως ευκαιρία προσωπικού πλουτισμού).
@Ανώνυμος
Πολλοί από αυτούς που σε θυμώνουν με την παθητικότητα τους μπορεί να σκέφτονται το ίδιο και για σένα που σιωπάς. Αν και το πιθανότερο είναι ότι απλά έχουν μουδιάσει και δεν θέλουν να ξέρουν. Αργά η γρήγορα, θα βγάλουν το κεφάλι τους από την τρύπα. Το ζήτημα είναι προς τα πού θα το στρέψουν.
@Tsalapeteinos
Η διαμόρφωση ενός καινούργιου και πραγματικά ριζοσπαστικού αντίπαλου πόλου είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να συμβεί κάτι τέτοιο με όρους παραδοσιακής αριστεράς (full κομμουνιστικής ή light). Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η ουσία, κι η ουσία αφορά ισονομία, αλληλεγγύη, διαφάνεια, αξιοκρατία, κλπ. Όχι θέσφατα και ξύλινα τσιτάτα. Και σίγουρα όχι ετεροπροσδιορισμό του στυλ «ο καπιταλισμός είναι κακό πράγμα και το κεφάλαιο μας πίνει το αίμα». Χαίρω πολύ, το ξέρουμε, η αντιπρόταση ποια είναι όμως; Και με ποιο τρόπο επικοινωνείται στον τηλεορασόπληκτο κόσμο;
Όσο πολεμάμε το τέρας με ντουντούκες, φυλλάδια και συνελεύσεις τίγκα στην ιδεολογική αγκύλωση, απλά κλωτσάμε πετραδάκια στο γκρεμό (αποδυναμώνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια μας).
@Κροτ
«Δείξουμε» θέλεις να πεις 😉 Όλοι.
@Μαλάκας (είναι μόνο ένας)
Ωραία, μήπως να αλλάζαμε μάγειρα τότε; Υλικά; Και δεν εννοώ να πασπαλίσουμε τα σκατά με ζάχαρη άχνη…
Αρνούμαστε να συλλάβουμε το μέγεθος για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε
Η φράση που λέγανε οι παλαιοί “α ρε κατοχή που σας χρειάζεται” κρύβει πίσω της μια μεγάλη αλήθεια
Ο άνθρωπος βάζει θεμέλια ξανά και χτίζει όταν χάνει τα πάντα ..τότε που δεν έχει πια τι άλλο να χάσει… τότε που ξεβολεύεται επιτέλους
Στην περίπτωση που φυτοζωεί, δανείζεται, χρεώνεται και πάει…, αρκείται στο να γκρινιάζει, μιζεριάζει, αδιαφορεί ή να καταστρέφει ..
οι μέρες που ζούμε, η εποχή που έρχεται, κρύβει μια ευκαιρία ανάλογη της κρίσης.
Μόνο που πρέπει να την δημιουργήσουμε. Προσωπικά κοιτάω εκεί και αρνούμαι κάθε μορφή πανικού και απελπισίας.
Το ποστ σου δεν είναι πεσιμιστικό.
Μου θυμίζει το τραγούδι που λέει «αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς…κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει …μονάχος βρες την άκρη της κλωστής…κι αν είσαι τυχερός –το αισιόδοξο σημείο-… ξεκίνα πάλι!
(αμάν…τι άλλο πρέπει να γίνει δλδ…)
… υπάρχουν ήδη μάτια που μας κοιτάνε και μας εχουν δανείσει το μέλλον τους…
οι ερωτήσεις είναι ήδη στρωμένες οι απαντήσεις αναμένονται…
Συμφωνώ κατά πολύ με το σχόλιο του tsalapetinou,
με την μόνη διαφοροποίηση, πως το πολιτικό αντικείμενο θα πρέπει να δημιουργεί τις δυνατότητες (θεωρώ πως ο καιρός της εκμετάλλευσης ή τελείωσε ή θα πρέπει…)
Αν θα μπορούσαμε να βιώσουμε την εποχή όχι μόνο ως κρίσιμη αλλά και ως μια εποχή όπου ο ηρωισμός θα έβρισκε χώρο να εκφραστεί, τότε ναι, θα υπήρχε περιθώριο για περισσότερη αισιοδοξία.
Δεν μπορούμε όμως. Ο άνθρωπος έχει απωλέσει αυτή τη δυνατότητα.
Καλό είναι πάντως να μην κοιτάμε για λύσεις στο παρελθόν. Οι καιροί του Λόρδου Βύρωνα, του Μπελογιάννη, του ενός του άλλου, έχουν περάσει και δεν μπορούν να εγγραφούν ξανά στην τωρινή πραγματικότητα.
Νομίζω ματαιοπονεί κάποιος να ονειρεύεται την αυτοθυσία, το όραμα κτλ, ως αξίες που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ξανά στην όποια μάχη.
Ωστόσο δεν είναι όλα μαύρα, τα πράγματα καμιά φορά αναδύονται ξαφνικά και σε βρίσκουν αδιάβαστο (αν σε βρουν ετοιμοπόλεμο όμως τότε μια χαρά).
Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, πάντως το ότι αφήσαμε πίσω τη μεταμοντέρνα αφασία ως συνθήκη ύπαρξης είναι από μόνο του καλό (ακόμα κι αν αναλογιστεί κανείς τη βιαιότητα που μας πλάκωσε).
Υπήρξαμε μέχρι τώρα οι πιο ευνοημένες γενιές και οι πιο καλοζωισμένες. Πόλεμο δεν ζήσαμε, πείνα δεν ζήσαμε. Μόνο οι πάνω από 45-45 θυμόμαστε λίγο τη χούντα αλλά ήμασταν πολύ μικρά για να έχουμε πλήρη και βιωματική συνείδηση (οι περισσότεροι) για το τι σήμαινε στ’ αλήθεια.
Εγώ θυμάμαι να δίνουμε τα παπούτσια μας για σόλιασμα και άνοιγμα μπρος πίσω των χειμωνιάτικων, τη μάνα μου να μας ράβει τα ρούχα αγοράζοντας ρετάλια και τον πατέρα μου να μας απειλεί μονίμως με τη φράση «ένα ’41 σας χρειάζεται για να μάθετε….» όταν κάναμε κόνξες για το φαγητό. Φυσικά δεν το εννοούσε κι ίσως κατά βάθος χαιρόταν που τα παιδιά του είχαν την πολυτέλεια να κάνουν κόνξες, πολυτέλεια αδιανόητη γιαυτόν όταν ήταν πιτσιρικάς. Παρ’ ό’ αυτά, οι στερήσεις μας είχαν ελπίδα. «Στερούμαστε τώρα για να βάλουμε κάτι στη μπάντα να έχετε εσείς ένα καλύτερο μέλλον» έλεγαν οι γονείς. Αυτό μεταφραζόταν σε σπίτι, σπουδές, ταξίδια και ίσως παπούτσια που δεν θα χρειαζόταν να τα σολιάζεις 3 φορές πριν τα πετάξεις και ρούχα που δεν θα χρειάζεται να ξενυχτάς για να τα ράψεις για τα παιδιά σου, αγοράζοντας ρετάλια.
Η διαφορά με τώρα είναι πως ίσως μάθουμε πλέον τι σημαίνει εκείνο το «ένα ’41 σας χρειάζεται για να μάθετε….» του πατέρα μου χωρίς να μπορούμε να δώσουμε ελπίδα στα παιδιά μας. Αυτό με σκοτώνει, το τομάρι μου καλά κακά έζησε (καλά μάλλον…), το παιδί μου όμως δεν ξέρω πως θα ζήσει. Και φοβάμαι….. Θα ήθελα να μπορούσα να του δώσω ελπίδα αλλά που να τη βρω…..
😦
@streetfox
«… υπάρχουν ήδη μάτια που μας κοιτάνε και μας εχουν δανείσει το μέλλον τους…
οι ερωτήσεις είναι ήδη στρωμένες οι απαντήσεις αναμένονται…»
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Κι έχεις δίκιο ότι δεν είναι πεσιμιστικό το κείμενο μου (αν και μόνο εμείς οι δύο φαίνεται να συμφωνούμε σ’ αυτή τη διαπίστωση). Απλά «στρώνει» τις ερωτήσεις στις διαστάσεις που τους αρμόζει.
Οι απαντήσεις θα αρχίσουν να έρχονται σύντομα. Για την ακρίβεια, οι προτάσεις για να δημιουργήσουμε όλοι μαζί κάτι από όπου θα μπορούν να προκύψουν απαντήσεις. Γιατί φορέας που να μπορεί να προσφέρει απαντήσεις της προκοπής αυτή τη στιγμή δεν βλέπω να υπάρχει. Μονάχα καρικατούρες του.
@Ξυπόλητος Πρίγκηψ
Διαφωνώ κάθετα ότι ο άνθρωπος έχει απωλέσει τη δυνατότητα για ηρωισμό, αυτοθυσία και όραμα. Είναι στη φύση μας όλα αυτά, όπως το ένστικτο για αναπαραγωγή, φαϊ και λούφα. Όσο και να έχουμε αλλοιωθεί από τη «μεταμοντέρνα αφασία» λοιπόν, εξακολουθούμε να είμαστε άνθρωποι. Ετοιμάσου να εκπλαγείς.
Απλά δεν πρόκειται να δούμε να επαναλαμβάνονται οι ιστορίες του παρελθόντος, ενώ τα πρόσωπα θα είναι διαφορετικά. Κάθε φορά έτσι γίνεται όμως.
@dame31
Φοβάμαι πως θα ακουστώ λίγο σαν τον Πάολο Κοέλιο (τον οποίο παρεμπιπτόντως απεχθάνομαι):
Αν κρατάς αναμμένη την ελπίδα μέσα σου είναι βέβαιο ότι θα καταφέρεις να τη μεταλαμπαδεύσεις στους ανθρώπους που αγαπάς.
Μία σπίθα και μόνο αρκεί.
Όσο για το πώς ακριβώς θα εκφραστεί αυτή η ελπίδα, στο χέρι μας είναι να το ανακαλύψουμε και να μπορέσουμε να το μοιραστούμε με τους άλλους. Έτσι ώστε να μην πάνε χαμένα όλα όσα κληρονομήσαμε από εκείνους που υπέφεραν για να μπορούμε εμείς σήμερα να κάνουμε αυτή τη συζήτηση πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια.
Να το πω αλλιώς.
Είναι 2021 και ανεβαίνεις την Weesperstraat όπου και βλέπεις νεαρό Μαροκινό να παλεύει μέσα στα παγωμένα νερά του καναλιού. Βουτάς να τον σώσεις. Τον σώζεις.
Αυτό που θα ακολουθήσει, τολμώ να πω, θα είναι η εσπευσμένη μεταφορά σου στο πλησιέστερο κέντρο ψυχολογικής στήριξης. Πρώτη ερώτηση στην οποία θα πρέπει να απαντήσεις θα είναι, ‘Γιατί το κάνατε αυτό κύριε, που το είχατε το μυαλό σας, δεν αγαπάτε τη ζωή σας?’
Θα απαντήσεις πως την αγαπάς αλλά αγαπάς και τη ζωή του συνανθρώπου σου.
Θα σου απαντήσει, ‘Καλά, κινητό δεν εχετε? Γιατί δεν πήρατε την άμεση δράση?
Θα απαντήσεις πως δεν το σκέφτηκες. Το μόνο που σκέφτηκες ήταν να τον σώσεις από πιθανό πνιγμό.
Το πόρισμα τους θα είναι πως δεν »σκέφτεσαι σωστά.» Κατόπιν θα ψάξουν για κάποιο ψυχικο τραύμα που σε κυνηγάει από την παιδική σου ηλικία.
Θα τους πεις ένα άντε γαμηθείτε.
Και καλά θα κάνεις.
Κι εγώ απεχθάνομαι τον Κοέλιο. Όσο για το παιδί μου θα του μεταλαμπαδεύσω ό,τι έχω, δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Απλά μερικές φορές σκέφτομαι αν θα είναι καλό εφόδιο για τη ζωή που το περιμένει.
Από την άλλη σκέφτομαι πως όπως όλοι θα ζήσει κι αυτό ελπίζοντας πως θα τα καταφέρει.
καλός ο Κοέλιο και τα τσιτάτα, ακόμα καλύτερες οι πράξεις και αυτές είναι που λείπουν.
Βέβαια, για να γίνουν πράξεις, χρειάζεται όραμα.
Και αυτό λείπει εντελώς και δε νομίζω πως είναι κάτι που βρίσκεις εύκολα ειδικά όταν έχεις φάει πολλά χαστούκια, στο ιδεολογικό και πολιτιστικό επίπεδο. Και να με συμπαθάτε αν ακούγομαι γραφική, αλλά όταν μιλάω για πολιτισμό δεν εννοώ το Μέγαρο και τα θέατρα (μολονότι και αυτά χρειάζονται).
Δε νομίζω ότι για να υπάρξει όραμα χρειάζεται να ζήσεις πείνα πάντως. Ανάμεσα στην πείνα και την πλήρη αλλοτρίωση του καταναλωτισμού, υπάρχει και μια μέση οδός, οραματική.
Νομίζω πως το όραμα που μπορεί να μιλήσει σε όλους σήμερα είναι απλά η δικαιοσύνη. Η οποία, παρμεπιπτόντως δεν υπήρξε ποτέ πουθενά, τα τελευταία, ας πούμε 3 χιλιάδες χρόνια.
@Ξυπόλητος Πρίγκηψ
Αν αφήσουμε να εξελιχθεί ο κόσμος έτσι όπως εξελίσσεται, μπορεί η ιστοριούλα σου να γίνει πραγματικότητα.
Έλα όμως που δεν πρόκειται να τους κάνουμε τη χάρη…
@dame31
Μια χαρά θα τα καταφέρει, καλύτερα από εμάς γιατί θα έχει ζόρικα παιδικά βιώματα και θα ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει τυχόν απάθεια του.
Βεβαίως, αυτό που προέχει είναι να ξεπλύνουμε τη ντροπή που θα συνοδεύσει τις γενιές μας στο μέλλον. Να μη λένε οι επόμενοι για μας ότι καθόμασταν και χαζεύαμε τσόντες με σελέμπριτις ενώ μας έκλεβαν το μέλλον, αλλά ότι σηκώσαμε κεφάλι, οργανωθήκαμε και τους γαμήσαμε ό,τι έχουν και δεν έχουν (των ληστών, όχι των σελέμπριτις).
@Κροτ
Δικαιοσύνη για όλους. Και φτου ξελευτερία επίσης.
Τώρα που αγριεύει το πράγμα, θα δεις ότι θα γίνουν ζυμώσεις, συσπειρώσεις και θα προκύψουν οράματα κι απ’ όλα. Τόσο καιρό που για την πλειοψηφία η επιβίωση δεν αποτελούσε κάνα φοβερό ζήτημα, οι μόνοι που ασχολούνταν με τα κακώς κείμενα της εξουσίας και τους καπιταλιστικού συστήματος ήταν διάφοροι πυροβολημένοι αριστεροί και αναρχικοί. Που δεν έβλεπαν το πόσο επείγον είναι να δημιουργηθεί ένα αντίπαλο δέος και γιαυτό προσπαθούσαν να νεκραναστήσουν τον κάθε πεθαμένο θεωρητικό του όποιου -ισμού γουστάρουν να λιβανίζουν πριν πέσουν για ύπνο.
Τώρα όμως, τρεχάτε ποδαράκια μου. Διαφορετικά, στην ουρά για τον Καιάδα της Ιστορίας. Και μη σπρώχνεστε…
υπέροχο και αισιόδοξο ποστ !
μα γιατί δεν πάτε τον κοελιο ?
και είπατε κάτι για όραμα! λοιπόν ναι δίχως όραμα δεν γίνεαι τίποτε! αλλα έχω απορία! υπάρχουν τόσα διαφορετικά οράματα και αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι ακόμα και στη …σφαίρα αυτή που σηζητάμε υπάρχουν πάρα πολοί με όράματα και πάθος αλλά έχουν άραγε τα οράματά τους το σωστό προσανατολισμό?
όραμα έχουν και οι εθνικιστές και οι αριστεροί και αρκετοί από αυτούς που διαβάζω και συζητώ!
και τελικά βλέπω αυτό που έβλεπα πάντα και στο χωριό μου ! δηλαδή τους ξερόλες του καφενείου! ότι ναναι δηλαδή!
γιαυτό και μου φένεται αισιόδοξο το ποστ. η σημερινή με κάνει να πιστεύω ότι θα φύγουμε από το σύνδρομο του ξερόλα με το κομπολόι .. του κάντε με μια μέρα πρωθυπουργό …
μακάρι να έχει έρθει η ώρα που θα φροντίσουμε π.χ.
το υπουργείο πολιτισμού να απαρτίζεται από ανθρώπους που τουλάχιστον κατανοούν την ένοια του πολιτισμού
οι άνθρωποι στα κεφενεία (κατα λάθος με ε αλλά μου θυμίζει τον κυφήνα απότε το αφήνω) να συζητάνε δημιουργικά και να συμβάλουν στην πρόοδο αντί να τραβάει ο ένας τα ιμάτια του άλλου
οι κατατόπους σύλλογοι να δημιουργούν επικοδομιτικές καταστάσεις αντι να πασχίζουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις
κτλ κτλ !
και αυτά για να γίνουν θέλουν τον καθένα μας να γίνει λίγο διαφορετικός και ντρέτος που λέμε στο χωριό μου!
και πως θα γίνει αυτό? ΔΝΤ απολύσεις κρίση .. δηλαδή ταρακούνημα ! στην τελική από μας εξαρτάται πόσο καλό ταρκούνημα θα είναι! κατά πάσα πιθανότητα όμως θα είναι ότι ακριβώς αξίζουμε και αν όχι ε τότε να ευχηθώ να γίνει αυτό που αξίζουμε μήπως και αξιωθούμε κάποτε να φτοιάξουμε το μέλλον που θα μας αξίζει ….
άντε μήπως μάθουμε τι πάει να πει και τσαγκάρης που εχουμε ξεχάσει.. τρομάρα μας !
@psychedelic reflection
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όραμα δεν σημαίνει το να έχει κανείς απλά άποψη για κάτι. Ούτε το να είναι οπαδός της μίας ή της άλλης ιδεολογίας και να πιστεύει ακράδαντα ότι τα ινδάλματα του γνωρίζουν ποιες είναι οι ενδεδειγμένες λύσεις.
Όραμα σημαίνει το να ξεστρατίζει κανείς από την πεπατημένη, το να ανακαλύπτει και να εξερευνεί νέα μονοπάτια, το να συνθέτει εναλλακτικές προτάσεις, το να εμπνέει και να ενώνει, το να καταφέρνει να πείθει τους ανθρώπους να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό και να κυνηγήσουν ένα άπιαστο όνειρο (που τελικά μπορεί να γίνει πραγματικότητα).
Το πρόβλημα είναι ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους τρελούς, τους προφήτες και τους τσαρλατάνους είναι λεπτή και δυσδιάκριτη.
Γιαυτό δεν συμπαθώ τον Κοέλιο. Γιατί τον έχω τοποθετήσει στην κατηγορία των τσαρλατάνων, που έχουν αναγάγει τις κούφιες μεγαλοστομίες σε εμπόρευμα.
Όσο για το ΔΝΤ και το λουρί της μάνας του, μπορεί λόγω της αναταραχής που θα επιφέρει να βοηθήσει τελικά να προκύψει κάποιου είδους όραμα. Ο φόβος είναι να μην πρόκειται για το εύκολο όραμα του εθνικοπατριωτικού μεγαλείου και της μισαλλοδοξίας. Γιατί ο τελευταίος που έχει ευθύνη για τα χαμένα δισεκατομμύρια της ελληνικής οικονομίας είναι ο Πακιστανός που ήρθε προχθές μέσα σε φουσκωτό.
Κι εγώ για διαμόρφωση ισχυρού ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πόλου μιλάω. Τι θα πει «παραδοσιακή» αριστερά; Η αριστερά εξ ορισμού είναι ριζοσπαστική και ανατρεπτική, επομένως δεν μπορεί να είναι ούτε παραδοσιακή ούτε ορθόδοξη ούτε παλαίας κοπής. Αυτό δε σημαίνει να μείνει αναξιοποίητη η συσσώρευση προηγούμενης γνώσης και εμπειρίας, η οποία ασφαλώς χρειάζεται να εμπλουτιστεί και να επικαιροποιηθεί σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και προκλήσεις. Κάποια παλιά συνθήματα μπορεί να ακούγονται ρετρό και ξύλινα. Κάποιοι δεν μπορούμε ή δεν ντρεπόμαστε να κρύψουμε τις καταβολές και επιρροές μας. Συμφωνώ όμως ότι οι επικοινωνιακές καμπάνιες πρέπει να εκσυγχρονιστούν, να φρεσκαριστούν για να έχουν πραγματική απήχηση και παρέμβαση. Η καταγγελία του καπιταλισμού δεν είναι ετεροπροσδιορισμός. Καλώς ή κακώς έχουμε κληρονομήσει μια κατάσταση για την οποία οι περισσότεροι συμφωνούμε πως είναι κακή και άδικη. Η ανατροπή της είναι η πρώτη απαραίτητη δουλειά. Το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου είναι το επόμενο και και σαφώς δυσκολότερο βήμα. Δεν υπάρχουν βιβλία συνταγών γι’ αυτό, μόνο παλιές και σύγχρονες εμπειρίες, ιδέες και προτάσεις. Το σημαντικό είναι πως για να εφαρμοστούν αυτά πρέπει να ανατραπεί πρώτα το υπάρχον σύστημα, γιατί οι δυνατότητες μέσα σε αυτό είναι πολύ περιορισμένες και όποιες «μεταβατικές κατακτήσεις» προσωρινές. Η ιδεολογική αγκύλωση είναι τροχοπέδη αλλά εξίσου αυτοκαταστροφική είναι και η αποϊδεολογικοποιημένη αντίδραση, που δεν οδηγεί πουθενά. Εγώ πιστεύω ακόμα στη συμβολή ενός επαναστατικού κόμματος πρωτοπορίας (κατά Λένιν). Η δομή: μάζα – κοινωνική τάξη – κόμμα – συνδικάτο μπορεί ίσως να είναι τροποποιημένη, αλλά η ύπαρξη ενός ισχυρού πολιτικού φορέα οργανώνει, συσπειρώνει, εμπνέει. Δεν είναι τόσο σημαντικό αν θα λέγεται σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, αντικαπιταλιστικό κόμμα, αλλά να έχει σαφείς θέσεις υπέρ των εργατών και τη δυνατότητα να τις επιβάλει.
«Η αριστερά εξ ορισμού είναι ριζοσπαστική και ανατρεπτική,»
Από τις λίγες φορές που θα διαφωνήσω μαζί σου καλό μου πουλί. Σιχαίνομαι τα «εξ ορισμού». Και εδώ που έφτασε η σημερινή αριστερά, είναι γιατί πιστεύει ότι είναι «εξ ορισμού».
@tsalapeteinos
Φίλε μου καλέ, σέβομαι απεριόριστα τις καταβολές και τις επιρροές σου, κυρίως γιατί αναγνωρίζω ότι είσαι άνθρωπος που πιστεύει στην ουσία κι όχι στο περιτύλιγμα. Από εκεί και πέρα, την αριστερά την οποία εγώ βλέπω γύρω μου, μόνο ριζοσπαστική και ανατρεπτική δεν θα τη χαρακτήριζα. Είτε μιλάμε για παρωχημένους δογματισμούς που συντηρούν λείψανα με θρησκευτική προσήλωση, είτε μιλάμε για κατώτατες των περιστάσεων καρεκλομαχίες και μαραμένους τηλεμαϊντανούς, το θέαμα είναι θλιβερό και η πρόταση μπαγιάτικη.
Σαφώς και υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην αριστερά, άνθρωποι που πιστεύουν σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, που μάχονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους, για ουσιαστική παιδεία και σύγχρονο πολιτισμό. Και δεν είναι όλοι τους ανένταχτοι. Όμως η έλλειψη οράματος σιγά-σιγά τους απογοητεύει, η αδυναμία έκφρασης ενός πολιτικού λόγου που θα συμπαρασύρει τα πλήθη και θα φέρει τις πολυπόθητες αλλαγές τους δηλητηριάζει. Κι έτσι, αργά αλλά σταθερά μεταμορφώνονται κι εκείνοι σε δανεικά απολιθώματα, σε ηττημένους ενός εμφυλίου πολέμου που ούτε καν έζησαν. Ελάχιστοι πνευματικοί άνθρωποι επιβιώνουν, κι αυτοί συνήθως φυτοζωούν στις παρυφές μιας αριστεράς που τρώει τα παιδιά της όπως ακριβώς κι η υπόλοιπη Ελλάδα.
Όσο για την ανατροπή του καπιταλισμού, λυπάμαι πολύ αλλά δεν έχει κανένα νόημα να την επιδιώξουμε αν δεν ξέρουμε από πριν με τι θα αντικαταστήσουμε το όλο οικοδόμημα. Κι αυτό όχι μόνον επειδή ενέχει ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού (παλαιάς ή νέας κοπής) ή του χάους, αλλά επειδή χωρίς συγκεκριμένο και ρεαλιστικό όραμα κανένας δεν θα μας ακολουθήσει. Είναι λίγο σαν την απόπειρα εισβολής στη Βουλή από ένα εξαγριωμένο κι ετερόκλητο μπουλούκι στις 5/5/10. Έτσι και έμπαιναν, έτσι και την έκαιγαν, κανείς τους δεν θα είχε απάντηση στο ερώτημα «και τώρα τι;» Κι έτσι αναπόφευκτα οι μάζες θα καλωσόριζαν τα τανκς της επόμενης μέρας.
Εγώ δεν πιστεύω σε κανέναν Λένιν, κανέναν Τρότσκι και κανέναν Μάο. Όχι επειδή αμφισβητώ την ιστορική αναγκαιότητα των πεπραγμένων τους, αλλά επειδή οι σημερινές συνθήκες είναι εξωπραγματικά διαφορετικές από εκείνες στις οποίες γεννήθηκαν τα κινήματα τους. Ποιοι εργάτες; Ποιοι αγρότες; Εδώ κοντεύουν να καταργηθούν οι μικροαστοί και αύριο θα έχουν γίνει όλοι οι μεσοαστοί νεόπτωχοι. Ακόμα και το κεφάλαιο δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Λειτουργεί με δαιδαλώδεις και απρόσωπους μηχανισμούς, που κάνουν τον τραπεζίτη με το ημίψηλο να μοιάζει με αρχαιολογικό εύρημα.
Το ελεύθερο διαδίκτυο είναι ο νέος φορέας της παγκοσμιοποιημένης επανάστασης, και ταυτόχρονα ένα πεδίο πλουτισμού και προπαγάνδας του καθεστώτος που θέλει να ανατρέψει. Σουρεαλισμός στον κύβο, αφού μπορείς να ταξιδέψεις από το ΔΝΤ στον Άρη Βελουχιώτη με ένα κλικ. Είναι ένας κόσμος που αλλάζει με απίστευτη ταχύτητα, και όπου ο κερατάς ο καπιταλισμός έχει το ταλέντο να προσαρμόζεται γρήγορα και να εξαγοράζει ό,τι τον απειλεί.
Ενώ η αριστερά όχι.
Ωραίο κείμενο για ακόμα μια φορά Έλικα, επίσης όμορφα δημιουργική είναι και η διαλεκτική μεταξύ εσού και του tsalapeteinou, με τον καλό μου εαυτό να συγκλίνει σε απίστευτα μεγάλο βαθμό με τις απόψεις σου.
Όσον αφορά στις επικείμενες αλλαγές, εγώ το μόνο που παρατηρώ προς το παρόν, είναι πως έχω αρχίσει εγώ ο ίδιος να αντιδρα, απο εκεί που περιφρονούσα τις όποιες κομματικές εμπλοκές, κάθε απόγευμα βρίσκομαι σε οργανωμένες συζητήσεις του αριστερού χώρου είτε αυτό είναι στην άκρα αριστερά είτε πιο συριζείκα, και δυστυχώς προτάσεις δεν υπάρχουν για την επαύριο. Τουλάχιστον προς το παρόν. Αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγωνιούν, αντιλαμβάνονται, προσπαθούν να αναπτύξουν συλλογικότητες και βρίσκονται στο κατάλληλότερο σημείο για να αντιληφθούν αυτό που θα προκύψει και αυτό μου δίνει μια κάποια αισιοδοξία.
Συμφωνώ με τις προτάσεις που δίνεις για το όραμα
αν και θεωρώ πως καλύτερα να το δημιουργούμε παρά να το εξηγούμε..
καλύτερα να το μεταδίδουμε παρά να πείσουμε τους άλλους
το όραμα θα πρέπει αν παραμένει ανέγγιχτο από περιορισμούς και ορισμούς
ζωντανό και ευμετάβλητο όπως οι άνθρωποι που το συντάσσουν
δες τα παιδιά
κάνουν ότι κάνεις και τπτ από αυτά που λες
Τα πολιτικά σφιγμένα κινήματα ή κομματα που εξ ορισμού αρνούνται οποιοδήποτε ζύμωμα για όραμα, μιλάνε την γλώσσα τους, κουνάνε την σημαία τους και ταΐζονται με μπόλικη βία.
Το κακό της στρατολόγησης έχει φτιάξει μπουλούκια ανθρώπων που δεν πήραν την ευθύνη τους
αλλά εναπόθεσαν τις ελπίδες τους αλλού…στο όραμα κάποιων άλλων που τους έπεισαν
ή που θεώρησαν πως είναι οι εκλεκτοί που θα κάνουν επανάσταση.
Κοιτάζοντας στις πορείες βλέπω ανθρώπους πρόβατα ή λύκους, ..
με βία και με πόνο… αυτοί καταρρέουν σιγά σιγά
και άλλους που λάμπουν τα μάτια τους (εκεί είναι ο αγώνας για το όραμα)
βλέπω το εξής σχέδιο:
καλούμαστε να μαζευτούμε σε πλατείες, να γίνουν ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις,
να δημιουργήσουμε εμείς τους φορείς που θα προτείνουν δράσεις, λύσεις, νέα συνθήματα,
να δημιουργήσουμε τις εκδηλώσεις ιδεών που θέλουμε να συζητήσουμε,
να πληροφορηθούμε και να χτυπήσουμε το κουδούνι του γείτονα να τον ενημερώσουμε γι αυτά που δεν ξέρει,
να κάνουμε προβολές σε πλατείες με βίντεο που λένε άλλα, από αυτά που ταΐζουν στις τηλεοράσεις.
Και βέβαια δεν είναι πρωτοπόρο σχέδιο αυτό. Ούτε ευκολάκι
Έχουν ήδη συνταχθεί συνελεύσεις πολιτών π.χ. για την προστασία κάποιου πάρκου, για την ανατροπή ενός κατασκευαστικού «πράσινου» έργου υποδομής, για την αξιολόγηση των αναγκών τους τοπικά κλπ κλπ κλπ
Οι άνθρωποι, -οι απλοί- αυτοί που κατηγορούμε για καναπεδάκιδες- (και διαχωρίζουμε παλι τους αφυπνισμένους από τους κοιμισμένους),
θα δουν πως έχουν την δύναμη ακόμη, θα την νιώσουν να μεταδίδεται, θα το δουν έμπρακτα στη γειτονιάς τους.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν κοντά . Συναντιούνται στο σουπερ μαρκετ, πάνε τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία
Σίγουρα έχουν διαφορετικό πολιτικό υπόβαθρο (ή βάραθρο) στο κεφάλι τους.
Σίγουρα θα τσακωθούν, θα συμφωνήσουν, θα διαφωνήσουν, θα στραβώσουν, θα αγκαλιαστούν , θα πιουν μαζί ένα κρασί, θα χτυπήσουν ο ένας την πλάτη του άλλου, θα ξεχάσουν, θα αποχωρήσουν, θα έρθουν κι άλλοι, και ξανά από την αρχή… θα απογοητευτούν, θα συνεχίσουν…
Αυτή είναι η ζωή …μόνο που αφήσαμε να μας την διαμορφώνουν άλλοι
Τα κόμματα πήραν την αποκλειστικότητα του οράματος για την αποκατάσταση ή την επανάσταση.
οι εκλεγμένοι πολιτικοί φορείς πλιατσικολογούσαν ενώ εμείς (με τηλεόραση ή χωρίς, ηλίθιοι ή διαβασμένοι) γεμίζαμε τις αποθήκες τους
Ίσως, να μην είναι στο αίμα μας να δρούμε συλλογικά, σε μια χώρα που κοιτούσαμε από πάντα την πάρτη μας
(ή ήμασταν αυτοί που κατηγορούσαμε αυτούς που το έκαναν)
Σίγουρα, είναι δύσκολο να αυτοοργανωθεί κανείς, όταν έχει μάθει να τον «φροντίζουν».
Μάλλον, δεν έχουμε μάθει να ακούμε τον άλλον και να σεβόμαστε την άποψη του, ή την διαφορετικότητά του.
Στις πιο πολλές περιπτώσεις, δεν ξέρουμε να διαφωνούμε και να προχωράμε παρολαυτά… γιατί τα κοινά είναι πιο σημαντικά …πιο βασικά
ακούγεται δύσκολο
τι είναι εύκολο αυτή τη στιγμή?
… για εμένα είναι μονόδρομος, πως τα δύσκολα είναι αυτά που θα φέρουν τα καλύτερα
κι ας μην τα δούμε πάλι να ολοκληρώνονται.
Ας δημιουργήσουμε τις βάσεις ας κάνουμε τα βήματα.
Ας γίνουμε αυτοί που τα παιδιά θα μας κοιτάνε στα μάτια
γιατί δεν εγκαταλείψαμε…
Εγώ έχω όραμα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ… οι άλλοι δεν το συμμερίζονται !
Διευκρίνισε τι εννοείς ακριβώς. Δεν είναι τόσο απλό και ο καθένας το εκλαμβάνεται αλλιώς. Άσε που έχει και προϋποθέσεις.
Π.χ., με την κατάσταση της σημερινής χώρας, όπου το 80% εξακολουθεί και ψηφίζει τους ίδιους, δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι με την Αμεση Δημοκρατία, όπως και αν την ορίζεις.
Για την διευκρίνηση, βιάστηκα, δεν είχα πάει παρακάτω. Το υπόλοιπο όμως ισχύει.
(συνέχεια)
Δεν ξέρω ειλικρινά αν αυτό που μας λείπει είναι το όραμα ή είναι τόσο μεγάλη η προπαγάνδα που δεχόμαστε, είναι τόσο ωραίο το βόλεμα μας σε μια ζωή με σχετική αφθονία(σχετική γιατί δεν ισχύει για όλους) που μας έχει αποχαυνώσει. Όμως αν το δούμε αισιόδοξα πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα απο τη μια στιγμη στην άλλη. Το ότι γίνονται κουβέντες σαν κι αυτές καθε μερα και εκτός διαδικτύου είναι αρκετά αισιόδοξο. Βέβαια η αλλάγη μπορεί να πάρει και πολλά πολλά χρόνια μέχρι να γίνει, αυτό είναι το απαισιόδοξο σενάριο…
«Όσο για το ΔΝΤ και το λουρί της μάνας του, μπορεί λόγω της αναταραχής που θα επιφέρει να βοηθήσει τελικά να προκύψει κάποιου είδους όραμα. »
Πέρα από τον κίνδυνο να προκύψει όραμα καρατζαφερικόν, εγώ νομίζω πως κάθε φορά που στην ιστορία προκύπτουν οράματα εξ ανάγκης, βρίσκονται μεν οι τρελοί που τα ακολουθούν, βρίσκονται ακόμα κι εκείνοι που τα υλοποιούν, αλλά κάθε τέτοια φορά, βρίσκονται κυρίως αυτοί που τους αλλάζουν τα φώτα.
Κι είναι λάθος να πρέπει να νιώσεις την καυτή ανάσα του βιαστή στο σβέρκο σου, για να ξεκουνηθείς και να αντιδράσεις επιτέλους. My humble opinion.
Πολύ συμφωνώ με την humble opinion σου Κρότ.
Κι επειδη άκουγα και χτες σε εκπομπή της ΝΕΤ ότι μπορεί να βγει και κάτι καλό απο όλο αυτό του τύπου να καταναλώνουμε λιγότερο, να πω πως, όπως είπε κι ένας αρχαίος πρόγονος μας, η αρετή είναι καλή οταν επιδιώκεται εκουσίως και όχι με το ζόρι.
Καλημέρα σας.
@γιάννης
Η δυναμική υπάρχει, έχεις δίκιο. Χιλιάδες άνθρωποι εντός και εκτός κομματικών πλαισίων και ανεξάρτητων συλλογικοτήτων παλεύουν να βρουν λύσεις για τα μικρά και καθημερινά ή ακόμα και για τα μεγάλα και ακατόρθωτα. Πολλή σκέψη, πολλή κουβέντα, πολλές προτάσεις. Ωστόσο, ακόμα δεν έχει μορφοποιηθεί ένα συνολικό «αντι-σύστημα», με εξαίρεση την ευκολία προσαρμογής ξεπερασμένων ιδεολογικών μοντέλων στο σήμερα.
Το βασικό είναι ότι κάτι κινείται, και πλέον δεν αφορά μόνο τους εθισμένους στην πολιτική. Αφορά όλους.
@streetfox
Όπως ακριβώς το περιγράφεις είναι. Από τη μία είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ο κόσμος συμμετέχει όλο και περισσότερο σε συλλογικές προσπάθειες, από την άλλη πάσχουμε ακόμα από την παιδική ασθένεια του καπελώματος και της ιδεολογικοποίησης των πάντων.
Ο σκοπός όμως δεν είναι να συγχωνεύσει το τάδε ρεύμα (αριστερό, αντιεξουσιαστικό ή οτιδήποτε) όλους τους υπόλοιπους κάτω από ένα προκαθορισμένο μπαϊράκι. Κάτι τέτοιο είναι και ανέφικτο και επιζήμιο. Ο σκοπός είναι να κινητοποιηθούν άνθρωποι που μέχρι πρότινος απείχαν από συλλογικότητες και μικροκομματικά παιχνίδια, να επεξεργαστούν μαζί με τους υπόλοιπους τα προβλήματα και να προτείνουν λύσεις, να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να δώσουν το παράδειγμα στους γύρω τους.
Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό, καθώς η καχυποψία (δικαιολογημένη κάποιες φορές) και ο δογματισμός (αδικαιολόγητος όλες τις φορές) πάνε σύννεφο. Μου έχει τύχει και μένα να δω από μέσα «κοινωνικούς χώρους» να εκφυλίζονται σε μαγαζάκια του ενός ή του άλλου. Κι από κει που – υποτίθεται ότι – απευθύνονταν στο σύνολο της τοπικής κοινωνίας, να καταλήγουν σε κλειστές και ανιαρές συνελεύσεις όπου διάφοροι τσακώνονται για το τι συνέβη κάποτε στο Χημείο και πώς ορίζεται η έννοια της αυτοδιαχείρισης. Ομφαλοσκόπηση κι αυτοκαταστροφή κοινώς, που πρέπει επιτέλους να σταματήσει.
@HappyHour
Define «άμεση δημοκρατία». Όχι σαν θεωρητικό σχήμα ή επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά σαν λεπτομερές business plan. Βήμα προς βήμα. Με ακριβές χρονοδιάγραμμα, κατανομή ανθρώπινων πόρων, πρόβλεψη για τις αντιδράσεις που θα προκύψουν, κλπ.
Προφανώς δεν μπορείς να το κάνεις, ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας μας. Αν όμως μαζευτούμε κάπου δέκα, εκατό, χίλιοι, ένα εκατομμύριο, και αφήσουμε τις αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις μας στο κατώφλι, ίσως και να μπορέσουμε.
@Κροτ
Έχεις δίκιο. Έλα όμως που βρεθήκαμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και δεν έχουμε κανενός είδους σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση (πέρα από αυτό που μας πλασάρουν οι ίδιοι που τη δημιούργησαν).
Όσο περνάει ο χρόνος και δεν γίνεται τίποτα θετικό, τόσο περισσότερο έδαφος θα κερδίζουν οι κραυγές των κάθε λογής ακραίων. Είτε φωνάζουν ότι μας χρειάζεται ένας Παπαδόπουλος, είτε ότι μας χρειάζεται ένας Τσαουσέσκου (που είναι το ίδιο πράγμα σε άλλο χρώμα).
Θα ξεκινήσω κάπως ανάποδα την τριτολογία μου.
Ο όρος «εργάτης», παραπέμπει μάλλον στο βιομηχανικό εργάτη της φάμπρικας προηγούμενων δεκαετιών και επιμένουν να τον χρησιμοποιούν κυρίως τα κόμματα κομμουνιστικής προέλευσης. Τα υπόλοιπα κόμματα δείχνουν να προτιμούν να λένε «εργαζόμενος», που πρακτικά μπορεί να είναι το ίδιο αλλά προσωπικά δεν μου αρέσει η παθητική γραμματική μορφή. Γιατί -όμενος; Τον βάζουν με το ζόρι να εργαστεί; Του χαρίζουν μια θέση εργασίας και τον ανάλογο μισθό; Είναι ιεραρχικά κατώτερος από το αφεντικό του; Αντίθετα ο «εργάτης» εμπεριέχει ένα δυναμισμό και μια βαρύτητα. Η λέξη λειτουργεί λίγο και ως… μπαμπούλας στα αστικά αυτιά, που φαντάζονται χειροδύναμους τύπους με στειλιάρια και εργαλεία να πλησιάζουν αγριεμένοι! Μαρξικά εργάτης είναι αυτός που υποχρεώνεται να διαθέσει την εργατική του δύναμη σε κάποιον εργοδότη με αντάλλαγμα μισθό, συνήθως πολύ κατώτερο της συνολικής αξίας της εργασίας του. Το υπόλοιπο το καρπούται ο εργοδότης ως υπεραξία και βγάζει κέρδη, τα οποία συσσωρευόμενα δημιουργούν νέο κεφάλαιο. Επομένως εργάτες είμαστε όλοι όσοι εργαζόμαστε με μισθό αποστερούμενοι από το προϊόν της εργασίας μας. Εκεί ξεκινά η μεγάλη αδικία του καπιταλισμού και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει. Γι’ αυτό ο σοσιαλισμός δίνει έμφαση στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αυτός που τα ελέγχει έχει την οικονομική και την πολιτική εξουσία. Τα επόμενα βήματα είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της παραγωγής και της οικονομίας, με προσανατολισμό στις ανάγκες αντί στο κέρδος, και τελικά της κοινωνίας.
Λες περίπου ότι χρειάζεται συγκεκριμένο «πρόγραμμα εξουσίας» για να πειστούν και να κινητοποιηθούν οι μάζες. Νομίζω πως αυτό είναι ανέφικτο και θα ήταν ίσως και ανέντιμο να υποσχεθείς πράγματα που θα ήθελες να γίνουν σε μια κατάσταση που δεν ξέρεις ακόμα ακριβώς πως θα διαμορφωθεί. Η επαναστατική αριστερά λέει πως την επανάσταση θα την κάνουν οι εργάτες και αυτοί θα αποφασίσουν πως θα χτίσουν το κόσμο τους. Κάποιες γενικές κατευθύνσεις και προτεραιότητες βέβαια υπάρχουν, και δεν έχουν διαφοροποιηθεί δραματικά τα τελευταία 100 χρόνια, παρά τις τεράστιες τεχνολογικές αλλαγές. Ο Λένιν είχε ρίξει το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ» που ξεσήκωσε τους εργάτες και έδωσε στους μπολσεβίκους την ηγεσία της επανάστασης και κατόπιν την εξουσία. Στην πορεία βέβαια τα σοβιέτ δεν λειτούργησαν τόσο καλά όσο είχαν σχεδιαστεί (ήδη από τα τέλη του 1918 στο κελί της η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε κάνει ουσιαστική κριτική, μια κριτική που δυστυχώς λίγοι διάβασαν όταν έπρεπε) και αργότερα ατόνησαν με την γραφειοκρατική αντιμεταρρύθμιση (κατ’ άλλους αντεπανάσταση). Ένα αντίστοιχο σύνθημα και όραμα δεν υπάρχει σήμερα. Κάποιοι το αποδίδουν αυτό στην έλλειψη χαρισματικών ηγετών. Εγώ το θεωρώ αυτό αναχρονισμό, να βασιζόμαστε σε ένα μεγάλο ηγέτη. Είναι ευτύχημα να υπάρχουν άνθρωποι με ξεχωριστές ικανότητες και ταλέντα και να αξιοποιούνται σε καίριες θέσεις του αγώνα. Αν όμως περιμένουμε έναν νέο Λένιν ή Φιντέλ για να μας σώσει, αυτό καταντά μεσσιανισμός. Άλλωστε υπάρχουν παραδείγματα σημαντικών αλλαγών με ηγέτες χαμηλού προφίλ, όπως ο Μοράλες στη Βολιβία. Να διευκρινίσω ότι δεν»πιστεύω» σε κανέναν με θρησκευτική εμμονή και προσήλωση. Θεωρώ τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τη Λούξεμπουργκ κ.α. εκλεκτούς δασκάλους, με παρόμοιο τρόπο όπως ένας φυσικός σέβεται και αναγνωρίζει τον Νεύτωνα και τον Αϊνστάιν (ακόμα και αν κάποιες θεωρίες τους έχουν ξεπεραστεί) ή ένας αρχιτέκτονας τον Γκαουντί και τον Νιμάγερ.
Τέλος για να μη μακρηγορώ, η εξουσία στους εργάτες μπορεί να περάσει με δύο τρόπους, σύμφωνα με την υπάρχουσα εμπειρία. Είτε με μια εργατική κυβέρνηση, είτε με δικτατορία του προλεταριάτου. Η πρώτη περίπτωση θα συνέβαινε αν δημιουργούνταν ένας ισχυρός αριστερός συνασπισμός όπως στη Χιλή με τον Αλιέντε ή πρόσφατα στην Ουρουγουάη, που θα κέρδιζε τις εκλογές και θα εφάρμοζε ένα κοινωνικό φιλεργατικό πρόγραμμα. Το πλεονέκτημα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ότι είναι νομιμοποιημένη θεσμικά και αναίμακτη. Το μειονέκτημα ότι είναι εύθραυστη γιατί με τα θεσμικά εργαλεία του – αστικού – κοινοβουλευτικού συστήματος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την αντίδραση, φανερή και υποχθόνια από το θιγόμενο κεφάλαιο. Θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα τα ιδιωτικά ΜΜΕ να κάνουν αντικυβερνητική προπαγάνδα, να εξαγοράζουν πολιτικούς και συνδικαλιστές, να εξαπολύουν πράκτορες κλπ. Με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να αναγκαστεί να κάνει δεξιά στροφή, να παραιτηθεί ή να ανατραπεί. Ο άλλος τρόπος, η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή «το πολιτικό καθεστώς όπου η εργατική τάξη καταπιέζει την αστική τάξη», όπως περιέγραψε σαρκαστικά ο Λένιν. Η ανατροπή είναι βίαιη και μοιραία με απώλειες εκατέρωθεν, αλλά έτσι τσακίζεται η αντίδραση και μπορούν να περάσουν πιο γρήγορα οι πιο σημαντικές αποφάσεις. Ακούγεται κυνικό, αλλά κυνικός είναι ο κόσμος όπως τον παραλάβαμε. Δεν είναι πρόθεσή μας να γίνουμε βίαιοι αλλά είμαστε αναγκασμένοι να πολεμήσουμε με τα ίδια όπλα. Είναι σημαντικό βέβαια να περάσει το μήνυμα στο λαό ότι είμαστε σε άμυνα, όπως κατά την πολιορκία της Πετρούπολης από τον Κορνίλωφ λίγο μετά την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων. Υπάρχει και μια άλλη δυσκολία τεχνικής φύσεως. Όταν ο εχθρός διαθέτει όπλα υπερσύγχρονης τεχνολογίας, τα οποία μάλιστα απαιτούν ελάχιστους ή καθόλου χειριστές, δεν είναι ρεαλιστικό να ξεκινήσεις αντάρτικο με μερικά τουφέκια. Θα χρειαστεί να δώσεις έμφαση σε άλλη μορφή πολέμου όπου έχεις το πλεονέκτημα ή έστω το μειονέκτημα είναι αναστρέψιμο. Ενδεχομένως ηλεκτρονικό και επικοινωνιακό πόλεμο. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι να έχει η επανάσταση εξωτερική στήριξη, καθώς αποδείχτηκε περίτρανα πως «σοσιαλισμός σε ένα κράτος» δεν μπορεί να επιτύχει.
Αυτοί είναι βασικά οι δύο δρόμοι προς το σοσιαλισμό, χωρίς να αποκλείεται κάποιος λαός υπό συγκεκριμένες συνθήκες να αναζητήσει το δικό του δρόμο. Πολιτικά τάσσομαι με τον ειρηνικό δρόμο, θεωρώντας ότι πρέπει πάντα να προτιμάται όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Φοβάμαι ωστόσο ότι είναι πολύ δύσκολο να ηττηθεί ο καπιταλισμός ανώδυνα, σε ευρεία κλίμακα και οριστικά.
Μπράβο Τσαλ,
πολύ ωραίο και νηφάλιο σχόλιο, στο ύψος (και όχι το βάθος) των περιστάσεων.
Όσον αφορά τη ρητορική της αριστεράς, απλά φαντάσου ο καπιταλισμός να μιλούσε ακόμα καθαρεύουσα. Συγκριτικά, ακόμα κι ο Κωνσταντόπουλος θα έμοιαζε με επαναστάτη ποπολάρο. Έλα όμως που ο καπιταλισμός πια πουλάει Ντούβλη και Τζούλια, κινδυνολογεί για spreads και υπόσχεται πράσινη ανάπτυξη…
Η εμμονή μου λοιπόν να αλλάξουν οι όροι (εργάτης, προλεταριάτο, κεφάλαιο, προβοκάτσια, μανιφαχτούρα, κλπ) δεν αποσκοπεί μόνο στο να γίνει επικοινωνιακά ελκυστικό το «επαναστατικό προϊόν», αλλά και στο να πάψει να είναι «προϊόν». Δηλαδή, να μη δώσουμε και τόση σημασία στο αν στις επόμενες εκλογές τα πλήθη πρέπει να πειστούν να ψηφίσουν τον Α ή τον Β, ή αν θα πρέπει να μαντρωθούν κάτω από ένα σφυροδρέπανο, ένα αστέρι ή ένα αλφάδι. Αυτά συνέβαιναν παλιά, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ήταν αγράμματη και χωρίς πρόσβαση στην πληροφορία ή δυνατότητα συμμετοχής σε σοβαρό διάλογο. Σήμερα όμως;
Σήμερα υπάρχει μια ασύλληπτη πολυφωνία που καταντάει θόρυβος. Υπάρχουν υπάλληλοι με «καλό» μισθό (ας πούμε €2000 καθαρά το μήνα), που ανά πάσα στιγμή μπορούν να βρεθούν στο δρόμο. Υπάρχουν προλετάριοι που προέρχονται από λαϊκά στρώματα και βγάζουν ένα σκασμό λεφτά χωρίς να κόβουν απόδειξη. Υπάρχουν αμερικανοτραφείς φιλελεύθεροι που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των μειονοτήτων αλλά τρομάζουν ότι οι κομμουνιστές θα τους σφάξουν με τα κονσερβοκούτια. Υπάρχουν κομμουνιστές με επενδυτικό χαρτοφυλάκιο, καλύτερο από αυτό των φιλελεύθερων. Αναρχικοί με γραβάτα και iPhone, οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού που δουλεύουν σεκιουριτάδες για €600, ακροδεξιοί με διδακτορικό. Και πάει λέγοντας. Ζούμε σε έναν μετα-μεταμοντέρνο κόσμο. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.
Ο κοινός παρονομαστής είναι απλός, σχεδόν απλοϊκός: Θέλουμε μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα διανέμεται δίκαια σε όλους, όπου η όποια μορφή διοίκησης (από κράτος έως τοπική κολλεκτίβα) θα φροντίζει το κοινωνικο σύνολο κι όχι την πάρτη της, όπου οι κλέφτες και οι απατεώνες θα τιμωρούνται, όπου η ανάπτυξη θα είναι πραγματική και όχι πλασματική, όπου θα ζούμε ελεύθεροι αρκεί να μην βλάπτουμε ο ένας τον άλλον, όπου η παιδεία κι ο πολιτισμός θα σημαίνουν ουσιαστική πνευματική καλλιέργεια.
Κατά τη γνώμη μου, κανείς δεν περισσεύει σε μία απόπειρα σύνθεσης του μοντέλου που θα μας οδηγήσει μέχρι την ουτοπία του αυτονόητου.
Και οι ταμπέλες είναι για τα λαχανικά στη λαϊκή, όχι για τους ανθρώπους.
καλημέρα
να πω και ότι θεωρώ δεδομένω ότι όλοι μας εκφράζουμε τις ταπεινές μας γνώμες ακόμα και αν προέρχονται από συμπεράσματα και ιδεολογίες άλλων!
έχουμε λοιπόν την πραγματικότητα και το ιδεατό!
η πραγματικότητα είναι ο φραπές το χαρτζιλίκι η θάλασσα η καχιποψία ο δογματιγμός το δίκιο του κάθ’ενός οι φοβίες η καλοπέραση η τηλεόραση-σκουπίδι- η έλειψη ενδιαφέροντος η δική μου τσέπη τα δικά μου πιστεύω κτλ κτλ
και το ιδεατό είναι όλοι μας να συμμετέχουμε και να δημιουργούμε δίχως να μας το επιβάλει κάποια εξωγενής κατάσταση. από την πραγματικότητα προτιμώ το ανακάτεμα του ιδεατού γιατί στη σημερινή πραγματικότητα του ελληνάρα είναι μια λύση!
αυτό που μας μένει είναι να συγκροτήσουμε το control feedback ώστε να μην οδηγηθεί το σύστημα σε ενεξέλεγκτη ταλάντωση!
αυτό το control loop δεν πιστεύω ότι μπορεί να χτιστεί πάνω σε άμεση δημοκρατία ή από τη δύναμη της αριστεράς ή της δεξιάς.
δεν γίνεται να με πείσω ότι ο απλός κόσμος μπορεί να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις για σημαντικά θέματα ούτε και οι εργάτες μπορούν να αποφασίσουν για ένα μέλλον που να είναι βιόσιμο και κεδροφόρο και αειφόρο γιατί απλά δεν τους το επιτρέπει ο χρόνος και η γνώση ή μώρφωση γενικότερα!
λέτε όχι στον καπιταλισμό . εγώ λέω όχι στον καπιταλισμό του σήμερα και στην υπερεκμετάλευση πόρων και αγοράς για την απόκτηση υπερκέρδους.
φυσικά είμαι πιτσιρικάς και δεν ξέρω όσα ξέρετε αλλά βλέπω αρετά καλά στο καπιταλιστικό σύστημα! κάθε σύστημα βέβαια χρειάζεται ισοροπίες.
επίσης θα σας φανεί παράξενο αλλά αρκετό καιρό τώρα μου χτυπάει την πόρτα η ιδέα της πόλης κράτους
τι εννοώ! έχουμε μια ομάδα στη στον τόπο μου και τι κάνουμε? προσπαθο΄με να συνταξουμε ομάδες ενργές ομάδες από τους επαγκελματίες της περιοχής -ομάδα αρχιτεκτόνων , πολιτικών μηχανικών, γιατρών, δικηγόρων αγροτικών συνεταιρισμών πολιτιστικών συλλόγων κτλ και να προοθήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας μέσα και μεταξύ των ομάδων και να προοθήσουμε τη λύση τοπικών προβλημάτων με΄σω των τοπικών ομάδων παραλείποντας κομματικές και ιδεολογικές αγκυστρώσεις .. αυτό είναι αριστερό ? δεν ξέρω . ίσως
επίσεις οι θέσεις και οι προβληματισμοί θα συζητηθούν στη μιλιά των εσπερίδων μια πλατφόρμα για συζήτηση και επικοινωνία των απόψεων με επιχειρήματα και θετική κρητική.
..τα έχω βρεί μπαστούνια !
παρατηρήσεις:
ο δογματισμός είναι έντονος . πολοί θέλουν να πουν διάφορα αλλά κολώνει το πράγμα ότν τους ζητάω ένα συγκεκριμένο μοτίβο επιχειρηματολογίας που να βγάζει νόημα και να καθιστά τα λεγόμενα του κάθενός υσχιρά σκαλοπάτια για περετέρω συζήτηση. μέχρι εκείνη τη στιγμή ο καθένας υπεραμύνεται της θέσης του αλλά όταν ζητηθεί επιχειρηματικό υπόβαθρο υπάρχει θέμα.
αυτή δεν είναι η δύναμη της αριστεράς ? δεν ξέρω. μήπως είναι άμεση δημοκρατία που κάθένας μπορεί να συμμετέχει και να εκφράσει τις θέσεις του ελεύθερα ώστε να βοηθείσει στην επίλυση προβλημάτων? ότι και να είναι χωρίς επιχειρήματα που να προβλημτίζουν δουλειά δεν γίνεται ακόμα.
ύστερα λέμε για ένα γενικότερο μοντέλο που θα είναι το ιδανικό για μια χώρα . οκ ! αλλά τι είναι το ιδανικότερο για ένα διαμέρισμα? το καπιταλιστικό μοντέλο είναι τα πάντα στο διαμέρισμά μου ! εργάτες που δουλεύουν σε επιχειρήσεις και επιχειρήσεις που δυναμώνουν και εξελίσονται προσφέροντας πράγματα στον τόπο και σε άλλους εργαζόμενους . αυτό που κάνουμε εμείς -η ομάδα μας- είναι να προωθούμε λίγο ένα μοντέλο αμοιβαίας στίριξης και αρκετές ριζοσπαστικές ιδέες όπως η σύνταξη των ομάδων και ένα διαφορετικό πολιτισμικό πλαίσιο . αλλά δεν είμαστε αριστεροί.
γιανα μην γράψω άλλες 100 000 λέξεις αυτο που θέλω ναπω είναι ότι βλέπω άτομα όπως σε αυτή τη συζήτηση εδώ που φένεται να έχουν σοβαρές γνώσεις και προβλιματισμούς και να είναι αξιόλογα αλλά εμένα μου φένεται ότι ακομα και έτσι υπάρχει προσκόληση σε παροχημένες ιδέες και αξίες.
θεωρώ ότι η κάθε ιδεολογία έχει αρκετά να προσφέρει και μπορεί να μας προβληματίσει θετικά αλλά σίγουρα καμιά ιδεολογία δεν είναι πανάκεια!
συμφωνώ με τον άνεμο περί δημιουργικών και ριζοσπαστικών αλλαγών όπως άλοστε είναι και οι δράσεις μας και ας φαίνται πολύ ονειροπόλες και ασ προκαλούν το γέλοτα στους συντηριτικούς.
αν δεν διαλέξουμε τα καλύτερα που έχει να μας δώσει μια ιδεολογία και να καταφέρουμε να τα συντάξουμε μεταξύ τους ώστε να υπάρχει μια εφαρμόσιμη και λειτουργική πολιτική δεν είμαστε μέρος του σημερινού παιχνιδιού αλλά παίζουμε μια παρτίδα που έχει τελειώσει πριν πολύ καιρό!
πψωωω τρέχω στο μάθημα ! καλημέεεεραα!
ωωωπ τι είπα ..άνεμος ?
έλικας ήθελα να πω! σόρρυ μπερδέυτηκα
Αφού με πιέζεις (δεν ήθελα αλλά άμα επιμένεις…) μπορώ να σου πω και business plan και flow chart να σου κάνω και τα πάντα!
Είναι όμως απλόν, είμαστε περί τα 10 εκατομμύρια οπότε χωριζόμαστε σε κοινότητες/δήμους/πολιτείες (όπως θες πες το) των 100.000. Ψηφίζουμε μια φορά τον χρόνο τον προυπολογισμό μας (ανα 100.000) ο οποίος αφορά σχολεία,νοσοκομεία,δρόμους κλπ κλπ βγάζουμε τι πόσο αναλογεί στον καθένα. Σε περίπτωση που εντός των όριων της περιφέρειας μας λειτουργεί π.χ. μια μεγάλη εμπορική επιχείρηση είναι στην διακριτική ευχέρεια του λαού να αποφασίσει τη φόρο θα επιβάλλει στην συγκεκριμένη. Ναι να πω ότι η φορολογία θα είναι άμεση και μόνο, να καταργηθούν οι διάφοροι άλλοι φόροι. Απλά μαθηματικά, πόσα θέλουμε τόσα, και απλή λογική απο που θα πάρουμε τα περισσότερα απο αυτόν που τα έχει.Ύστερα έρχεται η δημοκρατική διαδικάσια και αποφασίζει, εκλέγει δηλαδή 3 αντιπροσώπους, χωρίς κόμματα, μόνο πρόσωπα, οι οποίοι αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας αυτο το έργο και οι οποίοι θα εκπροσωπούν στην Βουλή την περιφέρειά τους. Θα υπάρχει ένα κεντρικό κράτος όπου θα έχει τα ζητήματα στρατού και εξωτερικής πολιτικής. Όλα τα υπόλοιπα όμως θα είναι στα χέρια του κόσμου. Παιδεία, Υγεία, Υποδομές, Αστυνομία, τα πάντα θα γίνονται κατ’όπιν αποφάσεων. Μιλάμε όμως για άμεση δημοκρατία, δηλαδή συμμετοχή στα κοινά και συγκέντρωση σε ένα χώρο π.χ. γήπεδο όπου θα παίρνονται οι αποφάσεις. Δεν χρειάζεται να συνεδριάζουν όλες οι περιφέρειες την ίδια μέρα. Ούτε και σε απομακρυσμένες περιοχές ή νησιά πρεπει να κουβαληθούν όλοι σε ένα μέρος, υπάρχει και η τηλεσύνδεση.
(αυτά για αρχή…)
Άψογο το κείμενο σου!
«The couch is on fire»…
http://www.aksioprepeiakantoxh.com/trophe-gia-skepse/keimena/thecouchisonfire
http://www.aksioprepeiakantoxh.com
@psychedelic reflection
Η προσπάθεια που κάνετε στον τόπο σας είναι απόρροια κοινής λογικής. Μιας κοινής λογικής που οι κυβερνήσεις μας δείχνουν να στερούνται. Τι δουλειά έχει ο Αβραμόπουλος ή η Φώφη Γεννηματά με το σύστημα υγείας; Γιατροί, νοσηλευτές και φαρμακοποιοί πρέπει να συζητήσουν για το πώς πρέπει να λειτουργήσει. Το ίδιο ισχύει και για τα δημόσια έργα (όπου χρειάζονται αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι, αντί για τσιράκια εργολάβων), για τον πολιτισμό, την παιδεία, κλπ. Όχι ότι η συνεννόηση είναι εύκολη υπόθεση, ιδίως όταν τα ταμεία είναι άδεια. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η απόφαση για το ποιος θα μαζέψει τα σκουπίδια και πού θα τα πάει δεν αφορά επικοινωνιολόγους, καθοδηγητές και κομματάρχες. Έκαστος στο είδος του.
@HappyHour
Έστω ότι το μοντέλο που προτείνεις είναι το σωστό (που εγώ δεν πιστεύω ότι είναι, αλλά πες ότι είναι). Για να το υλοποιήσεις χρειάζεσαι μία ευρεία κοινωνική συναίνεση. Για να την αποκτήσεις χρειάζεται να μπορείς να απευθυνθείς στο σύνολο του πληθυσμού και να το πείσεις να σε πάρει στα σοβαρά. Για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό, χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από μία ιντερνετική περσόνα κι ένα πληκτρολόγιο.
Καταλαβαίνεις πού το πάω ελπίζω. Ωραίο το αποτέλεσμα, ωραίο και το τελευταίο βήμα πριν από αυτό. Αλλά αυτό που περιγράφεις απέχει έτη φωτός από τη σημερινή πραγματικότητα, και τα ενδιάμεσα στάδια δεν είναι απλά μια χρονοβόρα διαδικασία. Είναι η ίδια η ουσία της πολιτικής. Σκέψου απλά ότι ακόμα κι αυτοί που συμφωνούν με το αφηρημένο όραμα της αμεσοδημοκρατίας έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση από σένα όσον αφορά το πώς θα επιτευχθεί ο στόχος και ποια θα είναι η ακριβής μορφή του. Άλλος θέλει να γίνει ένοπλος αγώνας, άλλος θέλει να γίνουν ήπιες μεταρρυθμίσεις, άλλος θέλει να γίνει δημοψήφισμα. Τρέχα γύρευε.
Και στο μεταξύ, τα προβλήματα συνεχίζονται και απαιτούν λύσεις. Τι θα πεις στον άνθρωπο που μόλις έχασε τη δουλειά του και θα βρεθεί στο δρόμο; Θα του περιγράψεις τη διαδικασία; Θα του υποσχεθείς ότι έτσι θα είναι καλύτερα; Ή θα προσπαθήσεις πρώτα να τον βοηθήσεις και μετά να ζητήσεις κι εσύ με τη σειρά σου να σε στηρίξει;
@aksioprepeiakantoxh
Ευχαριστώ. Θα μου επιτρέψεις μια φιλική συμβουλή όμως. Τα bold κόκκινα γράμματα (διαφορετικών μεγεθών) που εναλλάσσονται με άσπρα σε μαύρο φόντο (κεντραρισμένα κιόλας), κάνουν το κείμενο σου δυσανάγνωστο και του προσδίδουν μία άκρως επιθετική αίσθηση – εντελώς ανεξάρτητα από το τι λέει. Σε κάποιους ίσως αρέσει έτσι βέβαια, αλλά εμένα μου είναι πραγματικά αδύνατον να το διαβάσω. Ίσως να φταίει η ηλικία μου.
Αν η πρόθεση σου λοιπόν είναι κάποιοι να βάλουν φωτιά στους καναπέδες τους και να βγουν στους δρόμους (το εικάζω, γιατί όντως δεν κατάφερα να διαβάσω το κείμενο), μάλλον ο τρόπος που επέλεξες να τους απευθυνθείς είναι λάθος.
@Έλικα
Ευχαριστώ για τα εύσημα, αν και δεν κατάφερα πάλι να ξεφύγω από τον βερμπαλισμό και το μαξιμαλισμό (894 λέξεις το τελευταίο σχόλιο, και χωρίς να είναι από πίσω ο… Αλέξης).
Η σοσιαλκομμουνιστική ρητορική μπορεί να ακούγεται ξύλινη και αναχρονιστική, αλλά τουλάχιστο δείχνει που ανήκει κάποιος. Το αντίπαλον δέος δεν είναι η εθνικόφρων καθαρεύουσα αλλά η πρετεντέρια ρητορική, που αναλόγως την περίσταση ακούγεται δεξιά, αριστερή, ουδέτερη, πατριωτική, μοντέρνα κλπ αποπροσανατοολίζοντας την κοινή γνώμη.
Συμφωνώ για τον κοινό παρονομαστή. Η διαφωνία μου είναι πως περισσεύουν κάποιοι που δεν είναι διατεθημένοι να χάσουν τα προκλητικά τους εισοδήματα και προνόμια χωρίς λυσσαλέα μάχη. Είναι σχετικά λίγοι αλλά η δυναμή τους είναι μεγάλη γιατί χρηματοδοτούν πολιτικούς, δημοσιογράφους, κρατικά και παρακρατικά μαντρόσκυλα. Αυτούς δεν μπορείς να τους πείσεις να ακολουθήσουν το μοντέλο σου, όχι γιατί είναι χαζοί και δεν καταλαβαίνουν αλλά γιατί δεν τους συμφέρει.
@Happyhour
Το πολιτικό μοντέλο που περιγράφεις μοιάζει με τη δημοκρατία των σοβιέτ, με ενισχυμένες αρμοδιότητες στις τοπικές κοινωνίες. Επιτρέπεις όμως τη λειτουργία μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπεις το ιδιωτικό κέρδος, το οποίο για να προκύψει προϋποθέτει εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Ποιος ο λόγος να χαρίσεις πλούτο στο κεφάλαιο; Η φορολογία δεν είναι καθόλου σίγουρος τρόπος αναδιανομής του πλούτου, γιατί μια μεγάλη εταιρία δεν θα αποδεχτεί εύκολα μεγάλη φορολογία, ιδιαίτερα από ένα «χαλαρό» κράτος. Ή θα φύγει ή δεν θα πληρώσει τους φόρους ή θα χρηματοδοτήσει διάβρωση και ανατροπή του συστήματος. Αυτό δε σημαίνει πως οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες πρέπει να είναι υποχρεωτικά κρατικές. Μπορεί να είναι συνεταιριστικές ή αυτοδιαχειριζόμενες. Οπωσδήποτε όμως όχι ιδιωτικές. Η «ιδιωτική πρωτοβουλία» μπορεί ίσως να επιτραπεί σε μικρές μονάδες, σε κάποιες περιπτώσεις. Δε λέω ότι πρέπει σώνει και καλά να κοινωνικοποιήσουμε τα περίπτερα και τα μπακάλικα. Κι εκεί είναι λεπτό το θέμα όμως για να μην προκύψει καμιά ανερχόμενη τάξη μικροαστών που θα υποσκάπτει το σύστημα με τη φιλοδοξία να γίνει καπιταλιστική. Η τηλεδιάσκεψη είναι καλή ιδέα, με την προϋπόθεση να είναι δημόσιου συμφέροντος η εταιρία τηλεπικοινωνιών που θα την προσφέρει γιατί διαφορετικά μπορεί να μην τη συμφέρει να καλύπτει μικρά νησιά και κορφοβούνια.
Tsal και HappyHour,
Ώρες-ώρες μου θυμίζετε ένα ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπου ένας τύπος σε μία συνέντευξη έλεγε ότι την ώρα που έβγαινε το τανκ από το στρατόπεδο για να τους έρθει επίσκεψη, εκείνοι κάθονταν μέσα στην κατάληψη και διαφωνούσαν για το αν θα είναι μαοϊκού ή λενινιστικού τύπου η δικτατορία του προλεταριάτου που θα εφαρμόσουν μετά την πτώση της χούντας.
Όσο για εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα προκλητικά τους εισοδήματα και προνόμια, το λυντσάρισμα από τον εξαγριωμένο όχλο είναι μάλλον το καλύτερο που μπορεί να τους τύχει.
Δεν έχω άλλο τρόπο Ελικα από τον λόγο μου, γραπτό και προφορικό. Τώρα αν μου ζητάς να βγώ στο μπαλκόνι και να πω ψηφίστε με, ε δεν θα το κάνω. Συμφωνώ πως για να γίνει αυτό χρειάζεται ευρεία κοινωνική συναίνεση, πως αλλιως άλλωστε; Το μοντέλο που πρότεινα ήταν έτσι απλά για να σου πω πως αν θέλουμε βρίσκουμε λύσεις αλλά και πάλι δεν είμαι εγώ αυτή που θα φτιάξω το όραμα. Θα μου πεις και γιατί όχι; Δεν ξέρω δεν έχω απάντηση. Αλλά ότι μπορεί να μην έχω μοντέλο διακυβέρνησης να προτείνω σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνήσω με το υπάρχον; Είναι σαν να μου λες ότι θα φάω το κακομαγειρεμένο φαγητό σου επείδη δεν ξέρω να μαγειρευω και δεν μπορώ να σου πω πως να διορθώσεις την συνταγή, λυπάμαι αλλά όχι δεν θα το φάω.
Λες «Άλλος θέλει να γίνει ένοπλος αγώνας, άλλος θέλει να γίνουν ήπιες μεταρρυθμίσεις, άλλος θέλει να γίνει δημοψήφισμα» ε και; Τώρα δηλαδή θέλουν όλοι το ίδιο; Αλλος θέλει κομμουνισμός, άλλος θέλει σοσιαλισμό με ευρωπαικό πρόσωπο κι αλλός κρατικό φιλελευθερισμό με κοινωνικό πρόσωπο. Εγώ λοιπόν πιστεύω πως μόνο μέσω της άμεσης δημοκρατίας μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερα μια κοινωνία και να προκόψει.
Φίλε μου Τσαλ, η ιδιωτική εταιρεία που δεν θα δεχτεί το φόρο και ο εργοδότης της απλά θα πάρουν πόδι. Το ιδιωτικό κέρδος δεν είναι απαραιτήτως κακό και είναι ένα ισχυρό κίνητρο για να παράξει κάποιος. Η εκμετάλλευση όπως λες κατα τη γνώμη μου υπάρχει γιατί δεν υπάρχει έλεγχος απο τον λαό. Κάπου, νομίζω στη Σουηδία, μπορεί και Δανία, πρίν χρόνια είχαν σοσιαλιστική κυβέρνηση, ψηφισαν λοιπόν ένα νόμο που με το καιρό το ποσοστό συμμετοχής των εργαζομένων στις εταιρείες μεγάλωνε μέχρι τις αποκτήσουν τελείως, το πίστευεις ότι αυτό δεν το δέχτηκαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γιατί το βρήκαν άδικο; Λοιπόν εγώ δεν πιστεύω ότι έχω ταξικό εχθρό πολυ απλά για την δεν κρίνω κάποιον απο τα λεφτά στην τσέπη του. Βλέπω όλους τους ανθρωπους ως ανθρωπους με πάθη, λαθη, επιθυμίες, οραματα και όνειρα. Θέλω μια κοινωνία που να μην είμαστε όλοι το ίδιο πλούσιοι ή το ίδιο φτωχοί, αλλά το ίδιο ελεύθεροι.
Εντάξει ρε συ Ελικα συζήτηση κάνουμε, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε σε όλα, εμένα μου φτάνει να έχουμε κοινό στόχο, δηλαδή να ανατραπεί το υπάρχον σύστημα.
Μακαρι…γιατι απλα δεν το πιστευω…
Δεν ειμαι απαισιοδοξη, ουτε νομιζω οτι θα καταστραφουμε ως εθνος…απλα βλεπω εναν κοσμο αηδιασμενο οσο και μουδιασμενο, με απειρα ανοικτα μετωπα, με μια νοοτροπια βολεματος και καλοπερασης, που μεχρι να αποτιναχθει, τα αντανακλαστικα ειναι πολυ αργα και φοβαμαι οτι μεχρι τελικα να κινητοποιηθουμε θα ειναι αργα…
Το μακαρι λοιπον δεν ειναι ακριβως ευχη προς καποιον αλλο να μας σωσει, αλλα ευχη να βρεθει μεσα μας η δυναμη και ο τροπος να συνεργαστουμε, να δρασουμε, να αλλαξουμε..
Και μιλαω πρωτα και κυρια για μενα, που εχω αρχισει να χανω την πιστη μου στους συλλογικους αγωνες και να στρεφομαι σε μια πιο ατομικη αντιληψη της πολιτικης και κοινωνικης ευθυνης, προσπαθωντας να ειμαι εγω ενεργος πολιτης και συμπολιτης και ανθρωπος κυριως. Και πιστευω οτι βγαινοντας απο το τριπακι «σιγα μη σωσω εγω τον κοσμο» και αναλαμβανοντας ο καθενας να γινει καλυτερος για τον εαυτο του και μονο, τοτε σιγα σιγα θα γινουμε πολλοι και η κοινωνια θα αλλαξει…Ομως αυτο το σιγα σιγα ειναι προβλημα γιατι δεν εχουμε χρονικα περιθωρια, η αλλαγη επρεπε να γινει ΧΤΕΣ, η ιστορια δεν περιμενει, πρεπει να υπαρξει μια ενωση αμεσα…ετσι εχω βρεθει σε αδιεξοδο κι εγω οπως αρκετοι νομιζω…
Την καλημερα μου
@Happy
Σε καμία περίπτωση δεν σου προτείνω να δεχτείς το υπάρχον μοντέλο διακυβέρνησης. Απλά πιστεύω ότι το πρόβλημα αφορά λιγότερο τη δομή (που είναι προβληματική κάργα) και περισσότερο το περιεχόμενο (που είναι σάπιο και θέλει πέταμα). Δηλαδή, τι να την κάνω την αναδιάρθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης αν πάλι θα εκλέγονται οι ίδιοι απατεώνες;
Σ’ αυτό που λες για τις ιδιωτικές εταιρείες συμφωνώ. Με προϋποθέσεις όμως, με περιορισμούς στο τι ποσό μπορεί να βάλει ο επιχειρηματίας στην τσέπη του, πώς θα πρέπει να το επενδύσει, τι αυξήσεις θα υποχρεούται να δώσει στους εργαζόμενους έτσι και βγάζει κέρδος, κλπ. Δηλαδή, ντεμέκ καπιταλισμός, αφού η έννοια της συσσώρευσης πλούτου δεν θα υφίσταται.
@butterfly
Διαφωνώ ότι πρέπει να βγούμε από το τριπάκι “σιγα μη σωσω εγω τον κοσμο” και να κοιτάξουμε πώς θα γίνουμε καλύτεροι (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) για τον εαυτό μας και μόνο. Γιατί αυτό είναι που κάνουμε τόσο καιρό, αφήνοντας τη «σωτηρία» του κόσμου σε επαγγελματίες. Κακούς, ανίκανους και διεφθαρμένους επαγγελματίες, που μας φλόμωσαν στο ψέμα και μας έκλεψαν το όνειρο.
Σειρά μας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο καθένας μας θα πρέπει να ιδρύσει κόμμα. Απλά το ότι ο καθένας μας θα μπορεί να προσφέρει τις γνώσεις, τις ιδέες και τις δυνάμεις του/της για να χτίσουμε έναν πιο στέρεο και δίκαιο κόσμο.
Προς το παρόν, αυτό που λείπει είναι η υποδομή που θα μας επιτρέψει να το κάνουμε. Όχι για πολύ καιρό ακόμα ελπίζω…
Χμμμ Μαλλον δεν το εξεφρασα σωστα…Οταν λεω να βγουμε απο αυτο το τριπακι εννοω να βγουμε απο την αδιαφορια, να πιστεψουμε πως ναι μπορω να αλλαξω τον κοσμο αν αλλαξω πρωτα εγω σαν πολιτης και σαν μελος της κοινωνιας. Αλλα κι αν ακομα με αυτον τον τροπο δεν αλλαξω τον κοσμο, δεν πειραζει, το κανω για παρτη μου για να ειμαι καλα με τη συνειδηση μου και το κανω μονος μου για να μην καπελωνεται η προσπαθεια μου απο τον καθενα…
Αυτη τη συζητηση την εχουμε κανει και παλιοτερα κατ’ ιδιαν αν θυμασαι στο Οικολογιο…Αν παψουμε να σκεφτομαστε «σιγα μη σωσω εγω τον κοσμο», τοτε ο καθενας μας θα δραστηριοποιειται εστω και ατομικα, αλλα τελικα οι πολλες ατομικοτητες θα οδηγησουν σε συλλογικη αλλαγη. Αυτο ομως θελει χρονο και το ζητουμενο σημερα ειναι η αλλαγη να ειναι αμεση.
Οσο δεν αφορα στον ιδιωτικο τομεα, λυπαμαι αλλα δεν πιστευω οτι μπορει ενας τοπος να καρποφορησει και να αναπτυχθει αν ολα ειναι δημοσια και δεν υπαρχει και πρωτοβουλια ιδιωτικη και κερδος ιδιωτικο. Επιπλεον, ο καθε επιχειρηματιας απο τον μικροτερο ως τον μεγαλυτερο, εχει επενδυσει χρηματα και χρονο στην επιχειρηση του, τοσο για να την στησει οσο και για να την εξελιξει. Ποιος λοιπον και με ποια κριτηρια θα του πει αν μπορει η οχι να βγαλει κερδος απο αυτην; Αλλο κατ’ εμε η κερδοφορια και αλλο η κερδοσκοπια…
Το ιδιωτικό κέρδος λειτουργεί ως κίνητρο για μεγαλύτερη παραγωγή και ίσως καλύτερης ποιότητας προϊόντα, αλλά με κόστος σε ένα σωρό άλλα πράγματα:
α. Λανθασμένη κατανομή φυσικών και παραγωγικών πόρων. Πολύ απλά αν συμφέρει τον ιδιώτη να επενδύσει σε λαχανάκια Βρυξελλών, γαριδάκια και ταινίες με σταρ τη Τζούλια και την Ντούβλη θα το κάνει, ενώ η χώρα θα έχει ανάγκη σχολεία, νοσοκομεία, είδη διατροφής κ.α.
β. Διατήρηση μιας οικονομικής ελίτ που θα εκμεταλλεύεται την εργαζόμενη τάξη και θα υπονομεύει σταθερά όποιες φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις.
γ. Το ιδιωτικό κέρδος προϋποθέτει εντατικοποίηση δουλειάς και χαμηλό κόστος εργασίας. Δε συμβιβάζεται με αξιοπρεπή εισοδήματα για όλους, εξάλειψη ανεργίας, ελεύθερο χρόνο, ασφαλιστικές παροχές.
δ. Καταστροφή του περιβάλλοντος. Αφού το κέρδος αγιάζει τα μέσα.
Ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, εγώ συμβιβάζομαι και με Λάντα, κινητό τηλέφωνο δεκαετίας, τρόφιμα σε άσχημες συσκευασίες και Πράβντα χωρίς συνοδευτικά DVD (αντ’ αυτών τα Άπαντα του Λένιν σε 57 κουπόνια) και να έχω σταθερή εργασία και εξασφαλισμένη στέγη, σχολείο, νοσοκομείο, κουπόνια για θέατρο και μπαλέτο. Και φυσικά ελεύθερο χρόνο για να διαβάσω τους 57 τόμους των Απάντων και να συμμετέχω στις συνελεύσεις των σοβιέτ. Ευτυχώς δεν καπνίζω και δε θα μου λείψουν ούτε τα αμερικάνικα τσιγάρα.
Επομένως σε καθεστώς δικτατορίας του προλεταριάτου δεν νοείται ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και κέρδος. Σε καθεστώς εργατικής κυβέρνησης (π.χ. Χιλής Αλιέντε, Βενεζουέλας Τσάβες, Βολιβίας Μοράλες) είναι «ανεκτές» ιδιωτικές εταιρίες στο βαθμό που συμφέρει το κράτος, εννοείται μετά από επαναδιαπραγμάτευση συμβάσεων λειτουργίας με πιο συμφέροντες όρους για το κοινωνικό σύνολο. Πχ στη Βολιβία το πρώτο που εθνικοποιήθηκε ήταν το νερό και ορθώς για ευνόητους λόγους. Από τις εξορυκτικές εταιρίες κάποιες δέχτηκαν να λειτουργήσουν με χαμηλότερα περιθώρια κέρδους και αυξημένη συμμετοχή του κράτους, και παρέμειναν. Οι υπόλοιπες άστα λα βίστα. Θεωρώ ωστόσο ότι και αυτές που παρέμειναν πρέπει να είναι να βραχυχρόνιο ορίζοντα, διαφορετικά δε θα μπορεί να ολοκληρωθεί ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας και της κοινωνίας.
Τέλος, στα περίφημα γεγονότα του Πολυτεχνείου δε συμμετείχα γιατί πολύ απλά ήμουν αγέννητος. Αν ήμουν παρόν στις διαβουλεύσεις νομίζω πως θα πρότεινα αντάρτικο πόλεως τύπου Ουρουγουανών Τουπαμάρος που ήταν τότε της μόδας. Και φυσικά θα δικαιονόμουν 36 χρόνια μετά, με την εκλογή του πρώην αντάρτη Πέπε Μουχίκα στο ύπατο αξίωμα της χώρας του Λα Πλάτα. Ενδεχομένως να μου γινόταν και πρόταση να αναλάβω διπλωματικό πόστο εκεί, τιμής ένεκεν.
@butterfly
Όσο οι πολλές ατομικότητες παραμένουν ιδιοτελείς, οποιαδήποτε απόπειρα συλλογικότητας είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Δεν αρκεί δηλαδή να θυμόμαστε να ξεσηκωθούμε κάθε φορά που θίγονται τα δικά μας δικαιώματα (προσωπικά, συντεχνιακά, τοπικά, κλπ). Σ’ αυτό άλλωστε στηρίζεται και η κεντρική ιδέα της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε».
@Τσαλ
Όποιος μπορεί να διαβάσει πίσω από τις λέξεις σου θα καταλάβει ότι αυτό που προτείνεις υπερβαίνει αυτό που φαίνεται να υποστηρίζεις. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι λέξεις όπως «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός» έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση του κόσμου με συγκεκριμένα πολιτικά συστήματα και πρακτικές. Και όχι με το τι πραγματικά πρεσβεύουν ως έννοιες.
Άντε λοιπόν να πείσεις οποιονδήποτε μη αριστερό ότι αυτό που ονειρεύεσαι δεν έχει καμία σχέση με ολοκληρωτικά καθεστώτα και λαοπλάνους ηγέτες. Και μην ξεχνάς άλλωστε ότι ακόμα και για την πολυαγαπημένη σου Λατινική Αμερική, οι περισσότεροι δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω πέρα από το ότι ο Τσάβες είναι ένας γραφικός δικτατορίσκος και ο Μοράλες ένας Ινδιάνος που καλλιεργούσε κόκα. Τρέχα γύρευε δηλαδή…
@antidrasi+sex
Συμφωνούμε. Για άλλη μια φορά. Ουφ…
Αγαπητέ Αντίδραση όσο το 80% ψηφίζει ΝΔ-Πασοκ σαφώς και δεν πρόκειται να αλλάξει κατι. Αυτό δεν αναιρεί την αρτιότητα της άμεσης δημοκρατίας ως πολίτευμα.
Γιατί άραγε μας φοβίζει μια ουτοπική ιδέα; Που για μένα δεν είναι καθόλου ουτοπική ως προς την επιτυχία της, για την υλοποίηση της, εντάξει, το παραδέχομαι, έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Έλικα σε κάποιο σημείο λες «Θέλουμε μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα διανέμεται δίκαια σε όλους» αυτό θέλουμε άραγε; Ή μήπως μια κοινωνία όπου θα μπορούν όλοι να έχουν λόγο, στην ουσία όχι στα χαρτιά (βλ.σημερινή «δημοκρατία»). Είναι ο πλόυτος που κάνει την διαφορά στη ζωή μας ;
Δεν συμφωνώ καθόλου Τσαλ ότι το ιδιωτικό κέρδος φταίει για τα δεινά του επιπέδου της παιδείας μας. Και στην αρχαία Αθήνα είχαν ιδιωτική παραγωγή αλλά δεν συγκρίνονται οι πολιτισμοί μας.
Λες, αν συμφέρει τον ιδιώτη να επενδύσει σε λαχανάκια Βρυξελλών θα το κάνει ενώ η χώρα θα έχει ανάγκη από σχολεία, μα ακριβώς αυτό προλαμβάνει η άμεση δημοκρατία, εφ’ όσον τις αποφάσεις θα τις παίρνουν οι πολίτες η παραγωγή θα προσανατολίζεται σε αυτά που θα έχει ανάγκη η κοινωνία. Αν μπροστά στη μόρφωση και την νοσοκομειακή περίθαλψη η κοινωνία βάζει πιο ψηλά την Τζούλια και την Ντούβλη τότε είναι άξια της τύχης της. Δεν νομίζω όμως ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Η οικονομική ελίτ, αν καταφέρει να υπάρξει στην άμεση δημοκρατία, θα είναι εντελώς ανίσχυρη και όχι απλά δεν θα υπονομεύει τις φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις αλλά θα προσπαθούν οι ίδιοι οι πλούσιοι να βοηθούν την κοινωνία αφού η ύπαρξη τους και η συνέχιση του πλούτου τους θα εξαρτάται από τους υπολοίπους. Κοινώς όποιος δεν ακολουθεί τις αποφάσεις της πλειοψηφίας θα φεύγει χωρίς να πάρει τίποτα μαζί του. Οι πολίτες δηλαδή θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το τι θέλουν να γίνεται στην περιφέρεια τους.
@Έλικας
Ίσως δε γίνεται εύκολα κατανοητό τι ακριβώς προτείνω με τις αποσπασματικές μου τοποθετήσεις. Ασχολούμαι εδώ και καιρό με ένα αναλυτικό και κατατοπιστικό επαναστατικό εγχειρίδιο, με πιθανό τίτλο «Τι να ξανακάνουμε» και υπότιτλο «(και τι να… ξεκάνουμε)». Δεν είμαι σε θέση αν υπολογίσω αν και πότε θα ολοκληρωθεί και πως θα προπαγανδιστεί. Αρκούμαι μέχρι τότε στις συνήθεις παρεμβάσεις μου από… καθέδρας, και όποιος πιστός προσέλθει.
@Χαρ.ώρα (κατά το Αβρόρα)
Δε φταίει αποκλειστικά αλλά σε μεγάλο βαθμό η επιδίωξη του κέρδους για τα χάλια της παιδείας, της υγείας και άλλων κοινωνικών αγαθών αφού ο ανταγωνισμός είναι άνισος και αθέμιτος ανάμεσα σε δημόσια κακοργανωμένα και υποχρηματοδοτούμενα ιδρύματα και αντίστοιχα ιδιωτικά. Έτσι υποβαθμίζονται ακόμα περισσότερο οι δημόσιες παροχές και η παιδεία, η υγεία κλπ γίνονται ταξικές. Δλδ όποιος μόνο έχει λεφτά απολαμβάνει ένα αξιοπρεπές επίπεδο.
Για τον πολιτισμό της αρχαίας Αθήνας είναι μεγάλη η συζήτηση. Έχω αναφέρει και άλλες φορές ότι χωρίς να αμφισβητώ την επιστημονική και καλλιτεχνική αξία του, θεωρώ ότι ήταν ένας ταξικός πολιτισμός που αφορούσε λιγότερο από 10% του πληθυσμού (αν βγάλεις έξω γυναίκες και δούλους). Σε άλλες πόλεις προφανώς ήταν ακόμα λιγότερο. Το ίδιο και η δημοκρατία, ήταν μια πιο διευρυμένη ολιγαρχία. Για την εποχή αυτό μπορεί να ήταν προοδευτικό αλλά όχι για τώρα.
Στα υπόλοιπα υποπέφτεις σε λογικές και πολιτικές αντιφάσεις. Η «αμεση δημοκρατία» αν δεν περιλαμβάνει σοσιαλιστική προοπτική δεν εγγυάται την οργάνωση της παραγωγής σύμφωνα με τις ανάγκες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο επιτρέπεται η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και το κέρδος. Οι πολίτες μπορούν να καθορίσουν το είδος και το επίπεδο της παραγωγής αν είναι δικά τους τα μέσα. Η δε οικονομική ελίτ αν καταστεί ανίσχυρη απλά δεν είναι… ελίτ. Δε νομίζω ότι οι πλούσιοι μπορούν να πειστούν να λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας, εκτός αν εννοείς την φιλανθρωπία που είναι μια απάτη και ντροπή. Για να γίνει κάποιος πλούσιος πρέπει κάποιες εκατοντάδες ή χιλιάδες να καταδικαστούν στη φτώχεια, εφόσον ο πλούτος είναι περιορισμένος. Αυτό δεν είναι ανθρωπιστικό ούτε βέβαια σοσιαλιστικό. Οι πλούσιοι πρέπει να φύγουν νύχτα παραδίδοντας τα εργοστάσιά τους στους εργάτες, εκτός αν δεχτούν να συμμετάσχουν στην διοίκηση με το μισθό του μέσου εργάτη – εδώ ταιριάζει το ευαγγελικό «πιο εύκολο να περάσει κάμηλος από το μάτι της βελόνας κλπ».
Ίσως αυτό που έχεις στο μυαλό σου είναι να αξιοποιηθεί η τεχνολογία και τεχνογνωσία του καπιταλισμού στην παραγωγή. Αυτό είναι κάτι που όχι μόνο μπορεί αλλά και πρέπει να γίνει, για να θεμελιωθεί ο σοσιαλισμός. Επίσης η συνεργασία και το εμπόριο με καπιταλιστικές χώρες και οικονομικές μονάδες, με όρους συμφέροντες εννοείται. Αυτά τα είχαν υποστηρίζει και ο Μαρξ, ο Ένγκελς και ο Λένιν αλλά τα θάψανε οι γνωστοί νεκροθάφτες της Επανάστασης.
Θα συμφωνήσω με τον Έλικα πως έχει σημασία η δίκαιη μοιρασιά του πλούτου γιατί εξασφαλίζει τις υλικές προϋποθέσεις ενός καλύτερου κόσμου. Προφανώς δεν αρκεί αυτό, θέλουμε και δημοκρατία, παιδεία, πολιτισμό. Πρώτα το στομάχι, μετά η ηθική όμως, έλεγε ο Μπρεχτ. Αν δεν πείσεις τις μάζες ότι με την πολιτική σου πρόταση θα ικανοποιήσουν πρώτα τις βασικές τους ανάγκες δεν πρόκειται να σε ακολουθήσουν. Τα υψηλά ιδανικά ακούγονται κάπως σαν κούφια λόγια σε κάποιον που δεν έχει δολειά και στέγη. Βέβαια δεν πρέπει να πέσουμε έτσι στην παγίδα των «μεταβατικών κατακτήσεων» και εγκλωβιστούμε εκεί. Θα αναφερθώ σε αυτά τα ζητήματα στο εγχειρίδιο, ίσως.
Ας μου επιτραπεί μια παρέμβαση.
Είναι άκρως εύστοχο το κείμενο και παραδόξως εντός θέματος η συζήτηση που λαμβάνει χώρα στα σχόλια. Παραδόξως εντός θέματος, για τα δεδομένα των δημοσίων συζητήσεων σχετικά με την κρίση. Αυτό ως φιλοφρόνηση.
Θέλω να θέσω ένα προβληματισμό σε σχέση με το προς αναζήτηση όραμα και τις ιδεολογικές «αγκυλώσεις», τον οποίο θα βασίσω στα ακόλουθα ερωτήματα:
Είναι δυνατή η κατοχή της αλήθειας;
Υπάρχει κάποιος που μπορεί βάσιμα να ισχυρισθεί ότι κατέχει την αλήθεια;
Αυτός ο ισχυρισμός του δίνει εξουσιαστικά προνόμια έναντι των υπολοίπων και γιατί;
Το πρώτο ερώτημα σχετίζεται με την ίδια τη νοηματοδότηση του οράματος για το οποίο συζητήσατε μέχρι τώρα. Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική, και κατά τη γνώμη μου είναι επειδή το ερώτημα τίθεται ως προς το αν κάποιος έχει παγίως την αλήθεια κι όχι αν αυτή η αλήθεια υπάρχει, τότε το ζήτημα για το τι πρέπει να γίνει τίθεται ως εξής: Το ζητούμενο δεν είναι πώς θα εφαρμόσουμε το αληθώς ορθό που γνωρίζουμε, αλλά πώς θα αποφασίζουμε κάθε φορά ποιο είναι εδώ και τώρα και για μας το ορθό. Αν δηλαδή διαπιστώσουμε ότι το αληθές δεν το κατέχουμε, κι επειδή, παρ’ όλο που δεν το κατέχουμε, δεν γίνεται να παραιτηθούμε από τη ζωή μας, τότε αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι ο τρόπος με τον οποίο θα αποφασίζουμε για τη ζωή μας. Για παράδειγμα, είναι αληθινά ορθό πως η ιδιωτική κατοχή των μέσων παραγωγής είναι η αιτία της εκμετάλλευσης του εργάτη και ακολούθως της κοινωνικής αδικίας; Εγώ αγνοώ, ο κομμουνιστής λέει ναι, ο κεφαλαιοκράτης λέει όχι. Το όχι του μάλιστα αυτό, όταν προτάσσεται σαν η Αλήθεια, δίνει τη νομιμοποίηση στον κεφαλαιοκράτη να ασκήσει όποιο μέσο έχει στη διάθεσή του – κι έχει πολλά – προκειμένου να πραγματοποιήσει ότι του επιβάλλει η αλήθεια που ο ίδιος κατέχει. Το σύγχρονο δυτικό κράτος είναι το παράδειγμα του εξουσιαστικού μηχανισμού που στήνεται προκειμένου να επιτευχθεί το αποτέλεσμα ή ο στόχος, μιας καπιταλιστικής αλήθειας. Όταν, δηλαδή, η αλήθεια τίθεται ως δεδομένη, τότε το μόνο που μένει είναι να στηθεί ο μηχανισμός καταδυνάστευσης της ανθρώπινης ελευθερίας στο όνομα αυτής της αλήθειας. Ένα νέο όραμα, κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να το βασίσουμε ακριβώς στο αντίθετο. Στην μη κατοχή της αλήθειας. Όταν μάλιστα σήμερα διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει όραμα, ίσως διαπιστώνουμε την απροθυμία του υποψιασμένου και συνειδητοποιημένου ανθρώπου να αποδεχθεί εκ των προτέρων μια οποιαδήποτε δεδομένη (από πού άραγε;) αλήθεια. Δεν μένει λοιπόν παρά να θεμελιωθεί θεωρητικά και να επιδιωχθεί πραγματικά εκείνος ο τρόπος συλλογικότητας που αναζητά και δεν κατέχει την αλήθεια. « Η εκκλησία έχει την αλήθεια!». Να μια προβοκατόρικη φράση. Εννοώ: η άμεση – αδιαμεσολάβητη – συλλογική απόφαση των ανθρώπων, ως απόπειρα να βρουν τι κάθε φορά θεωρούν σωστό και να κατευθύνουν σύμφωνα μ’ αυτό την κοινή ζωή τους, είναι ένα επιχείρημα υπέρ της άμεσης δημοκρατίας. Η μόνη σίγουρη αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έχει την αλήθεια. Αυτή είναι η αρχή κάθε πολιτεύματος ελευθερίας.
Ελπίζοντας ότι δεν έχω κουράσει υπερβολικά, θα προσθέσω λίγα για το δεύτερο ερώτημα. Το δεύτερο ερώτημα θέτει το πρόβλημα της ιδεολογίας και θέλω να σημειώσω ότι δεν είναι μόνο ο σοσιαλισμός ιδεολογία αλλά και ο φιλελευθερισμός ( ονομάζω έτσι το παιδάκι των 17ου και 18ου αιώνων, το οποίο προκάλεσε τις αστικές επαναστάσεις, ίδρυσε τα σύγχρονα αστικά κράτη και επέβαλε το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα). Μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια, είτε είναι σοσιαλιστής είτε κεφαλαιοκράτης. Αν το κάνει υπάρχει κανένα πρόβλημα; Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, το οποίο δεν οφείλεται στο ότι θίγει ένα «δέον γενέσθαι» ή κάποιο κανόνα καθωσπρεπισμού. Όποιος ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια προσπαθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο να υποτάξει και να αντιστρατευθεί μια πανανθρώπινη ιστορική εμπειρία για την ανθρώπινη φύση. Προσπαθεί να ελέγξει αυτό που θα λέγαμε ανθρώπινο «αυτεξούσιο». Τι είναι αυτό το αυτεξούσιο; Με απλά λόγια είναι η δυνατότητα (και όχι το δικαίωμα) που έχει ο άνθρωπος να πράττει προαιρετικά και εθελοντικά, είναι το πραγματικό φυσικό θεμέλιο της Ελευθερίας. Οι απολογητές των ιδεολογιών και οι κάθε είδους εξουσίες θα αντιτάξουν, απέναντι σ’ αυτή τη διαπίστωση το ερώτημα: μα καλά, μπορεί να οργανώνεται επί τη βάσει αυτής της τόσο «αναρχικής» αρχής η οποιαδήποτε συλλογική δράση; Η μονολεκτική, λόγω χώρου, απάντησή μου είναι άμεση δημοκρατία ή αλλιώς εκκλησία ( για να χρησιμοποιήσω κι εγώ το όνομα του κατεξοχήν οργάνου του πολιτεύματος της ελευθερίας). Απαγορεύεται λοιπόν η ιδεολογία; Όχι . Αρκεί να προβάλλει μόνο ως πρόταση σε ένα «κοινό» πολιτών, και όχι σαν δεδομένη αλήθεια.
Επιφυλάσσομαι ως προς το τρίτο ερώτημα, εικάζω ότι όσοι μετείχαν στον προηγούμενο διάλογο δεν δικαιολογούν ένα τέτοιο προνόμιο σε κανένα, ευχαριστώ τον μπλογκό-δεσπότη για το χώρο και θα ήθελα τη γνώμη σας στον προβληματισμό μου.
@HappyHour
Όχι, δεν είναι ο πλούτος αυτό που έχει πραγματική αξία στη ζωή μας. Από την άλλη μεριά, χωρίς υλικά αγαθά δεν επιβιώνουμε, οπότε μέχρι να καταργηθεί τελείως το χρήμα και να εξαλειφθούν οι επιπτώσεις του, καλό θα ήταν να μην παίρνει ο συνταξιούχος €500 και o μεγαλοεπενδυτής ένα εκατομμύριο φορές περισσότερα. Αυτό εννοώ.
Κατά τ’ άλλα, για να λειτουργήσει οποιαδήποτε μορφή άμεσης δημοκρατίας πρέπει να έχουν προηγηθεί δεκαετίες πολιτιστικής αναμόρφωσης, έτσι ώστε οι άνθρωποι να είναι πραγματικά ελεύθεροι να κρίνουν ποιο είναι το καλό του συνόλου και όχι οπαδοί που κουνάνε σημαιάκια για να εξασφαλίσουν το προσωπικό τους συμφέρον. Κάτι τέτοιο σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι θα καταστραφούν ολοσχερώς τα τηλεοπτικά κανάλια (τουλάχιστον με τη μορφή που έχουν τώρα).
@Τσαλ
Αναμένω με αγωνία το επαναστατικό εγχειρίδιο. Μην το πήξεις στην κομμουνιστολογία (sic) όμως, γιατί θα μπερδευτούν οι αναγνώστες σου.
Όσο για τα περι ιδιωτών εναντίον κράτους, κατά τη γνώμη μου πρέπει να αναθεωρήσουμε ριζικά και τις δύο έννοιες, καθώς και να απαξιώσουμε πλήρως την εξουσιαστική λογική που διέπει τόσο το κεφάλαιο όσο και τους (δήθεν) εκπροσώπους της λαϊκής κυριαρχίας. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή όμως, και θα την κάνουμε σε επόμενο post. Έχει πάντως να κάνει με τα ερωτήματα που θέτει ο Γιάννος στο σχόλιο του.
@Γιάννος
Πολύ ενδιαφέρουσα η παρέμβαση σου. Θα προσπαθήσω να απαντήσω, διευκρινίζοντας ότι α) δεν διατείνομαι ότι κατέχω καμία αλήθεια, και β) άλλη η απόλυτη αλήθεια (της φύσης) κι άλλη η υποκειμενική αλήθεια (του ανθρώπου).
1) Είναι δυνατή η κατοχή της αλήθειας;
Όχι από έναν άνθρωπο και όχι στο σύνολο της. Σε κάθε πτυχή της αλήθειας όμως, υπάρχουν αρκετοί που γνωρίζουν πολύ καλά τι και πώς. Ο σκοπός άρα είναι να τους φέρεις κοντά και να τους δικτυώσεις με άλλους, που γνωρίζουν σε βάθος διαφορετικές πτυχές. Η αλήθεια που ξέρουμε για οτιδήποτε σήμερα (π.χ. για επιστημονικά ζητήματα) είναι αποτέλεσμα σύνθεσης – που σε κάποιες περιπτώσεις πήρε χιλιετίες για να φτάσει μέχρι εδώ. Επίσης, η αλήθεια συνεχώς εξελίσσεται και ποτέ δεν πρόκειται να φτάσει ένα απόλυτο μέγεθος (π.χ. όσα μυστικά του σύμπαντος και να μάθουμε, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να τα μάθουμε όλα).
2) Υπάρχει κάποιος που μπορεί βάσιμα να ισχυρισθεί ότι κατέχει την αλήθεια;
Όχι, αν και υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο και καταφέρνουν να γίνουν και πειστικοί κι από πάνω. Ελιτιστές, λαοπλάνοι, κεφαλαιοκράτες, προπαγανδιστές και πολλοί άλλοι. Η αλήθεια όμως δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύει η πλειοψηφία, ούτε αυτός που έχει την εξουσία στα χέρια του. Έτσι, καταλήγουμε σε λανθασμένες αποφάσεις και χτίζουμε ελαττωματικά συστήματα πάνω σ’ αυτές. Ενώ θα έπρεπε να δώσουμε έμφαση στην ανεξάρτητη και συλλογική έρευνα, αφού η αλήθεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός. Ούτε καν του λαού.
Κι επειδή ακούγεται παρεξηγήσιμο αυτό, δίνω ένα παράδειγμα: Στην παρούσα κρίση, δεν αρκεί το να λάβει κάποιος μέτρα για να αντιστρέψει το γεγονός ότι οι χαμηλόμισθοι υποφέρουν ενώ οι κεφαλαιοκράτες όχι. Κι ας είναι αλήθεια κάτι τέτοιο. Αυτό που μετράει είναι να αναδιαρθρωθεί ριζικά όλο το σύστημα, έτσι ώστε να υπάρξει παραγωγή, σοβαρή ανάπτυξη, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, κλπ. Αλλιώς, το μόνο που θα συμβεί είναι ότι για λίγους μήνες θα κάνουν οι φτωχοί πάρτι (κατά το «θα γυρίσει ο τροχός») και μετά η οικονομία θα καταρρεύσει πλήρως και αμετάκλητα για κάναν αιώνα τουλάχιστον.
3) Αυτός ο ισχυρισμός του δίνει εξουσιαστικά προνόμια έναντι των υπολοίπων και γιατί;
Σαφέστατα και του δίνει, αλλιώς δεν θα υπήρχε καν εξουσία. Τόσο ο παπάς, όσο και ο πολιτικός ή ο δημοσιογράφος (opinion maker), στηρίζουν την εξουσία τους στον ισχυρισμό ότι ξέρουν τις απαντήσεις. Σχεδόν πάντα όμως, δεν έχουν καν ιδέα ποιες είναι οι σωστές ερωτήσεις.
Σε έναν ιδανικό κόσμο (όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ), τα εξουσιαστικά προνόμια δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα μεγέθη που ορίζει η καθημερινότητα. Δηλαδή, σε καλούν πιο συχνά οι φίλοι σου για να σου κάνουν το τραπέζι και έχεις αυξημένες πιθανότητες να σου δώσει το τηλέφωνο της η νοστιμούλα απέναντι. Μέχρι εκεί. Η κατάχρηση εξουσίας (off shore, βίλλες, κότερα, ανδριάντες και δρόμοι με το όνομα σου) είναι σκέτη ψυχοπαθολογία και πρέπει να αποθαρρύνεται. Έλα όμως που το υπάρχον σύστημα έχει χτίσει σαν πρότυπο μια υπερβολική καρικατούρα του εαυτού του (βλ. Μπερλουσκόνι π.χ.) Το πολιτισμικό ξήλωμα που πρέπει να γίνει για να πάψει ο κόσμος να θαυμάζει τους εξουσιομανείς και να θέλει να τους μιμηθεί κι από πάνω, είναι τεράστιο και θα πάρει πάρα μα πάρα πολύ καιρό για να γίνει. Εάν γίνει, γιατί είναι στη φύση του ζώου κάποια πράγματα…
Λες ότι «για να λειτουργήσει οποιαδήποτε μορφή άμεσης δημοκρατίας πρέπει να έχουν προηγηθεί δεκαετίας πολιτιστικής αναμόρφωσης, έτσι ώστε οι άνθρωποι να είναι πραγματικά ελεύθεροι να κρίνουν ποιο είναι το καλό του συνόλου» δεν θα συμφωνήσω καθόλου Έλικα. Θέλει πολιτιστική αναμόρφωση για να καταλάβει κάποιος ότι δεν θέλει να τον κλέβουν και μετά να τον βάζουν να πληρώνει κι από πάνω; Αυτό που ίσως χρειάζεται (κι εδώ ερχόμαστε στην αρχική κουβέντα περι οράματος) είναι η σωστή οργάνωση για να μπορέσει να διώξει αυτό το σύστημα που τον εξουσιάζει. Αλλά επειδή έχει πολλα πλοκάμια αυτό το σύστημα είναι τόσο δύσκολο να το νικήσεις. Νομιζω πάντως πως όσο ουτοπικό ακούγεται το να έχουμε κομμουνισμό στην Ελλάδα αλλό τόσο ακούγεται και η άμεση δημοκρατία. Όμως μάλλον στην αποτελεσματικότητα της εφαρμογής είναι λιγότερο ουτοπική η άμεση δημοκρατία. Πραγματικά σε αυτό που δεν με καλύπτει ο κομμουνισμός/σοσιαλισμός είναι ότι πρέπει να δω τον εαυτό μου ως εργάτρια ή έστω εργαζόμενο και μέσω αυτής της ιδιότητας μου να διεκδικήσω το πολιτικό μου αυτεξούσιο. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Δεν μετέχω στην κοινωνία ως εργαζόμενη, μετέχω ως άνθρωπος με περαιτέρω χαρακτηριστικό ότι είμαι γυναίκα. Αυτό και μόνον αυτό με διαφοροποιεί απο τους άλλους. Γι αυτό και θέλω μαζί με όλους τους άλλους να μετέχω στην κοινωνία, να συμ-μετέχω δηλαδή ωστέ να μπορώ να συ-ζητήσω και τα περί αληθείας. Δεν έχω ταξικό μίσος για κανέναν γιατί πολύ απλά θα μπορούσα να είμαι κι εγώ στην θέση του ταξικού εχθρού. Όσο αντιμετωπίζουμε κάποιους άλλους ως εχθρούς και όχι σαν ανθρωπους που απλώς επειδή έχουν την δυνατότητα (και όχι ικανότητα) να εξουσιάσουν το κάνουν δεν θα βρούμε λύσεις. Σκοπός δεν είναι να πεθάνουν ή να εκδιωχθούν οι απανταχού πλούσιοι και αφού πάρουν οι εργάτες τα πλούτη τους να γίνουν αυτοί εξουσία. Σκόπος μάλλον θα έπρεπε να είναι οι πλούσιοι να μην ζουν για την εξυπηρέτηση του εαυτού τους αλλά τα συμφέροντα των άλλων. Κι αυτός ο εξουσιαστικός κι ελεγκτικός μηχανισμός των πλουσιών μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εκούσια συμμετοχή τους μέσω ενός πολιτικού μηχανισμού, της άμεσης δημοκρατίας δηλαδή (εμ που αλλού θα κατέληγα; 🙂 )
Φίλε Elikas.
Η νοστιμούλα θα στο δώσει με τη θέλησή της το τηλέφωνο, αυτεξουσίως, ή θα τη δέσεις και θα της το πάρεις με το ζόρι, αφού φαντάζομαι ότι στ’ αλήθεια είσαι αυτό που πραγματικά χρειάζεται στη ζωή της;
Ιδού η απορία!
Το πρόβλημα δεν είναι το αν υπάρχει η αλήθεια, αλλά το αν ο ισχυρισμός ότι την κατέχω εγώ, είναι αρκετός για να υποταχθείς εσύ σ’ αυτή την αλήθεια. Κι όχι μόνο εσύ αλλά και οι υπόλοιποι, σε όσους έχω τη δύναμη να επιβληθώ με τον ένα ή άλλο τρόπο.
Αλλά κι αν ακόμα όλοι οι άνθρωποι, σ’ όσους μπορώ να απευθυνθώ, πεισθούν με τη θέλησή τους, χωρίς να τους αναγκάσω, ότι έχω την αλήθεια, ποιος εγγυάται ότι ο επόμενος αγέννητος ακόμα άνθρωπος θα συμφωνήσει;
Το ζήτημα, δηλαδή, που θέτω, είναι να επιδιώξουμε μια πολιτειακή οργάνωση όχι επάνω στην κατοχή της αληθείας, αλλά επάνω στη δυνατότητα καθενός να αναζητά και να αποφαίνεται περί αυτής. Ειδικά επειδή για τη δική του (του καθενός) τη ζωή πρόκειται. Όταν μάλιστα λέω αλήθεια, δεν εννοώ σώνει και καλά μια μεταφυσική αλήθεια (δεν την αποκλείω κιόλας), αλλά παραδείγματος χάριν αν είναι σωστό να ξεπληρώσουμε το δημόσιο χρέος μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ποιος πρέπει ν’ αποφασίσει αυτή την αλήθεια; Εγώ λέω αυτοί που πληρώνουν. Κάποιος άλλος όμως (βλ. ΜΜΕ), προσπαθεί να με πείσει ότι πρέπει ν’ αποφασίσει ο τεχνοκράτης επιστήμονας, που ως εκ θαύματος προτείνει πάντα αυτό που θέλουν οι λίγοι, που δεν θα πληρώσουν, και ποτέ οι πολλοί, που θα πληρώσουν. «Όχι» μου λένε κατόπιν «ο ειδικός, ο επαΐων, πρέπει ν’ αποφασίσει, όχι εσύ που δεν έχεις ιδέα». «Μα με συγχωρείτε πολύ»,απαντώ, «φυσικά, όταν θα θελήσω να χτίσω το σπίτι μου, θα φωνάξω τον ειδικό τεχνοκράτη επιστήμονα, τον πολιτικό μηχανικό, ας πούμε. Αλλά εγώ θ’ αποφασίσω αν θα χτίσω σπίτι, πόσο μεγάλο, τι χρώμα, πόσους ορόφους κλπ. Δεν θά ‘ρθει από μόνος του, να μου χτίσει ένα σπίτι, όποιο εκείνου του αρέσει, μέσα στο οικόπεδό μου και με τα λεφτά μου, επειδή είναι ο επαΐων. »
Αυτή η αρχή της μη κατοχής της αληθείας, είναι εκείνη στην οποία βασίστηκε πάντα στην ιστορία το πολίτευμα της ελευθερίας, εκείνο που αναγνώριζε ότι την ευθύνη της αποφάσεως την έχει εκείνος περι του οποίου πρόκειται, κι όχι κάποιος άλλος αντ’ αυτού. Αυτό το πολίτευμα στην πιο ακραιφνή του μορφή ονομάστηκε δημοκρατία. Μόνο που σήμερα αυτό το όνομα ονομάζει καταχρηστικά και τον κοινοβουλευτισμό, το αστικό-καπιταλιστικό πολίτευμα της αντιπροσώπευσης, οπότε ας το λέμε άμεση δημοκρατία.
Πράγματι, η άμεση δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα ή ο τρόπος να λαμβάνονται οι από κοινού αποφάσεις, το οποίο, απ’ τη στιγμή που δέχεται τον καθένα από μόνη την ιδιότητα του πολίτη, αναγνωρίζει σε όλους το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή τους και να παίρνουν την ευθύνη της απόφασής τους. Όλοι μαζί, χωρίς καμμία άλλη προϋπόθεση και χωρίς καμμία διαμεσολάβηση. Θα μου πεις, βέβαια και με το δίκιο σου, έχουν όλοι τη δυνατότητα να αποφασίσουν σωστά; Σ’ αυτό η απάντησή μου είναι, ότι αυτό θα απασχολήσει κυρίως τους ίδιους όταν θα είναι ν’ αποφασίσουν και θα το λύσουν καλύτερα μόνοι τους, από ότι θα τους το έλυνε κάποιος «προστάτης».
Η λύση σ’ αυτό πάντα ήταν η παιδεία, που λες και συ, η οποία άρα δεν είναι προϋπόθεση της άμεσης δημοκρατίας, αλλά αποτέλεσμά της. (Όταν υπάρχει η ευθύνη της κοινής απόφασης και της κοινής δράσης, τότε ανακύπτει η ανάγκη και η επιθυμία της διαμόρφωσης του πολίτη έτσι ώστε να μπορεί να αποφασίζει σωστά κατά το δυνατόν. Το ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται πάντα, έιναι κάτι ανάλογο με τον άρρωστο που δεν διάλεξε τον καλύτερο γιατρό και ταλαιπωρήθηκε παρά πάνω, αλλά ποιος να του διαλέξει το γιατρό της εμπιστοσύνης του και ποιός να διαλέξει αυτόν που θα διαλέξει το γιατρό και πάει λέγοντας;).
Η γνώμη μου δηλαδή δεν είναι να αποφασίσουμε ποιο είναι το σωστό και να το εφαρμόσουμε, αλλά να βρούμε ένα τρόπο ν’ αποφασίζουμε κάθε φορά ποιο είναι το σωστό, όλοι μαζί, εμείς για των οποίων τη ζωή πρόκειται.
@Γιάνος
Συμφωνώ με το σκεπτικό σου και με την κατακλείδα σου. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ακριβώς επειδή δεν γνωρίζει ο καθένας μας τι είναι σωστό (ούτε καν για τομείς που γνωρίζει καλά), έχουμε ανάγκη τους «ειδικούς». Όσο όμως οι όποιοι ειδικοί είναι λίγοι κι εξαρτημένοι από την εκάστοτε εξουσία, θα αποφαίνονται υπέρ της και το σωστό θα πηγαίνει περίπατο.
Εκτός αν είναι τόσοι πολλοί οι ειδικοί και ο διάλογος τους τόσο δημόσιος, ώστε να μην είναι εφικτό να προτείνουν λύσεις που αντιβαίνουν το κοινό καλό χωρίς να χάσουν το κύρος τους (και να πάψουν να είναι ειδικοί άρα).
Να υπάρχει έλεγχος δηλαδή, ώστε αν βγω εγώ ως γκουρού και πω Α, να μπορούν να με κράξουν αμέσως άλλοι δέκα (εξίσου γκουρού με μένα) και να πουν Β. Κι επειδή θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες, να εμφανιστούν άλλοι εκατό (γνώστες του αντικειμένου, κι ας μην είναι γκουρού) και να υποστηρίξουν Γ. Με πειστικά επιχειρήματα και τεκμηρίωση που δεν σηκώνει αμφισβήτηση.
Αυτό ναι, είναι άμεση δημοκρατία. Γιατί δεν καλείται κανείς να ψηφίσει τον ειδικό ως εξουσιαστή, ούτε να τον υποκαταστήσει. Καλείται όμως να υποστηρίξει τις θέσεις του, να τις αποδοκιμάσει ή ακόμα και να εξοστρακίσει αυτούς που παριστάνουν τους ειδικούς και στην πραγματικότητα είναι απατεώνες.
Ενδιαφέρουσες οι παρεμβάσεις του Γιάνου, αν και θέτουν πολύ φιλοσοφικά το πρόβλημα και εκεί οι δικές μου γνώσεις είναι φτωχές για να συμβάλλω.
Θεωρώ πάντως κι εγώ ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, επομένως δεν πρέπει οποιαδήποτε υποκειμενική αλήθεια, όσο καλά τεκμηριωμένη ή απλά πλασαρισμένη κι αν είναι να προβάλλεται ως αντικειμενική κα ακόμα λιγότερο να επιβάλλεται ως τέτοια. Το αντίθετο είναι μεταφυσική και δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Υπάρχει κάτι άλλο όμως που είναι ευκολότερα ερευνήσιμο και αξιολογήσιμο. Η δικαιοσύνη. Επειδή όμως τα δίκια του καθενός συνήθως δεν συμπίπτουν, οι περισσότεροι δέχονται πως είναι δικαιότερο να ισχύει το δίκιο των πολλών. Αυτή είναι η αρχή της δημοκρατίας. Στην πράξη βέβαια αυτό δε λύνει αυτόματα τα προβλήματα, αφού ανακύπτουν πλήθος ζητήματα, όπως το πως σχηματίζεται και καταμετράται μια πλειοψηφία. Η άμεση δημοκρατία ακούγεται καλή ιδέα αλλά κι αυτή δεν είναι πάντα λειτουργικά εφικτή. Κάποια μορφή αντιπροσώπευσης και διοικητικής δομής είναι αναγκαία, τουλάχιστο στη φάση της μετάβασης. Προσωπικά θεωρώ πιο ουσιαστική και ελπιδοφόρα μορφή άμεσης δημοκρατίας που εφαρμόστηκε τα πιο πρόσφατα χρόνια τη δημοκρατία των σοβιέτ, τα λίγα χρόνια που εφαρμόστηκε πριν την καταπιεί η γραφειοκρατική αντεπανάσταση, ή κατά ηπιότερο χαρακτηρισμό, αντιμεταρρύθμιση.
Επίσης δε συμφωνώ με αποϊδεολογικοποιημένα κοινωνικά συστήματα, γιατί είναι ουσιαστικά ανεφάρμοστα. Αν π.χ. ο κομμουνισμός μπορεί να είναι μια φορά ουτοπία, ο αναρχισμός είναι 10 φορές. Κυρίως γιατί δεν απαντά με πιο τρόπο θα φτάσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία. Η προσωπική μορφωση και συνειδητοποίηση είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνεται αλλά δεν είναι ρεαλιστικό να μορφωθούν και να συνειδητοποιηθούν παράλληλα δισεκατομμύρια άνθρωποι χωρίς κοινή προσπάθεια και συντονισμό. Με δεδομένο ότι υπάρχει απέναντί τους ισχυρότατο ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που θα δώσει λυσσαλέα μάχη για να προστατεύσει το προνόμιά του. Οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές πίστεψαν πως μπορούν να φτιάξουν ένα αντι-κράτος που θα καταφέρει να αντιπαλέψει και να νικήσει το αστικό καπιταλιστικό κράτος, και σε κάποιες περιπτώσεις το πέτυχαν αυτό. Αυτό δεν αρκούσε όμως, γιατί πρέπει το σοσιαλιστικό κράτος να είναι ένα κράτος «εξαφανιζόμενο», που να έχει την τάση να αυτοκαταστρέφεται ώστε να προκύψει η αταξική κομμουνιστική κοινωνία – η οποία μοιάζει πολύ με την αναρχική κοινωνία, εξ ου κάποτε λέγαμε και για «αναρχοκομμουνιστές». Δυστυχώς οι όποιες προσπάθειες δεν κατάφεραν να φτάσουν ως εκεί, και ακόμα χειρότερα στην πορεία χάθηκαν πολλές προηγούμενες εργατικές κατακτήσεις με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε συνδικαλιστικά να φτάσουμε πιο πίσω από την εποχή του Μαρξ. Γι’ αυτό πρέπει να γίνει πολλή θεωρητική και κυρίως οργανωτική δουλειά, αξιοποιώντας τη γνώση και εμπειρία του παρελθόντας αλλά επιπλέον πειραματιζόμενοι με νέες ιδέες και μεθόδους. Αυτό είναι επιστημονικός σοσιαλισμός, μακριά από απόλυτα δόγματα και αλήθειες που τόση ζημιά έκαναν στο παρελθόν.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα αληθείας (αν και καταλαβαίνω τι εννοεί ο Γιάνος) σίγουρα όμως είναι θέμα επιθυμίας. Θέλω να μετέχω στα κοινά του τόπου οπού μένω, να συμμετέχω ενεργά όμως και να έχω δυνατότητα όχι μόνο να πάρω αποφάσεις αλλά και να ελέγξω μετά την αποτελεσματικότητά τους κι αν κρίνω έτσι να τις αλλάξω. Αυτό πολύ προφανώς δεν μπορεί να γίνει με ψήφο κάθε 4 χρόνια.
Λες κάπου Έλικα για τους ειδικούς, ότι όσο είναι λίγοι κι εξαρτημένοι απο την εκάστοτε εξουσία, μα αν είχαμε άμεση δημοκρατία θα ήταν εξαρτημένοι μόνο απο την υπόλοιπη κοινωνία. Θα αποφάσιζαμε δηλαδή θέλουμε δρόμο, φώναξε την κατασκευαστική του Μπόμπολα να τον φτιάξει. Τι, δεν τον έφτιαξε καλά; Χάλασε μέσα σε ένα χρόνο; Έλα εδώ κύριε θα του λέγαμε βάλε τα έξοδα απο την τσέπη σου και θα τον φτιάξεις τον δρόμο ώστε σε 10 χρόνια να σε ξαναχρειαστούμε ! Τόσο απλά !
Η δομή της αμεσοδημοκρατίας είναι τόσο απλή όσο η κοινή λογική. Αν π.χ. προκύψει ένα πρόβλημα σε μια οικογένεια του τύπου έγινε σεισμός και το σπίτι έπεσε, πρέπει λοιπόν να το ξαναχτίσουνε σωστά; Τα μέλη της οικογένειας έχουν τις εξής επαγγελματικές ιδιότητες, ο ένας είναι μεγαλογιατρός, ο ένας υπάλληλος, ο άλλος εργάτης κι ένας άνεργος. Λοιπόν τι λέει η λογική, ποιος θα βάλει το μεγαλύτερο μερίδιο; Προφανώς αυτός που βγάζει τα περισσότερα. Εκτός κι αν αποφασίσει το οικογενειακό συμβούλιο ότι τον άνεργο θα τον διώξουν απο το σπίτι, άρα θα φτιάξουν ένα μικρότερο(=λίγοτερα έξοδα) ο υπάλληλος κι ο εργάτης θα δίνουν το μισό μισθό τους και θα αρχίσουν να τρώνε 1 φορά κάθε 2 μέρες κι ο μεγαλογιατρός θα τσοντάρει κάτι ψιλά στο τέλος για τα μερεμέτια ! Παράλογο; Ξέρω υπάρχουν και άλλα σενάρια όπως παίρνουν τα λεφτά του γιατρού και διώχνουν αυτόν απο το σπίτι, όμως αυτό εκτός απο απάνθρωπο θα ήταν και χαζό. Γιατί να μην συμφωνήσουν με διαδικασίες πλειοψηφίας ποιος θα δώσει τα περισσότερα; Και μάλιστα θα τον έχουν και για ευεργέτη αυτόν στο τέλος.
Επειδή πιστεύω ότι το βάθος των περιστάσεων προβληματίζει γόνιμα – και δεν εννοώ μόνο το κείμενο που σχολιάζουμε, αλλά και την πραγματική κατάσταση που επικρατεί και θέτει επιτακτικά το ζήτημα του οράματος – κι επειδή βλέπω ότι η κουβέντα για την άμεση δημοκρατία φουντώνει, αναρτώ ένα συγκεριμένο σχέδιο για το τι περίπου θα ήταν μια δημοκρατία σήμερα. (Η χάππυ άουαρ μάλλον θα χαρεί).
Υπάρχει πάντοτε μια αιτίαση για την άμεση δημορατία, σχετικά με το αν είναι εφικτή λειτουργικά ως πολίτευμα, και μια δεύτερη για το αν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε αυτό που σήμερα ισχύει προς μια τέτοια περίπου κατεύθυνση. Η δεύτερη αμφιβολία, που είναι και πιο εύλογη, μοιάζει περίπου με την ιστορία στην οποία τα ποντίκια βρήκαν το κουδούνι σαν λύση για τη γάτα, αλλά δεν βρήκαν ποιος θα κρεμάσει το κουδούνι.
Πιστεύω ότι αν όλα τα ποντίκια με αυτοθυσία πάρουν από ένα κουδούνι και όλα μαζι προσπαθήσουν να το κρεμάσουν στη γάτα, τότε μάλλον θα το λύσουν το πρόβλημα, (η ταλαίπωρη η γάτα θα τα χάσει μπροστά σε τόσα ποντίκια και τόσα κουδούνια).
Είναι περίπου σαν αυτό που διαπιστώνει ο Μακρυγιάννης στο διάλογό του με τον ορθολογιστή ναύαρχο Δεριγνύ: «… όταν οι λίγοι κάνουν απόφαση να πεθάνουν, τις πολλές φορές κερδίζουν και τις λίγες χάνουν.»
Επειδή είναι λίγο μεγάλο, ζητώ την κατανόηση και ευχαριστώ εκ των προτέρων τον Elika για το χώρο.
«Αυτοοργάνωση, σε πολίτευμα ελευθερίας σήμερα, περίπου σημαίνει:
– Να οργανωθούμε διοικητικά σε 110 νομούς των 100.000 κατοίκων, οι οποίοι θα αναλάβουν πλήρως την είσπραξη και τη διαχείριση της φορολογίας των πολιτών που ανήκουν στη δικαιοδοσία τους, όπως και τη συνολική δημόσια δαπάνη που τους αναλογεί, σε όλους τους τομείς, της παιδείας, της υγείας, της ασφάλειας, των δημοσίων αγαθών, των δημοσίων έργων κ.τ.ο. για τα διοικητικά τους όρια.
– Οι νομοί αυτοί θα συγκροτήσουν με συνέλευση (περί τις 70.000 πολιτών ανά 100.000 κατοίκους, ο αριθμός μπορεί να μειωθεί αυξάνοντας το ηλικιακό όριο από τα 18 στα 21) τα τοπικά τους «κοινά», θα ψηφίζουν τον ετήσιο προϋπολογισμό τους, θα εκλέγουν τους τοπικούς χωριστά για κάθε υπούργημα άρχοντες, θα εκλέγουν το τοπικό νομαρχιακό συμβούλιο, που θα παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης, και θα αποστέλλουν 3 αντιπροσώπους στο εθνικό κοινοβούλιο ανά πάσα στιγμή ανακλητούς από τη συνέλευση του νομού. ( Η συνέλευση διαδικαστικά λειτουργεί περίπου όπως ένα κομματικό ή ένα πολυμετοχικής εταιρίας συνέδριο)
– Κάθε τέτοιος νομός είναι διαρθρωμένος σε 10 των 10.000 κατοίκων δήμους, οι οποίοι έχουν αρμοδιότητες αυτοδιοικητικές (όπως περίπου ένας σημερινός δήμος) και οργανωτικές των γενικών συνελεύσεων (ποιοι θα μιλήσουν, ποιες προτάσεις θα κατατεθούν, ποια πρόσωπα θα προταθούν για την ανάληψη των υπουργημάτων κ.τ.ο. από τον κάθε δήμο στη γενική του νομού συνέλευση)
– Οι Νομοί αποδίδουν το 20% της φορολογίας που εισπράττουν στο κεντρικό κράτος, το οποίο έχει το στρατό, την εξωτερική πολιτική και όλες τις σχετικές κεντρικές υπηρεσίες.
– Το εθνικό κοινοβούλιο είναι διαρκές (οι βουλευτές ως αντιπρόσωποι των τοπικών κοινοτήτων έχουν ορισμένη θητεία και εκλέγονται, ελέγχονται και λογοδοτούν στις τοπικές συνελεύσεις. Είναι ανακλητοί.) Το εθνικό κοινοβούλιο νομοθετεί όπως και σήμερα, προκειμένου να διατηρηθεί η κοινότητα του δικαίου σ’ όλη την ελληνική επικράτεια. (Οι νομοί έχουν αναλάβει τη διοίκηση, την εκτελεστική εξουσία δηλαδή.)
– Το εθνικό κοινοβούλιο εκλέγει από τα μέλη του με ορισμένη θητεία την εθνική κυβέρνηση. Εκλέγει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως σήμερα.
– Η εθνική κυβέρνηση έχει την εκτελεστική εξουσία για όλους τους τομείς που δεν είναι δυνατόν να περάσουν σε τοπικό επίπεδο. (Το χρέος, ο στρατός, η διπλωματία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι υπηρεσίες πληροφοριών, η ναυσιπλοΐα, το εθνικό οδικό δίκτυο κ.τ.ο.). Η εθνική κυβέρνηση φροντίζει για την εξισορρόπηση των ανισοτήτων που προκύπτουν σε τοπικό επίπεδο.
– Το δικαστικό σύστημα αναδιαρθρώνεται αναλόγως προς την τοπική αναδιοργάνωση. Οι εισαγγελείς εκλέγονται τοπικά. Προβλέπονται δυο εθνικά κεντρικά δικαστήρια, ένα για τις μεταξύ των νομών, κράτους και νομών, πολιτών και δημοσίου διενέξεις και ένα με τις αρμοδιότητες του σημερινού Αρείου Πάγου συν μια κεντρική γενική εισαγγελία για το «μεγάλο» οργανωμένο έγκλημα.
Η τεχνογνωσία και η νομοτεχνική δυνατότητα να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο υπάρχουν.
Μια τέτοιου είδους αυτοοργάνωση εξασφαλίζει τρεις βασικές αρχές:
– Την αρχή της μη κατοχής της αλήθειας. Το σωστό αποφασίζεται υπό τις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες συλλογικά.
– Την αρχή της ελευθερίας. Οι άνθρωποι ρυθμίζουν αμέσως το αποτέλεσμα και το σκοπό και την κατεύθυνση της κοινής τους δυνάμεως.
– Την αρχή της δημοκρατίας. Εφόσον όλοι μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο, ας αποφασίσουν οι περισσότεροι κι απ’ τους περισσότερους οι σοφότεροι κι απ’ τους σοφότερους οι περισσότεροι.
Μια τέτοιου είδους ή προς αυτή την κατεύθυνση αναδιάρθρωση του Κράτους, αντιμετωπίζει τη διαφθορά και την πελατειακή σχέση (αφού εγώ συλλογικά έχω αποφασίσει τι πρόβλημα έχω και πώς θα το λύσω, πόσο και ποιος θα φορολογηθεί και που θα δαπανηθεί ο φόρος) και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής παθογένειας.
Και το πιο σημαντικό, μια τέτοια οργάνωση, χωρίς να αναμένει «μεσσίες» και χωρίς να αναλώνεται στην σύγκρουση των ομαδοποιημένων παντοειδών συμφερόντων, ανασυγκροτεί τον ελληνικό κοινοτικό τρόπο και θέτει νέες δημιουργικές βάσεις για μια δυναμική αναγέννηση της ρημαγμένης και ιδιωτευούσης από καιρό ελληνικής κοινωνίας. Αναγεννημένη και λειτουργική μια ελληνική κοινωνία μπορεί να θέσει τα κριτήρια του κοινού μας βίου και να διαμορφώσει τις πολιτικές που θα κατευθύνουν τη χώρα, και ποιος ξέρει κάποτε μπορεί να ξαναχτίσει Παρθενώνες και Αγίες Σοφίες. Μια προϋπόθεση μόνο υπάρχει, να αναλάβει ο λαός μας την ευθύνη.»
Τι λέτε για κάτι τέτοιο περίπου;
ΑΡΘΡΟ – ΦΩΤΙΑ, Του Τραϊανού Παναγιώτη: http://www.eamb.gr/new_text/lysi.htm
Εξαιρετικο ποστ, οπως μας εχεις συνηθισει. Respect.
Οραμα, οραμα, εισαι δω;
Εβγα, εβγα να σε δω! :))
Ελικα, εχω παρατηρησει -και υποθετω κι εσυ το εχεις- οτι πολλοι που μιλουν για ελλειψη οραματος, κλπ, εχουν στο νου τους κατι τι που θα πεσει μαγικα απο τον ουρανο σε ολα τα κεφαλια και θα διαποτισει τα μυαλα ολων ταυτοχρονα και θα ξημερωσει μια «αλλη» μερα και ολα θα ειναι ζαχαρενια και μοσχομυριστα και και και…
Κατι που νομιζω -αλλα μπορει να κανω και λαθος- ειναι πως αρκετοι ευρωπαιοι φιλοι μας (π.χ. γαλλοι: Ολοι ειμαστε ελληνες!) εχουν στρεψει σε μας τις ελπιδες τους, οτι θα το βρουμε -πού θα παει;- αυτο το οραμα, να τους το μεταλαμπαδεύσουμε και να ζησουμε εμεις καλα κι εκεινοι καλυτερα απο δω και στο εξης…
Αυτο για το οποιο ειμαι σιγουρη ειναι πως οραμα δεν γεννιεται στα ξεκουδουνα και μαλιστα ειναι αρκετα δυσκολο τη στιγμη που το αμεσως προηγουμενο και άρτι καταργηθεν οραμα των νεων ανθρωπων ήταν «μια ασφαλης θεσουλα στο δημοσιο»…
Οραμα, δλδ, γενικο και αοριστο οπως π.χ. «για μια καλυτερη ζωη» ή «για μια νεα Ελλαδα χωρις χρεη» ειναι για τα μπαζα και καλυτερα να μη λεγεται κιολας γιατι αποπροσανατολιζει και οδηγει το κοσμο στην αναμονη του «μαννα εξ ουρανου» που ειπαμε.
Οραμα, για την ωρα, ειναι κατι τι που θα σκεφτει και θα επιδιωξει ο νεος (πλεον, γιατι εγω τουλαχιστον τα συμπηρωσα τα… ψωμια μου!) ανθρωπος και θα ειναι συγκεκριμενο: Πώς (με ποιο τροπο) θα καλυτερεψει τη δικη του ζωη ο καθενας και απο το οραμα αυτο, το μερικο, θα προκυψει το γενικο οραμα.
Προεχει η απελευθερωση απο στερεοτυπα «ασφαλειας» και «κοινωνικων παροχων» που τα θεωρουσαμε δεδομενα μεχρι πριν λιγες μερες κιολας. Τιποτα, καθως φαινεται καθαρα, δεν ειναι δεδομενο. Οπότε, ασκουμεθα σε (κατι πολυ γνωστο και απλο για μας, τους παλιους) δρασεις και κερδισμα του επιουσιου σε καταστασεις ανασφαλειας, ρευστες και αδηλες.
Απο δω και μπρος να επιδιωκουμε να κερδισουμε τη ζωη μας με δημιουργικα μεσα, απολυτως ταυτισμενα με το σημερα -μη πω και μερικα μετρα πιο μπροστα απο το σημερα!- με την εξης βασικη διαφορα απο τις προηγουμενες γενιες: Να προσπαθουμε για τη δικη μας ζωη παραλληλα με τη ζωη των γυρω μας, ασχετως αν εκεινοι ειναι μονιμως ή προσωρινως ανημποροι. Η αίσθηση πως καθε στιγμη κινδυνευουμε, ισως βοηθησει να δυναμωσουμε κοινωνικα, να ξεφυγουμε απο το στενο περιγυρο του εαυτουλη και της αγιας οικογενειας. Αυτο δεν ειναι ενα οραμα, αλλα μπορει να γινει ο δρομος προς αυτο.
..δεν ξερω αν καταφερα να εκφρασω τη σκεψη μου.. θελει δουλεια ακομα…
Καθυστερημένες απαντήσεις:
@Τσαλ
Πριν καθορίσουμε τη δομή ενός συστήματος πρέπει να ορίσουμε την ταυτότητα του. Πού στοχεύει, ποιους εκπροσωπεί, και πάει λέγοντας. Το να ερμηνεύει κανείς τον σημερινό κόσμο μέσα από δίπολα του στυλ «εργαζόμενοι-κεφάλαιο» ή «αριστεροί-δεξιοί» δε νομίζω ότι βοηθάει ιδιαίτερα. Ίσως γιατί δεν πιστεύω σε τσουβάλια γεμάτα καλούς ή κακούς. Για μένα π.χ. προέχει το περιβάλλον, αφού αυτό είναι που δίνει και συντηρεί τη ζωή στον πλανήτη μας. Τι να την κάνω την (προσωρινή) ευημερία της εργατικής τάξης λοιπόν αν μεθαύριο δεν θα υπάρχει ένα οικοσύστημα για να φιλοξενήσει τα παιδιά της; Και τι να την κάνω την ανάπτυξη όταν αφορά τους δείκτες πλουτισμού μιας ολιγαρχίας;
@HappyHour
Αν είναι να κάνουμε τόσο κόπο για να κατακτήσουμε την αμεσοδημοκρατία, μόνο και μόνο για να μας φτιάχνει τους δρόμους πάλι ο Μπόμπολας, ζήτω που καήκαμε. Ο σκοπός είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι και οργανισμοί με τόσο μεγάλη οικονομική εξουσία στα χέρια τους. Όσο υπάρχουν, πάντα θα βρίσκουν τρόπους να ξεπεράσουν τα εμπόδια οποιουδήποτε πολιτεύματος.
@Γιάννος
Ενδιαφέρουσες οι προτάσεις σου, ελπίζω σύντομα να αποκτήσουμε έναν δημόσιο χώρο όπου θα μπορούσαν να αναρτηθούν και να συζητηθούν. Κι αυτό δεν το λέω για να σε αποτρέψω να γράφεις σχόλια εδώ – αντιθέτως. Απλά είναι μια μεγάλη και περίπλοκη κουβέντα, που δεν έχει και πολύ νόημα να διεξάγεται σε ένα οποιοδήποτε προσωπικό blog.
@Άκης
Δεν ξέρω ποιος είναι ο Παναγιώτης Τραϊανός, ούτε γιατί αυτά που γράφει λένε κάτι ξεχωριστό μέσα στον ορυμαγδό της υπερπληροφόρησης. Το spam πάντως δεν είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος για να διαχυθούν οι πολιτικές απόψεις στο διαδίκτυο.
@Ροδιά
Φοβού τους πολιτικούς και οράματα υποσχόμενους. Το όραμα δεν είναι ατομική δουλειά άλλωστε, εκτός αν μιλάμε για μια ιδέα (έξυπνη και δημοφιλή ίσως, πάντως όχι όραμα).
Το μοναδικό όραμα που μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία της ελεύθερης πληροφόρησης είναι αποτέλεσμα σύνθεσης πολλών και διαφορετικών απόψεων. Ένα είδος wiki. Έτσι ώστε τα ευχολόγια να αντικατασταθούν από λεπτομερή σχέδια, που θα εξηγούν τι πρέπει να γίνει, πώς, από ποιους και πότε.
Εννοείται ότι σε ένα τέτοιο σύνολο είναι εξαιρετικά σημαντικό να διαμορφωθεί συλλογικά το ηθικό πλαίσιο/ταυτότητα του όλου εγχειρήματος. Χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και θέσφατα.
Έλιξ,
Για να μην ανακυκλούμεθα εις το διηνεκές αντιγράφω από παλιότερη δική μου ανάρτηση, όπου είχα κάνει μια περιληπτική παρουσίαση ενός κειμένου του Κάρλος Φονσέκα Τεράν (στέλεχος του κόμματος των Σαντινίστας) εν όψει της ιδρυτικής διάσκεψης της 5ης Εργατικής Διεθνούς – αρχικά προγραμματισμένης για τον προηγούμενο Απρίλη στο Καράκας. Τελικά πήρε αναβολή για το τέλος του έτους.
Μια νέα Διεθνής θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από ιδεολογική ετερογένεια και πολιτική ομοιογένεια, προς την κατεύθυνση της επικράτησης του σοσιαλισμού, ως ενδιάμεσου σταδίου στο δρόμο για το «χτίσιμο» μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας, με ισότητα, οικολογική ισορροπία και οικονομική ανάπτυξη επαρκή ώστε να εγγυάται τις ελάχιστες συνθήκες για υλική και πνευματική ευημερία – αναθεωρώντας τη μαρξιστική αρχή περί ικανοποίησης των αυξανόμενων αναγκών, η οποία με τα τωρινά δεδομένα δεν είναι περιβαλλοντικά εφικτή. Με άλλα λόγια, αυτό που περιέγραψε ο ηγέτης τον Ουρουγουανών Τουπαμάρος, Ραούλ Σεντίκ: «Μια κοινωνία στην οποία πνευματικά και συλλογικά κινητοποιημένοι άνθρωποι δρουν, εργάζονται, και παράγουν προϊόντα και πλούτο».
Παράθεμα: Το ύψος των περιστάσεων | ελεύθερος δικτυογράφος